«Γράμμα στον παππού και τη γιαγιά»
Αλλά εκείνος έφυγε νωρίς και ο μπαμπάς μου ήταν μόνο 8 χρονών όταν τον αποχαιρέτησε και μαζί του και την παιδική του ηλικία… όλα έγιναν νωρίς και επώδυνα. Όμως ο μπαμπάς μου εσωτερίκευσε μια πολύ τρυφερή εκδοχή του και πορεύτηκε με την ιδέα του μονάχα και την αγάπη που είχε προλάβει να του δώσει…
Τον άλλο μου παππού και τις δύο γιαγιούλες μου ευτυχώς τους γνώρισα! Και τους έζησα. Και τους αγάπησα με εκείνον τον μοναδικό τρόπο που αγαπούν τα παιδιά τις γιαγιάδες και τους παππούδες. Τις λατρεμένες μορφές τους και τις μαγικές αγκαλιές τους και τα λόγια τα μαργαριταρένια και τις συμβουλές, μεστές από ουσία και εμπειρία. Εφόδια για μια ζωή…
Η Ουρανία έμαθε να αγαπάει μέσα από τη απώλεια. Με φόβο. Συνέχισε να ζει, ακόμα και όταν της ήταν αβάσταχτο, για να μας προσέχει. Για να ανησυχεί για όλους. Για να μας τρελαίνει με την αγωνία της. Για να χάνει τον ύπνο της και το χαμόγελο της , κάθε φορά που κάποιο της εγγόνι άνοιγε να φτερά του και έφευγε από την ασφάλεια της γονεϊκής του οικογένειας για να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στον έξω κόσμο… 90 και κάτι κεράκια έχει ήδη η τούρτα της σκληρής ζωής της και δεν σταμάτησε λεπτό να μας νοιάζεται όλους. Παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα.
Η Αλεξάνδρα έγινε μανούλα όταν ήταν ακόμα παιδί. Μόλις 16 και όμορφη σαν όνειρο. Το όνειρο του παππού μου… Τα χρόνια κυλούσαν δύσκολα, αλλά ευτυχισμένα. Ο ιδανικός σύντροφος των 16 της Μαΐων, ήταν ευτυχώς ένας υπέροχος άνθρωπος που την αγάπησε πολύ και έγινε και για μας ο καλός παππούς μας! Η Αλεξάνδρα έγινε γιαγιά όταν ήταν 34 χρονών και ήταν τρυφερή και όμορφη και γλυκιά με όλα της τα εγγόνια και τα δισέγγονα. Πουθενά δεν ήταν ο κόσμος πιο εύκολος , από ότι στη ζεστή αγκαλιά της .Όλα τριγύρω γαλήνευαν μεμιάς…
Έτσι περνούσαν τα χρόνια και εγώ μάζευα αναμνήσεις και στιγμές μαζί της. Ήταν κιόλας 88 χρονών. Ο καιρός τα άλλαζε όλα πάνω της. Και τότε όμως ήταν όμορφη με όλες τις ρυτίδες της… Και μια μέρα σκοτεινή, ήσυχα και απλά όπως έζησε η Αλεξάνδρα έφυγε για πάντα. Λίγα χρόνια μετά τον παππού μου… Η αγάπη τους όμως ημερεύει ακόμα την καρδιά μου…
Σήμερα παρατηρούσα τους γονείς μου να παίζουν με τα παιδιά μου. Είναι πολύ νέοι ακόμα και δεν είχα καταλάβει ότι τα παιδιά μου, τους φωνάζουν παππού και γιαγιά. Δεν είχα καταλάβει ότι στα ματάκια τους λάμπει η αγάπη που παίρνουν απλόχερα από εκείνους. Δεν είχα καταλάβει, ότι χάρη σε αυτούς τα μικρά μου θα ξέρουν πως είναι να σε στολίζει κάποιος με την ανιδιοτελή αγάπη του, να σου μαθαίνει τον κόσμο, να σου τραγουδά, να σου λέει παραμύθια, να σε νανουρίζει με λογάκια τρυφερά και αυτοσχέδια στιχάκια και να λαχταράει να σε δει να μεγαλώνεις λίγο ακόμα…
Σήμερα παρατηρούσα τους γονείς μου να είναι παππούς και γιαγιά στα δικά μου παιδιά και κατάλαβα πως δεν τους έχω πει ακόμα ευχαριστώ…
Για τις αναμνήσεις που χαρίζουν στα εγγόνια τους
Για τις ατελείωτες αγκαλιές
Για τα παιχνίδια και τα χάδια
Για τα τραγούδια και τους χορούς
Για τα γέλια τους
Για τις μέρες που μου επιτρέπουν να νιώθω κι εγώ ξανά παιδί…
Ευχαριστώ παππού και γιαγιά των παιδιών μου. Είστε οι καλύτεροι που θα μπορούσαν να έχουν…
Να είστε όλοι καλά και να έχετε μια όμορφη και ευλογημένη ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ!!!
2014 μοναδικές ευχές για όλους μας
Σας φιλώ γλυκά,
Ράνια
Υ.Σ. Χαίρομαι πολύ που μέσα στα δύσκολα, γίναμε μια αληθινή παρέα -τη χρονιά που φεύγει- μέσα από το paidorama.com και μοιραστήκαμε σκέψεις και συναισθήματα, πάνω σε σημαντικά θέματα που μας απασχολούν όλους. Σας ευχαριστώ πολύ!
