«Γράμμα σε σένα που σε απασχολεί τι θα πει ο κόσμος…»

Η μαμά, αρχικά προσπαθούσε να τραβήξει την προσοχή του δείχνοντας του όσα συνέβαιναν γύρω τους, αλλά όλες οι προσπάθειες της έπεφταν στο κενό και το αγοράκι της γινόταν ολοένα και πιο ανυπόμονο… Η  μαμά άρχισε να δυσανασχετεί. Όχι τόσο για την ανυπακοή του παιδιού της και την επίμονη άρνηση του να συμπορευτεί με το πρόγραμμα που είχε αποφασίσει -ερήμην του πιθανώς- η οικογένεια αυτό το μεσημέρι, όσο για το τι θα σκέφτονταν οι άλλοι για εκείνη και το παιδί της… Ήταν ξεκάθαρη η αμηχανία και ο εκνευρισμός της και επαναλάμβανε διαρκώς –απευθυνόμενη προς τον πατέρα- τη φράση «ρεζίλι θα γίνουμε στον κόσμο»…

Δεν είχα εικόνα για το πώς έμοιαζε αυτή η οικογένεια, αλλά θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε στη θέση τους. Εγώ και Εσύ. Δεν γύρισα να κοιτάξω, όπως έκαναν πολλοί γύρω μου, αποδοκιμάζοντας με το βλέμμα τους, τόσο το απείθαρχο πιτσιρίκι, όσο και τους γονείς που «απέτυχαν» στο γονεικό τους ρόλο, να αναθρέψουν σωστά το παιδί τους…

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ. Τα θυμωμένα βλέμματα στηλίτευαν τη μητέρα και το παιδί της, επειδή κάποια άλλη φορά σε κάποιον άλλο χώρο και χρόνο, βρέθηκαν εκείνοι στη θέση τους. Να κρίνονται και να κατακρίνονται από τους άλλους γονείς για την «απαράδεκτη» συμπεριφορά του παιδιού τους…

Αναρωτήθηκα πολλές φορές από εκείνο το μεσημέρι…

-Γιατί είναι τόσο σημαντικό για μας τι θα πει ο κόσμος;

-Γιατί  μας νοιάζει περισσότερο η  γνώμη των ξένων, από το  πώς νιώθει το παιδί μας;

-Τι θέλει να μας πει μέσα από αυτήν την αντιδραστική συμπεριφορά του;

- Πόσο σοβαρά λαμβάνουμε τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες, όταν αυτές εκφράζονται, αμήχανα και αδέξια, μπροστά σε τρίτους;

-Ποια είναι η ενδεδειγμένη συμπεριφορά σε τέτοιες περιπτώσεις;

Θυμάμαι και κουβαλάω σαν τραύμα μέσα μου, την πρώτη φορά που ως μαμά ήρθα αντιμέτωπη με κάτι τέτοιο. Ήταν πέρσι το Πάσχα, όταν επιστρέφαμε ακτοπλοικώς από την Πάρο, μετά από 3 ονειρεμένες μέρες με τα αγόρια. Λίγο πριν φτάσουμε στον Πειραιά και ενώ η ώρα είχε περάσει αρκετά πέρα από το συνηθισμένο, ο μεγάλος μας γιος εκνευρίστηκε που δεν απολάμβανε ήδη τη θαλπωρή του κρεβατιού του και στριφογυρνούσε τέτοια ώρα σε μια άβολη καραβίσια πολυθρόνα, άρχισε να κλαίει… Σπαρακτικά!

Το κλάμα του ήταν τόσο δυνατό που νόμιζα ότι έφτανε μέχρι τη στεριά. Ξαφνικά και όσο το κλάμα γινόταν πιο επίμονο, πιο δυνατό και πιο απελπισμένο, ένας ένας οι συνταξιδιώτες μας, άρχισαν να μας χαρίζουν τα θυμωμένα, γεμάτα αποδοκιμασία βλέμματά τους… Δεν ήξερα τι να κάνω. Από τη μια ήθελα να εξαφανιστώ και να μην χρειαστεί ποτέ να αντιμετωπίσω την αυστηρότητα των ανθρώπων γύρω μου και από την άλλη έψαχνα να βρω έναν τρόπο να παρηγορήσω το γιο μου…

Εκείνες τις στιγμές, οι απαξιωτικές σκληρές  ματιές, με  γέμισαν αμφιβολίες… Για τον εαυτό μου και τον γονεικό μου ρόλο, για το πόσο κακομαθημένο είχα κάνει το παιδί μου, για το πόσο είχα αποτύχει ως μάνα… Για την ίδια μου την ύπαρξη. Δεν είχα καταφέρει να ανταποκριθώ σε όλα τα υπέροχα κομπλιμέντα που είχα εισπράξει νωρίτερα, από τους ίδιους ανθρώπους που τώρα με καταδίκαζαν χωρίς να με αφήσουν καν να απολογηθώ…

Το σκέφτηκα πολλές φορές εκείνο το ταξίδι, πάντα με την ίδια αγωνία στην ψυχή μου…

Τι θα μπορούσα άραγε να είχα κάνει διαφορετικά πάνω σε εκείνο το πλοίο της ντροπής μου…;

Δεν είχα καταφέρει να βρω απάντηση, μέχρι το μεσημέρι του Σαββάτου, όταν άκουσα εκείνη τη φοβισμένη μάνα, να λέει στο παιδί της: «ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙΣ ΡΕΖΙΛΙ». Ξαφνικά ήμουν σίγουρη! Και αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να βρεθώ σε εκείνο το δευτερόλεπτο που ξεκινούσε το ενοχλητικό, επίμονο, αμήχανο κλάμα του παιδιού μου στο κατάμεστο πλοίο, αυτό που θα έκανα διαφορετικά …

Θα ήταν να σφίξω το παιδί μου πιο σφιχτά στην αγκαλιά μου

Θα ήταν να το παρηγορήσω και να το διαβεβαιώσω ότι πολύ σύντομα θα φτάναμε στην ασφάλεια του σπιτιού μας

Θα ήταν να του πω ότι καταλαβαίνω πόσο κουρασμένος νιώθει και ότι το ίδιο ένιωθα και εγώ

Θα ήταν να το υπερασπιστώ απέναντι στα εχθρικά βλέμματα που έρχονταν με φόρα κατά πάνω του

Θα ήταν να του ζητήσω συγνώμη που του έκλεινα το στόμα για να μην ακούγεται το κλάμα του

Θα ήταν να του ζητήσω συγνώμη για τους ανθρώπους που μερικές φορές είναι τόσο κυνικοί που νοιάζονται πιο πολύ για το βόλεμα τους, από το πώς μπορεί να αισθάνεται  ένα νυσταγμένο, απορημένο, αθώο παιδάκι…

Και ας μην είναι το δικό τους… αυτήν τη φορά. Γιατί την επόμενη πιθανότατα θα είναι… Γιατί  απλούστατα, είναι παιδιά! Και ευτυχώς για εκείνα, δεν έχουν μάθει ακόμα να ανησυχούν για το ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ… 

Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα,

Σε φιλώ γλυκά,

Ράνια