Έλλειψη συγκέντρωσης και υπερκινητικότητα στα παιδιά: Πώς τα βοηθάει η Yoga;
Αυτή η ταύτιση όμως πολλές φορές δεν λειτουργεί αντιστρόφως, δηλαδή από το παιδί προς τον γονιό, διότι έχουν την τάση να λειτουργούν αντιδραστικά σε σχέση με τους γονείς τους, ειδικά όταν βρίσκονται στην εφηβική ηλικία. Στην περίπτωση όμως που θα υπήρχε θαυμασμός, τα πράγματα αλλάζουν. Εάν ένα παιδί έβλεπε τους γονείς του να τρώνε συνεχώς, να μην προσέχουν τα κιλά τους, να μην ασκούνται, να περπατάνε ελάχιστα και να κάθονται συνέχεια στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση, θα θεωρούσε πως αυτό είναι το φυσιολογικό, θα μάθαινε σε αυτόν τον τρόπο ζωής. Μόνο αφού ενηλικιωνόταν και έβλεπε και συνέκρινε τον εαυτό του με άλλα πρότυπα ζωής, ίσως να χτυπούσε κάποιο καμπανάκι για να αλλάξει. Κάτι πολύ δύσκολο που παρόλα αυτά μπορεί να συμβεί.
Αντίστοιχα, οι γονείς που ο τρόπος ζωής τους είναι συντονισμένος με άσκηση, καλή διατροφή, εκδρομές, περιπάτους στη φύση και δραστηριότητες σε αυτήν, θα μπορούσαν να διδάξουν, χωρίς βία, αυτήν την στάση ζωής στο παιδί του. Αυτό θα μπορούσε να του προκαλέσει μάλιστα και την αίσθηση θαυμασμού και σεβασμού ως προς τους γονείς αλλά σιγά - σιγά και προς τον ίδιο του τον εαυτό. Μέσα από την επαφή και την επικοινωνία με το σώμα του, με την φύση, με τα όρια και τις αντοχές του, θα αρχίσει να ανακαλύπτει τον αυτοσεβασμό, την νευρομυϊκή του συναρμογή, τον χωροχρονικό του προσανατολισμό και θα αυξήσει την δημιουργικότητα και αντιληπτικότητά του. Θα δημιουργηθούν εντυπώσεις ασυνείδητα στον εγκέφαλο του παιδιού. Θα ανακαλύψει την ανάγκη να αποζητά και να δημιουργεί στιγμές να επικοινωνήσει με την φύση και να απολαύσει τις ομορφιές της. Να διατηρεί και να επενδύει στην καλή φυσική του κατάσταση για να μπορεί να ανταποκρίνεται στις οποιεσδήποτε φυσικές δραστηριότητες. Να χαλαρώνει και να ηρεμεί μέσα από όλα αυτά, διατηρώντας την φυσιολογική και αξιολάτρευτη παιδικότητά του που στις μέρες μας τα παιδιά των πόλεων, και όχι μόνο, έχουν χάσει.
Αν από την παιδική ηλικία δεν δοθούν ερεθίσματα αυτοδημιουργίας και αυτοεξέλιξης μέσα από προσωπική σκέψη, το παιδί πάντα θα χρειάζεται κάποιο λυσάρι ή manual στη ζωή του και δεν θα μάθει να διαχειρίζεται σωστά τις όποιες καταστάσεις και δυσκολίες που θα του παρουσιάζονται.
Αν από μικρό δεν μάθει να διαχωρίζει το αριστερό με το δεξί, το πάνω με το κάτω, το εμπρός με το πίσω σε σχέση με το σώμα του, εάν δεν δουλευτεί η νευρομυϊκή του συναρμογή και ο χωροχρονικός του προσανατολισμός, αυτό το παιδί θα βαφτιστεί "ασυντόνιστο", χωρίς να ξέρουμε τον λόγο αλλά και τις αρνητικές επιδράσεις στην υπόλοιπη ζωή του και έτσι απλά θα το προσπεράσουμε. Αυτός ο αθώος όρος "ασυντόνιστο" για το παιδί. Δεν έχουμε καταλάβει την σοβαρότητα και την σπουδαιότητα των υπολοίπων χαρακτηριστικών που κρύβονται πραγματικά πίσω από αυτόν. Σημαίνει πως θα έχει ή θα παρουσιάσει έλλειψη συγκέντρωσης, διάσπαση προσοχής, απώλεια μνήμης, δυσκολία στην μάθηση και στην αποστήθιση. Δεν θα μπορεί να ισχυροποιεί και να στηρίζει την γνώμη του και οριοθετεί τον εαυτό του, θα έχει μειωμένη αυτοπεποίθηση, και ίσως, δυσκολία στο να αναπτύσσει και να διατηρεί σχέσεις με τα άλλα παιδιά, και αργότερα με τους ενήλικες. Η λύση στην οποία καταφεύγουν οι περισσότεροι γονείς, στην περίπτωση που παρατηρήσουν τέτοια φαινόμενα, είναι να μαλώσουν το παιδί τους υποθέτοντας πως δεν διαβάζει αρκετά ή να το πάνε σε κάποιο φροντιστήριο για επιπλέον βοήθεια στα μαθήματα. Ο τρόπος ζωής του παιδιού, τα ερεθίσματα που λαμβάνει από το οικογενειακό περιβάλλον και τα πρότυπα ζωής που αναφέρθηκαν παραπάνω δεν υπολογίζονται ως σημαντικοί λόγοι που ευθύνονται γι’ αυτές τις συμπεριφορές του παιδιού.
