Ο γιος μου έκλεψε χρήματα και είπε ψέματα

Σας γράφω γιατί αυτό το Σαββατοκύριακο συνέβη κάτι πολύ άσχημο, κάτι που με έκανε να νιώσω απογοήτευση, θυμό και απελπισία. 

Ο γιος μου είπε ψέματα. Μου έκλεψε χρήματα και είπε ψέματα. Είναι 8 ετών. Πήγε σε ένα βάζο που έχω ψιλά στο γραφείο μου στο σπίτι και πήρε περίπου 10 ευρώ σε κέρματα.

Αποφασίσαμε να περάσουμε το Σαββατοκύριακο στην εξοχή, κατασκηνώνοντας μόνο ο γιος μου και εγώ. Χαζεύαμε μία ταινία στον φορητό υπολογιστή στη σκηνή μας, όταν άκουσα ένα κουδούνισμα από το σακίδιό του. Μου έδειξε νομίσματα και μου είπε ότι τα βρήκε κάτω στο χώμα όταν φτάσαμε στη κατασκήνωση.

Το ψέμα ήταν άμεσο και στιγμιαίο. Δεν δίστασε καθόλου. Ήταν προμελετημένο.

Για μια στιγμή τον πίστεψα. Τριγύριζε όλο το απόγευμα και ήταν πολύ πιθανό να είχε βρει τα νομίσματα. Τον ρώτησα λοιπόν, και αυτός πολύ εύκολα μου είπε περισσότερες λεπτομέρειες για το που και πως βρήκε τα χρήματα. Ήταν πολύ εύκολο.
Όμως τα νομίσματα ήταν πεντακάθαρα, και ο γιος μου, στα 8 χρόνια του θα είχε φωνάξει με ενθουσιασμό και θα με είχε καλέσει στο σημείο του δάσους που είχε βρει τα λεφτά. Βέβαια τίποτε από αυτά δεν είχε γίνει.

Έτσι ρώτησα αν είχε πράγματι βρει τα νομίσματα κάτω και είπε «ναι πραγματικά». «Αλήθεια» τον ρώτησα πάλι. «Αλήθεια» επανέλαβε. Στο τέλος μου προσέφερε το μικρό του δακτυλάκι σαν όρκο.
Αυτή η χειρονομία έχει μεγάλη σημασία για μένα. Ενώνουμε τα δύο μικρά δάκτυλά μας και αυτό σφραγίζει την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Τον ρώτησα άλλη μια φορά και τότε είπε ένα διστακτικό ναι, και γύρισε το κεφάλι του από την άλλη μεριά.

Και στη συνέχεια παραδέχτηκε τι είχε κάνει. Πήρε τα ψιλά από το βάζο στο γραφείο μου, δεν είχε καμία δικαιολογία, γιατί το έκανε.
Δεν φώναξα. Δεν ύψωσα τη φωνή μου καθόλου. Στην πραγματικότητα συνέβη το αντίθετο. Σχεδόν ψιθύριζα. Ο γιος μου με πρόδωσε σκόπιμα. Ήταν γροθιά στο στομάχι μου.

Δεν ξέρω πως τα παιδιά μαθαίνουν να λένε ψέματα και πότε, αλλά τώρα η δυσπιστία αποτελεί πλέον μέρος της σχέσης μου με τον γιο μου. Όλο το Σαββατοκύριακο, το ψέμα του πονούσε την καρδιά μου και απλώθηκε σαν σύννεφο πάνω από τα συναισθήματά μου.

Το τελευταίο βράδυ μας, όπως ψήναμε το σουβλάκι μας, έβαλα τα δυνατά μου για να εξηγήσω στον γιο μου πόσο με είχε πληγώσει το ψέμα του αυτό. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι μπορεί πάντα να είναι ειλικρινής μαζί μου. Να μου ζητούσε χρήματα αν ήθελε.
Γιατί το ψέμα είναι πολύ χειρότερο από την ίδια την πράξη. Κλάψαμε, αγκαλιαστήκαμε και μοιραστήκαμε το «σ’ αγαπώ πολύ».

Και τώρα, λέγοντας ξανά την ιστορία αυτή, αναρωτιέμαι αν είναι δικό μου λάθος. Μήπως επειδή θύμωνα και φώναζα για μικρά πράγματα, ο γιος μου θεώρησε απαραίτητο να κρύψει κάτι πιο σοβαρό λέγοντας ψέματα; Μήπως κάνω μεγάλη φασαρία για ασήμαντα πράγματα;

Καλώς ήρθαμε λοιπόν στην ανατροφή των παιδιών! Δεν έχει σημασία πόσο καλά και φανταστικά είναι τα παιδιά μας. Έρχεται μία στιγμή που γίνεται κάτι, και ένας κόσμος γεμάτος αμφιβολίες μας κατακλύζει. Και τότε ρωτάμε και αμφισβητούμε τα πάντα.
Ο γιος μου με έκλεψε και είπε ψέματα. Μου ράγισε την καρδιά και αυτό είναι δικό μου λάθος».

Ένας πατέρας που φοβάται...