Περιμένοντας τον γιο μου

Φέτος, έπειτα από 3 χρόνια προσπάθειας, η γυναίκα μου και εγώ, περιμένουμε με λαχτάρα και μεγάλη χαρά τον ερχομό του γιού μας! 

Εάν έχετε δοκιμάσει ποτέ την αναμονή, στις λίγες τελευταίες εβδομάδες ή ημέρες της εγκυμοσύνης, δεν χρειάζεται να σας πω πως η ζωή γίνεται σαν μία μαγική ταινία πρόβλεψης, ανυπομονησίας και υπομονής. 

Για μας έφτασε σχεδόν η ώρα. Και είμαστε έτοιμοι!
Πιστεύω.

Μια ακόμη απόφαση που έχουμε πάρει είναι να γεννήσουμε στο σπίτι. 

Το αστείο με τον τοκετό στο σπίτι, ή και στο νοσοκομείο, πράγματι είναι προς το τέλος μιας μεγάλης εννέα μηνών αναμονής, να αναρωτιέσαι ποιος είναι αυτός που επιτέλους θα συναντήσεις! Ποιος αλήθεια είναι αυτός, που θα πέσει σε λίγο στην αγκαλιά μας και θα εξαρτάται από εμάς η ίδια η επιβίωσή του; Είναι χωρίς αμφιβολία μία φοβερή σκέψη!

Μάθαμε ότι θα αποκτήσουμε ένα γιο, ενώ οδηγούσα στον εξοχικό δρόμο για το σπίτι μας, ακούγοντας μουσική, ένα ωραίο κομμάτι τζαζ και ξαφνικά ένοιωσα να ανεβαίνουν από το υποσυνείδητό μου έτσι απλά, χιλιάδες σοβαρά ερωτήματα. 

Μία περίεργη σκέψη ερχόταν μετά την άλλη, και στη συνέχεια άρχισα να ονειρεύομαι τον ερχομό του, και αναρωτιόμουν αν ο γιος μας θα έχει ένα φλογερό και έντονο και λίγο τρελό χαρακτήρα σαν εμένα, ή θα είναι ψύχραιμος και με ήρεμο ταμπεραμέντο όπως η μητέρα του. 

• Θα κοιμάται καλά;
• Θα λάμπουν τα ματάκια του, όταν τα δύο μεγάλα μας λαμπραντόρ, ο Max και ο Milo, θα τον περιεργάζονται από το πλάι της κούνιας του;
• Θα θέλει να πάμε για ψάρεμα;
• Θα του αρέσει η μουστάρδα ή η κέτσαπ, ή ένα μείγμα;
• Θα γίνει ένας παγκοσμίου φήμης επιστήμονας, που θα μας κάνει περήφανους σε όλο τον κόσμο; Θα γίνει καλλιτέχνης;

Και το πιο σημαντικό! Θα είναι ένα ευτυχισμένο παιδί που θα χαμογελά σε όλο τον κόσμο, χωρίς ούτε καν να το σκέφτεται; Θα μπορέσουν η μαμά και ο μπαμπάς του να φέρουν ειρήνη, αρμονία και αγάπη στον κόσμο του; Θα καταφέρουμε να προχωρήσουμε σωστά και να του επιτρέψουμε να έχει την γλυκιά ελευθερία που έρχεται μεγαλώνοντας, συγχρόνως δε να αισθάνεται ασφαλής και σίγουρος;

Θα ξέρει πάντα άραγε ότι τον λατρέψαμε μέχρι τα αστέρια και πίσω στη γη από τη στιγμή που ήρθε στον κόσμο σε αυτή τη μικρή πόλη;
Εξακολουθώ να σκέφτομαι και να αναρωτιέμαι, είναι θαύμα πως δεν έριξα το αυτοκίνητό μου έξω από το δρόμο σε κάποιο χιονισμένο χωράφι, στο δρόμο για το σπίτι μας.

Αλλά έτσι δεν πρέπει να είναι; Αυτή δεν είναι η σωστή αντίδραση;

Θέλω να πω, έτσι πάνε αυτά τα πράγματα.

Περιμένοντας το μωρό σας, μετρώντας τις ημέρες, γνωρίζοντας ότι για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, θα μπορείς τελικά να κοιτάξεις τη σύντροφό σου, μέσα σε όλη αυτή την τρέλα και να της πεις: «Ξέρεις κάτι. Αυτή τη στιγμή, τον επόμενο μήνα, θα αλλάζεις τις λερωμένες πάνες κάποιου που δεν έχουμε ακόμη γνωρίσει!»

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ βρίσκω αυτή την έννοια μαγική. Με τραβά στο μέλλον, όσο απλό και αναλώσιμο φαίνεται. Με ενθουσιάζει, με τονώνει και εκσφενδονίζει κεραυνούς μέσα από το στήθος μου! Και δεν έχει σημασία ποιος είσαι, ή που ήσουνα και τι έχεις δει ή τι έχεις κάνει σε αυτή τη ζωή, πρέπει να παραδεχτείς ότι όταν κάτι εκσφενδονίζει κεραυνούς μέσα από το στήθος σου, αυτό πρέπει να είναι κάτι πραγματικά εξαιρετικό και υπέροχο!

Έτσι λοιπόν, μην αργείς μικρέ μου. Σε αγαπάμε πολύ και είμαστε πανέτοιμοι να σε σφίξουμε στην αγκαλιά μας.
Βασικά, απλά δεν μπορούμε άλλο να περιμένουμε να σε γνωρίσουμε!»

Τρυφερή εξομολόγηση νέου πολύ ενθουσιασμένου άνδρα που θα γίνει σε λίγο πατέρας!