Ξέρουμε βέβαια το πόσο δοκιμάζεται ο θεσμός του γάμου στις μέρες μας.  Ακούγεται πολύ συχνά το ερώτημα, ρητορικό ή όχι για την αιτία αυτής της φθοράς.  Οι ψυχολογικές μελέτες πως οι σχέσεις των ζευγαριών φθείρονται γρήγορα, ότι η αρχική έλξη καταλήγει αργά ή γρήγορα σε συμβιβασμό ή αδιαφορία και ενίοτε σε έναν ανηλεή αγώνα υπεροχής. 

Θίγοντας το θέμα του χρόνου που το ζευγάρι αφιερώνει στη σχέση του, μας δίνεται η ευκαιρία να τονίσουμε ότι ίσως αυτό μπορεί να αποτελέσει το «γιατρικό» της φθοράς. Ίσως εκεί να είναι κρυμμένη μια αλήθεια που αν βγει στο φως μπορεί και να βοηθήσει.

Συχνά οι γονείς αναρωτιούνται τι φταίει και τα δικά τους τα παιδιά τσακώνονται ή τι δεν έχουν κάνει οι ίδιοι σωστά ώστε να μην έχουν εμπνεύσει την αγάπη των αδελφών. Βιώνοντας ενοχικά την όλη ιστορία επεμβαίνουν με μόνο και κύριο στόχο το σταμάτημα του τσακωμού.

Το θέμα δεν είναι να σταματήσουμε το τσακωμό. Αυτό μπορεί να γίνει εύκολα με αποπροσανατολιστικούς χειρισμούς ιδιαίτερα στα παιδιά μικρής ηλικίας. Το ζητούμενο είναι να ασχοληθούμε περισσότερο με το στόχο του καυγά και όχι με τον ίδιο τον καυγά.