Είμαι έγκυος... μα θα είμαι καλή Μαμά;
Σίγουρα ένα μέρος της ανησυχίας της προέρχεται από τη σχεδόν απόλυτη άγνοια που η σημερινή γυναίκα δηλώνει απέναντι στον κόσμο του μωρού και ιδιαίτερα του νεογέννητου. Στην παλιά παραδοσιακή οικογένεια, όπου ο μεγάλος αριθμός παιδιών δημιουργούσε ένα ευρύ φάσμα ηλικιών και όπου κάτω από την ίδια στέγη βρίσκονταν συχνά περισσότερες από δύο γενιές, η κοπέλα είχε πάντα τη δυνατότητα να βλέπει τη μητέρα ή μια θεία της να θηλάζει και να φροντίζει ένα μικρότερο παιδί. Με τον πιο φυσικό τρόπο εκμάθησης, την παρατήρηση και τη μίμηση, αποθήκευε εκείνα τα πολύτιμα βιώματα και με τη σειρά της, μπορούσε να έχει άνεση και εμπιστοσύνη στη συμπεριφορά της απέναντι σε ένα μωρό.
Αντίθετα, οι ανάγκες του σήμερα και η αλλαγή στη σύνθεση της οικογένειας πολύ σπάνια προσφέρουν στο κορίτσι την ευκαιρία να βιώσει από κοντά τη σχέση με ένα μικρό παιδί και το εξω-οικογενειακό περιβάλλον δεν φροντίζει να καλύπτει αυτό το κενό.
Έτσι, όσο πλησιάζει η ημερομηνία του τοκετού, η γυναίκα αντιλαμβάνεται ο κόσμος και οι ανάγκες ενός μωρού αποτελούν έναν χώρο άγνωστο, όπου καλείται να συμμετέχει υπεύθυνα και αποτελεσματικά. Ωστόσο αυτή η ανησυχία της εγκύου δεν προέρχεται μόνο από την επίγνωση της απειρίας της, αλλά βασίζεται συχνά στην ελάχιστη εμπιστοσύνη που νιώθει για τον εαυτό της και τις δυνατότητές της. Όσον αφορά την έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας και το σώμα μας, πρέπει να αναφερθούμε στην παλιά σχέση με τα γονεϊκά πρόσωπα και ιδιαίτερα με τη μητέρα.
Το παιδί λαμβάνει μηνύματα ανεπάρκειας, που θα το ακολουθούν στην ενήλικη ζωή σε περιπτώσεις όπως: όταν δε γίνονται σεβαστοί οι ρυθμοί του παιδιού στην πιο μικρή ηλικία, αλλά επιβάλλονται αυτοί που διευκολύνουν τον ενήλικα, όταν μεγαλώνοντας δεν του επιτρέπεται να πειραματίζεται, να κάνει λάθη, να παίρνει πρωτοβουλίες, δεν ενθαρρύνεται στις προσπάθειές του, όταν δεν του δίνεται η δυνατότητα να νιώθει τη χαρά της ελεύθερης σωματικής έκφρασης.
Μια από τις συνέπειες αυτής της πορείας του χαρακτήρα είναι η κατασκευή ενός ιδανικού προτύπου συμπεριφοράς στο οποίο ο άνθρωπος προσπαθεί να μοιάσει. Οι γυναίκες που αμφιβάλλουν για τις ικανότητες τους, δηλαδή ότι δεν μπορούν να μεγαλώσουν σωστά το μωρό τους (όπως και να γεννήσουν ένα γερό παιδί), νιώθουν αυτή την ανεπάρκεια λόγω των παιδικών τους βιωμάτων. Οι γυναίκες αυτές, αναφέρονται σε ένα ιδανικό πρότυπο μητέρας που έχουν στον νου τους και στην προσπάθεια να βρίσκονται σ’ εκείνο το υψηλό επίπεδο, αισθάνονται συνέχεια ελλιπείς.
Δεν θα μπορούσαν βέβαια να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Το πρότυπο είναι ιδανικό, άρα τέλειο, η γυναίκα ανθρώπινη, άρα με τα όριά της και τα ελαττώματά της, όποτε δε θα μπορεί ποτέ να συμπεριφέρεται άψογα. Έτσι, τα αποτελέσματα είναι το παιδί να παίρνει συνεχώς αντιφατικά μηνύματα και να φορτώνεται το άγχος της μητέρας που αυτός ο «αγώνας» με τον εαυτό της, αναμφισβήτητα της προξενεί.
Η καλύτερη πορεία προς μια καλή σχέση μητέρας-παιδιού είναι από τη μια η λήψη σωστών πληροφοριών γύρω από τις ανάγκες και τον ψυχικό κόσμο του βρέφους, από την άλλη η συνειδητοποίηση ότι, όταν ένα άτομο αρχίζει να αναγνωρίζει μέσα του αυτό το «παιχνίδι», του προτύπου και να αποδέχεται όλες τις πλευρές του χαρακτήρα του, ως συνέπεια της προσωπικής του ιστορίας, θα έχει κάνει ένα μεγάλο βήμα προς μια αυθεντική επαφή με τον εαυτό του. Αυτό του επιτρέπει να σχετίζεται με τους άλλους χωρίς μάσκες, αλλά με το αληθινό του πρόσωπο.
Η γυναίκα τότε θα σχετίζεται με το μωρό της χωρίς τη μάσκα της τέλειας μητέρας, αλλά με το πρόσωπο της αληθινής μητέρας. Έτσι, μετά τον τοκετό, θα μπορέσει να αναπτύξει μια σωστή, αυθεντική σχέση μαζί του και θα νιώθει ότι, για το παιδί, η ίδια είναι αναντικατάστατη.
Για οποιαδήποτε απορία έχετε ή αν θέλετε την συμβουλή μου για κάποιο θέμα που σας απασχολεί, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου χρησιμοποιώντας τη φόρμα σχολίων ακριβώς κάτω από τα άρθρα μου.
Θα ήταν χαρά μου να σας βοηθήσω να λύσετε προβλήματα και απορίες.
