Το πραγματικό μου σώμα μετά τον τοκετό: «η όμορφη σκληρή αλήθεια».

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα αποκτήσω παιδιά και έτσι η μητρότητα ήταν κυριολεκτικά ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα.

Αλλά ήταν ένα όνειρο που ήρθε με εξάντληση, στέρηση ύπνου, κυμαινόμενες ορμόνες, συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, αγώνες θηλασμού και ένα κακοποιημένο, πρησμένο και μόλις μετά βίας αναγνωρίσιμο σώμα.

Πήγα πίσω στη δουλειά μου, ως διατροφολόγος και ερευνητής υγείας, όταν ο γιος μου ήταν 12 εβδομάδων.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την είσοδό μου στο γραφείο φορώντας παντελόνι μητρότητας και μία μπλούζα κατάλληλη για θηλασμό, και κρατώντας μία τσάντα με την αντλία του μαστού και τον αποστειρωτή.

Οι συνάδελφοί μου ήταν μαυρισμένοι και ξεκούραστοι και είχαν περάσει ένα όμορφο καλοκαίρι.

Εγώ ένιωσα σαν να είχα απλά επιζήσει.
Η αυτοπεποίθησή μου ήταν χαμηλή και ένιωσα σαν να μην ταιριάζω πια.

Αν αγωνιζόμουν με τις αλλαγές στο σώμα μου, παρά τις γνώσεις μου για την υγεία και την διατροφή, κατάλαβα ότι και άλλες γυναίκες πρέπει να αισθάνονται το ίδιο με μένα.

Υπάρχει τόσο μεγάλη πίεση να χωρέσεις πάλι στο στενό σου τζιν μετά τον τοκετό!

Αλλά η φυσική εμφάνιση είναι μόνο ένα μέρος της ιστορίας.

Ακόμη και οι γυναίκες που έχουν ευλογηθεί με μία επίπεδη κοιλιά αμέσως μετά τη γέννηση του μωρού τους, κατά πάσα πιθανότητα θα αντιμετωπίσουν ορμονικές αλλαγές, κόπωση, πόνο στο στήθος και ένα τρελό ανεβοκατέβασμα συναισθημάτων.

Έτσι δύο χρόνια μετά, όταν έμεινα έγκυος στο δεύτερο γιο μου αποφάσισα να τεκμηριώσω αυτή τη βάναυση και όμορφη αλήθεια για τις πρώτες ημέρες της μητρότητας.

Ζήτησα από το σύζυγό μου να τραβήξει φωτογραφίες το σώμα μου, μετά τον τοκετό, από τη γέννηση μέχρι και 14 εβδομάδες. Η εμπειρία κάθε γυναίκας είναι διαφορετική και ο στόχος μου ήταν απλά να καταγράψω τα πράγματα όπως ήταν για μένα.

 Χωρίς φίλτρα και καμία προσποίηση, όπως ακριβώς φαινόμουν.

Όταν είδα τις φωτογραφίες ανατρίχιασα.

 Σε μερικές φαινόμουν ακόμη έγκυος, και η εξάντληση και η στέρηση του ύπνου ήταν γραμμένες σε όλο το πρόσωπό μου.
Ήξερα επίσης ότι αν τις δημοσίευα θα έπρεπε να περιμένω κάποια κριτική.

Αλλά έγραψα το blog.

Έγραψα για την καθημερινή πραγματικότητα της φροντίδας ενός νεογέννητου και ενός μικρού παιδιού.
Το κάψιμο στο στήθος, τα δακρυσμένα μάτια, το κλάμα του μωρού, τις ημέρες που δεν είχα χρόνο να κάνω ντους ή να μαγειρέψω.

 Ήξερα όμως ότι αν κάποια άλλη μητέρα το διάβαζε και καταλάβαινε ότι αυτό που βίωνε ήταν φυσιολογικό και δεν ήταν η μόνη, θα άξιζε τον κόπο.

Ένα βράδυ όταν το μωρό μου συμπλήρωσε τις 14 εβδομάδες του, πήρα μια βαθιά ανάσα το δημοσίευσα και έφυγα.

Το πρωί βρήκα ότι είδαν το blog μου 200.000 φορές.
Μέσα σε μία εβδομάδα πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι το είχαν διαβάσει.
Ένα εθνικό τηλεοπτικό συνεργείο ήρθε να μου πάρει συνέντευξη με προειδοποίηση μόλις μισής ώρας!

Και η ιστορία μου εμφανίστηκε στα μέσα ενημέρωσης από τη Γερμανία μέχρι τη Βρετανία και από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι την Αυστραλία.
Τέσσερις μήνες μετά η ιστορία μου ακόμη διαβάζετε, ανταποκρίθηκαν ακόμη και αστέρες του Χόλυγουντ.

Η ανταπόκριση ήταν εντυπωσιακή και απίστευτα συγκινητική.
Πέρασα πολλά ξενύχτια στον υπολογιστή με δάκρυα στα μάτια ενώ απάντησα προσωπικά σε κάθε σχόλιο στο facebook.
Ήξερα ότι αυτό ήταν ένα μεγάλο θέμα για τις γυναίκες αλλά το μέγεθος και το βάθος του με κατέπληξαν.

Μερικοί άνθρωποι με κατηγόρησαν και ισχυρίστηκαν ότι το blog μου θα μπορούσε να αποτρέψει τις γυναίκες να κάνουν παιδιά.
Δεν μπορώ να πω αν αυτό πράγματι θα μπορούσε να συμβεί ή όχι, αλλά πιστεύω ότι δεν εξυπηρετούμε τις γυναίκες με τη διατήρηση μιας σιωπής γύρω από τις πραγματικότητες της μητρότητας ή με το να παρουσιάζουμε συνέχεια τέλειες εικόνες.

Έρευνα υποστηρίζει την άποψη ότι αν οι γυναίκες ξέρουν τι να περιμένουν και είναι προετοιμασμένες για το τι θα έρθει μετά τον τοκετό, όλα θα είναι πιο εύκολα γι’ αυτές.

Η περίοδος της γέννησης και μετά τον τοκετό, είναι μία πράγματι ευάλωτη και συναισθηματική περίοδος.
Πολλές γυναίκες αισθάνονται εκτεθειμένες και υπάρχουν τόσες πολλές προσδοκίες που συσσωρεύονται επάνω μας, τι θα «πρέπει» να κάνουμε για να είμαστε μία «καλή» μητέρα και «σύντροφος».

Έτσι αισθάνομαι ότι αποστολή μου είναι να ενθαρρύνω τις γυναίκες να τρώνε καλά να φροντίζουν τον εαυτό τους, δεδομένων των προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε σαν μητέρες. Θέλω οι γυναίκες να μοιράζονται το καλό και το κακό, να υποστηρίζουν η μία την άλλη μέσα από αυτές τις «σκληρές όμορφες» ημέρες της μητρότητας.

Περισσότερο από κάθε τι άλλο, θέλω κάθε μητέρα να ξέρει ότι:

«Είσαι όμορφη, είσαι καταπληκτική, είσαι μία μητέρα».

(Ένα υπέροχο και τρυφερό άρθρο που αγγίζει κάθε μητέρα και όχι μόνο.)

Βρείτε το blog της εδώ.

Πηγή: Independent

Περισσότερες μαμαδοκουβέντες με ένα κλικ εδώ.