Η διαμονή στο μαιευτήριο

Ένα θα σας πω τζάμπα τα ξενύχτια! μιας και δεν τα έκανα για το δικό μου παιδί... Γιατι;

Γιατί όπως ήξερα –αλλά δεν είχα παραδεχθεί- το μωρό μπήκε για παρακολούθηση λόγω του ζαχάρεως που εγώ είχα.

Έκανε ο ίδιος ζάχαρο οπότε έπρεπε να είναι σε παρακολούθηση για 2-3 μέρες.
Μπήκα σε ένα δωμάτιο με άλλη μία κοπέλα και μια κυρία.

Και των δύο τα μωράκια ήταν εκεί.
Το δικό μου όχι.

Αντιλαμβάνεστε πως ένοιωθα.

Ευτυχώς η Ολυμπία – η μια εκ των δύο μαμάδων- μου έδινε ιδιαίτερο κουράγιο, κάνοντας μου πλάκα κάθε φορά που ξεκινούσα το μηχάνημα άντλησης γάλατος για να το δώσουν στο παιδάκι μου.

Με το που ξεκίναγε ο χαρακτηριστικός ήχος του μηχανήματος εκείνη έκανε ότι μίξαρε βινύλια σαν επαγγελματίας dj.

Γελούσαμε κάθε φορά.
Ο δικός της γιος ήταν αυτοκόλλητος επάνω της. Έκανε kangaroo τεχνική και ήταν τόσο μα τόσο γλυκό!!!

Τη στιγμή όμως που το μωρό της ξεκίναγε να κλαίει όλη η ρομαντζάδα διαλυόταν με μιας και ένοιωθες ότι άκουγες να κλαίει ο Καζατζίδης! Τέτοια αγριοφωνάρα.

Δε σας κρύβω ότι τρόμαξα.
Λέω εάν είναι έτσι το κλάμα του παιδιού μου θα φρικάρω.
Δεν ήταν όμως.

Κάθε μέρα – την ώρα που επισκεπτηρίου- πήγαινα και τον έβλεπα.
Έδινα το γαλατάκι μου και στη συνέχεια τον έβλεπα.
Ποτέ μα ποτέ δεν έκλαιγε.
Μόνο μας κοίταζε –εμένα και το Χρήστο.

Είχε εκείνο το βλέμμα της πρώτης μέρας που τον είδα. Απορία...
Αυτή τη φορά η απορία έμοιαζε να είναι... γιατί δεν σε νοιώθω? Γιατί δεν με αγγίζεις?

Τη δεύτερη μέρα που πήγαμε να τον δούμε μας άνοιξαν ένα μικρό πορτάκι που είχε το πλαστικό κουτί του και μπόρεσε να τον ακουμπήσω.
Τίποτα! Κανένα συναίσθημα ούτε από εκείνον ούτε από εμένα.
Δεν αγχώθηκαν, ούτε κι εκείνος εξάλλου.

Η δεύτερη μέρα πέρασε επίσης με εμένα να παμπάρω (από το pumping) και την Ολυμπία να μιξάρει, ενώ η φωνή του μωρού της δυνάμωνε!!!
Ο γιατρός μου, μου είπε ότι μπορώ να φύγω καθώς ήμουν σούπερ καλά, την επόμενη μαζί με το παιδάκι μου.
Ήμουν τόσο χαρούμενη!!!

Αλλά είχα τόση αγωνία....

• Θα με θυμάται?
• Θα με θέλει ακόμη για μάνα του?
• Θα ‘πιάσει’ το στήθος μου?
• Θα τα καταφέρουμε στο σπίτι?

Η τρίτη μέρα ήρθε. Το μωρό μου όμως όχι.
Έπρεπε να συνεχίσουν να τον παρακολουθούν καθώς έκανε ίκτερο.

Όταν μου το είπαν πάγωσα.
Ούτε που είχα σκεφτεί μια τέτοια περίπτωση.
Ούτε που μου είχαν πει κάτι τέτοιο ότι μπορεί να συνέβαινε.

Οι νοσηλεύτριες με είδαν σε τόση στεναχώρια και συμφώνησαν να μου φέρουν το μωράκι στο θάλαμο αλλά μαζί με τη λάμπα του.
Ήταν τόσο κίτρινος!

Τα καλά νέα ήταν ότι αμέσως μόλις τον έβαλα στο στήθος μου το άρπαξε αμέσως, τουλάχιστον δε θα έτρωγα απόρριψη.
Όταν όμως τελείωσε το φαγητό του και προσπαθήσαμε να τον βάλουμε στη λάμπα άρχισε ένα ατελείωτο κλάματα.
Όχι σα του αγοριού απέναντι – του Καζατζίδη-, ένα κλάμα γεμάτο παράπονο, μωρουδικό!
Έκλαιγε ο μικρός, έκλαιγα κι εγώ.

Όπως όλα... έτσι κι αυτό πέρασε.
Τελείωσε.
Το παιδάκι μου δέχθηκε ότι η λάμπα είναι για καλό του και ότι τα ΄γυαλάκια΄ που του φοράγαμε θα προστάτευαν τα ματάκια του.
Λογικά την επόμενη ημέρα θα φεύγαμε...

Κι όμως... έφυγε η Ολυμπία με τον Καζατζίδη, έφυγε και η κα με το παιδάκι που μόνο έτρωγε και κοιμόταν και εμείς υποτροπιάσαμε.

Ψυχολογία κουρέλι.
Όλη η θετική μου σκέψη, διαλύθηκε!

Απέναντι μου ήρθε μια κυρία που φάσκιωνε το παιδάκι σα σαλάμι και δεν έκανε κανένα αστείο για το pumping μου, ενώ δίπλα μου ήρθε μια κοπέλα της οποίας η μάνα είχε γενέθλια την ίδια ημέρα και αποφάσισε να τα γιορτάσει με περισσότερους από 10 φίλους μέσα στο δωμάτιο που είμασταν.

Με τούτα και με 'κείνα, Μαντέψτε!

Η κατάθλιψη έκανε την εμφάνιση της.

Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα...

mamaloo

Πατήστε εδώ για να μάθετε περισσότερα για την Αγγελική Μπαμπαλούκα
Γιατί ο γιατρός της mamaloo είπε έξαλλος " Για αυτό ήρθε εδώ? Για να την ξεγεννήσω πρόωρα?"
Ακολουθήστε τη mamaloo στο instagram
Ακολουθήστε τη mamaloo στο pinterest