Τα δικά μου Χριστούγεννα

Σκέφτομαι πώς και πώς τον Άγιο Βασίλη, να έρθει για τα μικρά του σπιτιού, που τρελαίνονται μαζί του. Είναι πολύ βράδυ και όλοι στο σπίτι έχουμε φορέσει πιτζάμες και έχουμε πέσει για ύπνο. Ξαφνικά σηκωνόμαστε απ' τα κρεβάτια και πηγαίνουμε να κρυφτούμε πίσω από τους καναπέδες και τα έπιπλα του σαλονιού. Όλοι, ακόμα και οι 18χρονοι. Το περιμένουμε πώς και πώς. Όταν έρθει, φωνάζουμε "Ήρθε!!!". Μπαίνει απ' το παράθυρο και τότε, πεταγόμαστε όλοι, ανάβουν τα φώτα, όλοι αγκαλιασμένοι, μέσα στην τρελή χαρά! Μας πετάει γλυκά και μας μοιράζει τα δώρα που έχουμε ζητήσει και νιώθουμε ένα συναίσθημα... Ξετυλίγουμε το δώρο, πετάμε κάτω το χαρτί σα να μη μας νοιάζει τίποτα παρά μόνο το δώρο. Τα "μικρά" ρωτάνε "Πού είναι το έλκηθρο;". Αγκαλιάζουν τον Άγιο Βασίλη και δεν τον αφήνουν να φύγει. Πέρσι κυλιόντουσαν στο πάτωμα και τον κρατούσαν απ' το πόδι να μη φύγει. Μετά, όλο μουσική και χαρά!

Έχουμε και μια μαγείρισσα, την Πόπη. Εγώ είμαι η Πόπη η μικρή κι εκείνη η μεγάλη. Αυτή, φωνάζει τα παιδιά σε ομάδες και πλάθουμε μαζί τα κουλουράκια. Τα "μικρά" μερικές φορές κάνουν βλακειούλες. Ας πούμε, σκέφτονται έναν αγαπημένο τους ήρωα και προσπαθούν να τον κάνουν κουλουράκι. Μετά το φαγητό, δοκιμάζουμε όλοι από ένα.

Έχουμε και εθελοντές στο σπίτι και είμαστε πολύ δεμένοι μαζί τους. Τα περνάμε μαζί τα Χριστούγεννα. Μας προετοιμάζουν, πως να είναι η ψυχολογία μας δηλαδή και αισθανόμαστε σα να είναι δικοί μας άνθρωποι. Εγώ έχω την κ. Μαρία, που είναι υπέροχος άνθρωπος και με παίρνει στο σπίτι της και παίζουμε και τρώμε...

Κάθε Χριστούγεννα σκέφτομαι ότι θα φεύγουν όλο και περισσότερα παιδιά από το σπίτι. Φέτος θα είναι τα πρώτα μου Χριστούγεννα χωρίς την Έλλη. Τώρα έγινε 18, σπουδάζει στην Καλαμάτα (αυτό με τα τρόφιμα). Αυτή την κοπέλα, την εμπιστευόμουν πολύ. Ό,τι πρόβλημα είχα της το έλεγα και κάναμε καλή παρέα. Αυτή και η Πάολα. Δεν έρχονται και πολύ συχνά. Τώρα ετοιμάζεται να φύγει σαν κι αυτές και η Έφη. Με την Έφη, συχνά κοιμόμαστε μαζί, τη διαβάζω στα αρχαία...Κάθε πρωί την ξυπνάω και ανταλλάσσουμε τα ρούχα και τα παπούτσια μας. Αισθάνομαι πάρα πολύ άσχημα που πάει τρίτη Λυκείου και είναι η ώρα να φύγει. Φεύγουμε σιγά σιγά ένας ένας... Σκέφτομαι μήπως προτιμάω τελικά να μείνει στην ίδια τάξη. Φοβάμαι από τώρα οτι του χρόνου τα Χριστούγεννα δε θα είναι πια κοντά μου...

Ξέρω ότι άλλα παιδιά, περνάνε τα Χριστούγεννα πολύ διαφορετικά. Όμως εμένα δε με ενδιαφέρει καθόλου. Γιατί στο σπίτι μου, με τα τόσα πολλά αδέρφια και τις τόσες μαμάδες που έχω, περνάω υπέροχα. Εκεί νιώθω αγάπη και ότι με νοιάζονται...

Τα Χριστούγεννα από την άλλη μεριά είναι πολύ δύσκολα. Όπως περπατάμε, βλέπουμε τους άστεγους και σκέφτομαι "Πόσο μπορεί να κρυώνει;". Δε μπορώ να τους κοιτάξω στα μάτια, γιατί τότε βλέπω τη λύπη...

Και τώρα σκέφτηκα τον Αντρέα, τον ιδρυτή, το μικρό ήρωα του σπιτιού μου, ότι τον ευχαριστώ για όλο αυτό που μας έχει προσφέρει, γιατί αλλιώς μπορεί αυτή τη στιγμή να ήμουνα κι εγώ στο δρόμο...

Πόπη

Διαβάστε και για τα Χριστούγεννα της Τέρψης.

Για οποιαδήποτε απορία έχετε ή αν θέλετε την συμβουλή μου για κάποιο θέμα που σας απασχολεί, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου χρησιμοποιώντας τη φόρμα σχολίων ακριβώς κάτω από τα άρθρα μου. Θα ήταν χαρά μου να σας βοηθήσω να λύσετε προβλήματα που αντιμετωπίζετε μέσα στην οικογένειά σας.  Σε περίπτωση που θέλετε να έχετε μια προσωπική επικοινωνία μαζί μου, περιμένω τα e-mails σας στη διεύθυνση:  klairhseiradaki@gmail.com