Έπαψα να ντρέπομαι επειδή φώναξα στα παιδιά μου!

Όταν εξακολουθούσαν να παίζουν αντί να πλένουν τα δόντια τους, φώναξα σε έξαλλη κατάσταση «στο μπάνιο τώρα»!
Αυτό που ακολούθησε ήταν ένας φαύλος κύκλος. Τα παιδιά έβαλαν τα κλάματα γιατί η φωνή μου ήταν απότομη και δυνατή, αρκετά έντονη για να τρομάξουν. Εγώ με τη σειρά μου ένοιωσα μεγάλη ντροπή γιατί είμαι ένα τέρας που κάνει τα παιδιά του να κλαίνε. Η ντροπή όμως δεν είναι καθησυχαστική. Είναι σαν να ρίχνεις βενζίνη σε μια πυρκαγιά που μαίνεται και που μόλις ενισχύθηκε από ριπή δυνατού αέρα. Δεν διορθώνει τη συμπεριφορά μου και δεν με ηρεμεί. Αισθάνομαι τα νεύρα μου κουρέλια και είμαι σίγουρη ότι έχω 99% πιθανότητες να φωνάξω πάλι μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά.

Αυτός ο κύκλος της φωνής, είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της μητρότητας για μένα, το οποίο λέει πολλά σε σχέση με άλλα σκληρά γεγονότα της μητρότητας όπως ραγισμένες θηλές και αιμορροΐδες. Ακόμη θα θεωρήσω το σώμα μου που πονάει ολόκληρο λιγότερο σημαντικό από το συναισθηματικό πόνο που νιώθω όταν χάνω τη ψυχραιμία μου με τα παιδιά μου, όταν είμαστε όλοι πολύ κουρασμένοι και κολλημένοι στην προσπάθεια για υπακοή, χωρίς όμως να το καταφέρουμε.

Δεν πρέπει να τους φωνάζουμε, έτσι δεν είναι; Είναι μία καθολική αλήθεια για τους γονείς, ιδίως σε αυτή την πολιτιστική στιγμή. Υποτίθεται πως πρέπει να χρησιμοποιούμε τη λογική. Αν δεν πλένεται τα δόντια σας, κάποια στιγμή θα μοιάζετε με κάποιον εθισμένο στα ναρκωτικά! Ή υποτίθεται πρέπει να τους δίνουμε διάφορες επιλογές ώστε να αισθάνονται ότι έχουν αυτά τον έλεγχο. Δηλαδή, θέλετε να βουρτσίσετε τώρα τα δόντια σας ή σε 2 λεπτά; Υπάρχουν ολόκληρα βιβλία και σελίδες στο διαδίκτυο αφιερωμένες στις μητέρες για να μην φωνάζουν στα παιδιά.

Όλα αυτά με κάνουν να αισθάνομαι σαν μία τεράστια αποτυχία.
Νιώθω τόσο ντροπή επειδή φωνάζω στα παιδιά μου. Εκμυστηρεύτηκα στο θεραπευτή μου μετά από μία ιδιαίτερα άσχημη νύχτα. Θέλω απελπισμένα τη βοήθειά του. Θέλω να μου δώσει ένα σχέδιο πέντε σημείων για να μην φωνάξω ποτέ πια στα παιδιά. Θα κάνω τα πάντα, γιόγκα, δίαιτα τα πάντα.
«Τι θα έλεγες για την αποδοχή του γεγονότος ότι μερικές φορές φωνάζεις στα παιδιά», μου απαντά. Όμως δεν μου είναι αρκετό. Οι φωνές είναι κάτι το φρικτό.

Τότε, συνεχίζει, «αν θέλεις να έχεις μια πραγματική σχέση μαζί τους, ίσως πρέπει να επανεξετάσουμε την ιδέα σου, ότι θα πρέπει να είσαι μία τέλεια μητέρα που δεν φωνάζει ποτέ».
Βέβαια έχει δίκιο. Εγώ νομίζω ότι για να είμαι τέλεια μητέρα δεν πρέπει ποτέ να φωνάζω. Το άγχος της αποτυχίας αυτής με κάνει να αισθάνομαι πολύ άσχημα. Και αυτό μου στραγγίζει κάθε συναισθηματικό απόθεμα και φωνάζω περισσότερο.

Όμως οι φωνές είναι καταστροφικές για τη ψυχή των παιδιών και δημιουργούν μία τεταμένη ατμόσφαιρα στο σπίτι. Που ίσως οδηγήσουν τα παιδιά σε προβλήματα όταν μεγαλώσουν.
Οι ειδικοί όμως λένε: «η ντροπή που νιώθεις για το ποιος είσαι είναι πιο τοξική από τις φωνές».
Προσπαθώ να το καταλάβω. Φαντάζομαι τον εαυτό μου να τον αφήνω να φύγει από την ιδέα ότι για να είμαι καλή μητέρα, πρέπει να μπορώ να κυριαρχήσω στα συναισθήματά μου κάθε φορά και να τα κρύβω από τα παιδιά μου.

Πρόσεξα τον εαυτό μου την επόμενη φορά που τηγάνιζα και τα παιδιά μου έκαναν πολύ φασαρία. Δεν προσπάθησα μάταια να μην φωνάξω. Έδωσα στον εαυτό μου την άδεια να είμαι ενοχλημένη, που τα παιδιά μου ήταν άτακτα. Έδωσα στον εαυτό μου την άδεια να φωνάξω και να επιτρέψω στη σχέση μου με τα παιδιά να είναι αυθεντική και ατελής.

Η νύκτα πέρασε πιο ήρεμα. Συνήλθα γρηγορότερα επειδή αρνήθηκα να τιμωρήσω τον εαυτό μου γιατί έχασα τη ψυχραιμία μου. Βεβαίωσα τα παιδιά ότι τα αγαπώ πολύ και ότι η μαμά μπορεί ορισμένες φορές να φωνάζει, γιατί έχει τόσα πολλά συναισθήματα που δεν είναι σίγουρη τι να τα κάνει. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με το πόσο σας αγαπώ.

Δεν μπορώ να υποσχεθώ ότι δεν θα φωνάξω ποτέ πια. Γιατί θα είναι ψέμα. Κάναμε μία μεγάλη αγκαλιά εκείνο το βράδυ. Άρχισα να δέχομαι πια είμαι: μία μητέρα που μερικές φορές φωνάζει».

Αληθινά και συγκινητικά λόγια μιας νέας μητέρας, που μοιράζεται τις ανησυχίες της και πως κατόρθωσε να μην έχει πια ενοχές, επειδή κάποιες φορές φωνάζει στα παιδιά της. Όμως λίγο πολύ, όλες οι μητέρες σε όλο τον κόσμο, έχουν αισθανθεί ακριβώς το ίδιο.