«Γράμμα σε σένα που νιώθεις ότι έχεις φτάσει σε αδιέξοδο»
Φυσικά είχε τα παιδιά της και δεν έπαψε να είναι ευγνώμων ούτε για μια στιγμή για αυτά… Εκείνη και ο Θεός μόνο ξέρουν πόσο προσπάθησε. Πόσο πόνεσε, πόσο φοβήθηκε. Μέχρι που ήρθε εκείνη η ευλογημένη μέρα που κράτησε στην αγκαλιά της το πρώτο της παιδί.
Ποτέ δεν ξέχασε πόσο τυχερή στάθηκε! Όμως εδώ και καιρό, κάτι λείπει από τη ζωή της. Κάτι της φταίει… Ένα κομμάτι στην ψυχή της είναι κενό και λαχταράει να γεμίσει με τη χαρά του έρωτα.
Με τον άνδρα της, το Δημήτρη, το είχε νιώσει αυτό, όταν οι δυο τους πρωτοέγιναν ζευγάρι. Και την ημέρα του γάμου τους, τη θυμάται με αγάπη και συγκίνηση. Και τα τρία πρώτα χρόνια του έγγαμου βίου -προτού η αγωνία για να αποκτήσουν παιδί γίνει το κυρίαρχο συναίσθημα στη ζωή τους- τα πέρασαν ερωτευμένοι. Με αγκαλιές και φιλιά, με εκδρομές και ταξίδια, με καλοκαίρια σε νησιά και μαγικές φεγγαράδες.
Μετά ήρθε η απόσταση. Και όλο μεγάλωνε…
Η Ανθή δεν μπορεί να θυμηθεί τι ώρα, ποια μέρα, τι μήνας ήταν όταν άρχισαν όλα αυτά, αλλά ξαφνικά το κρεβάτι τους έγινε πολύ μικρό για να χωρέσει το κενό ανάμεσα τους.
Τώρα τα παιδιά τους είναι η μόνη αιτία που τους κάνει να χαμογελούν μαζί. Ταυτόχρονα. Μετά επιστρέφει ο καθένας στον κόσμο του. Στη ζωή του. Παράλληλα ο ένας στον άλλο.
Ο Δημήτρης είναι απόμακρος. Δεν της μιλάει πια με εκείνο τον τόνο στη φωνή του που την ταξίδευε. Δεν την σφίγγει στην αγκαλιά του μόλις μπαίνει στο σπίτι, όταν γυρνάει κάθε απόγευμα από τη δουλειά. Δεν την σφίγγει στην αγκαλιά του ποτέ…
Δεν τον νοιάζει αν της λείπει τις νύχτες. Αν είναι χαρούμενη ή όχι. Αν είναι κουρασμένη ή όχι. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει εκείνη…
Η Ανθή είναι μελαγχολική. Νιώθει ότι γερνάει. Όμως είναι πολύ νέα για να παραιτηθεί από τον έρωτα…
Το διαζύγιο δεν φαντάζει ως λύση στο μυαλό της. Η καρδιά της διώχνει μακριά όλες τις σκέψεις που την οδηγούν εκεί.
-Πώς να πληγώσει τα παιδιά της;
-Πώς να ξεκινήσει από την αρχή;
-Πώς να ξεχάσει πόσο πολύ αγάπησε το Δημήτρη;
-Πώς να σβήσει την ανάμνηση του φλογερού τους έρωτα;
-Πώς να μην ζουν πια τα παιδιά με τον μπαμπά τους που λατρεύουν;
Δεν θέλει και δεν μπορεί να ζήσει μακριά του.
Α Δ Ι Ε Ξ Ο Δ Ο…
Τι θα κάνει άραγε η Ανθή;
Τι θα έκανες εσύ;
Υ.Σ. Ελπίζω να έχετε ήδη υλοποιήσει τις αποφάσεις για αλλαγή! Να, ας πούμε εγώ, ξεκίνησα το μεταπτυχιακό που ήθελα να κάνω εδώ και πολλά χρόνια. Τα «δεν προλαβαίνω» και τα «δεν μπορώ», έγιναν ένα μεγάλο ΝΑΙ! Και την Παρασκευή που μας πέρασε, έκανα το πρώτο μου μάθημα.
Σας φιλώ γλυκά,
Ράνια