Οι πιο σημαντικές ελλείψεις που οφείλονται στο μειωμένο ενδιαφέρον των παιδιών για μάθηση και στρέφουν την προσοχή τους στο "εναλλακτικό παιχνίδι" όπως τα ηλεκτρονικά παιχνίδια αντί το παιχνίδι στις αλάνες με άλλα παιδιά είναι
- η έλλειψη έκφρασης και δημιουργικότητας
- η αντιμετώπιση όλων των παιδιών από τα συστήματα διδασκαλίας με τον ίδιο τρόπο δίχως να λαμβάνονται τα ιδιαίτερα χαρίσματα του παιδιού και οι προσωπικές του δεξιότητες
- η μη επαφή του με τα φυσικά φαινόμενα της φύσης και τα ζώα και
- η μη ενστικτώδη αντιμετώπιση που είναι καταγεγραμμένη στο DNA όλων των ανθρώπων και καταπιέζεται παραμένοντας ανεκδήλωτη
Και τι μπορεί να κάνει η Γιόγκα λοιπόν για όλα αυτά; Από πολλούς παρεξηγημένη, για άλλους θρησκεία άρα και απαγορευμένη για τους ίδιους και για τα παιδιά τους, για άλλους αδιάφορη χωρίς να μπορούν να φανταστούν το πόσο πολύ θα μπορούσε να βοηθήσει τα παιδιά τους μέσα σε ένα μάθημα μιας ώρας.
Ένα ωριαίο μάθημα μπορεί να βοηθήσει στο να καλύψει τις έμφυτες και ενστικτώδης ανάγκες που υπάρχουν στα παιδιά για έκφραση και δημιουργικό παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που δεν θα υπάρχει νικητής και χαμένος, που δεν θα δώσει τροφή στον εγωισμό που υποβόσκει και αναπτύσσει σε όλους η ανταγωνιστική κοινωνία μας, ένα παιχνίδι που δεν χρειάζεται κανέναν εξοπλισμό παρά μόνο την πολυδιάστατη προσωπικότητα του παιδιού δουλεύοντας σώμα, νου και πνεύμα ταυτόχρονα.
Το να μάθει να βλέπει, να ακούει, να σκέφτεται, να θυμάται, να παρατηρεί, να αξιολογεί, να κινείται, να εκφράζεται και να νιώθει ταυτόχρονα, ξεπερνάει τις -εφτά συν πλην μια- δυνατότητες που έχει ο εγκέφαλος ενός φυσιολογικού ανθρώπου να κάνει ταυτόχρονα διαφορετικά πράγματα. Πολλοί άνθρωποι μάλιστα δεν μπορούν να κάνουν δύο πράγματα ταυτόχρονα ως αποτέλεσμα της έλλειψης συγκέντρωσης, του χωροχρονικού τους προσανατολισμού, της μη επικοινωνίας δηλαδή βασικών νευρωνικών συνάψεων και επικοινωνίας των δυο ημισφαιρίων του εγκεφάλου. Αν πάλι κάποιοι καταφέρνουν να κάνουν ή να σκέφτονται περισσότερα πράγματα από δυο την ίδια στιγμή, αυτό θα συμβαίνει κάτω από αγχογόνες καταστάσεις και κυρίως για πράγματα που αφορούν το μέλλον με αποτέλεσμα να μας κάνουν να χάνουμε το παρόν.
Φαίνεται περίεργο και απίστευτο, ναι. Απίστευτο το πώς από την διδασκαλία της κίνησης του σκύλου, του αετού ή του βατράχου μπορούν να χτιστούν και να θεμελιωθούν προσωπικότητες, ιδανικά και χαρακτήρες που σέβονται τον εαυτό τους, τους γύρω τους, την φύση αλλά και την δημιουργία τους.
Ας θυμηθούμε όμως τα πρώτα παιχνίδια που δημιουργούνται για την βρεφική αλλά και παιδική ηλικία. Κουδουνίστρες σε σχήματα ζώων, επιτραπέζια που πατώντας κάποιο κουμπί βγάζουν ήχους και κραυγές ζώων ζητώντας από τα παιδιά να τους μιμηθούν και λούτρινα παιχνίδια ζώων, που μέσω του σωστού μάρκετινγκ προωθούνται και κατά καιρούς λατρεύονται από τα παιδιά. Εάν τύχει όμως να έρθουν σε πραγματική επαφή με κάποιον σκύλο ή γάτα, φοβούνται, τρέμουν! Δεν θέλουν καν να τα αγγίξουν. Βλέπουν πουλιά και τρομάζουν, βλέπουν μια κάμπια και, χωρίς να ξέρουν πως μια μέρα θα γίνει μια όμορφη πεταλούδα, την σκοτώνουν...
Κι όμως, όλα αυτά διδάσκονται με ουσιαστικό και αποτελεσματικό τρόπο μέσα από την φιλοσοφία που υπάρχει εδώ και αιώνες στις βασικές αρχές της Γιόγκα. Ο τρόπος διδασκαλίας είναι προσαρμοσμένος για παιδιά και σέβεται τις πεποιθήσεις και το άτομο ξεχωριστά. Υπενθυμίζει στους μεγάλους, αλλά και διδάσκει στα παιδιά, αξίες που χάθηκαν στο πέρασμα των χρόνων και που χάνονται μέσα στις ώρες του εικοσιτετραώρου της καθημερινότητας του σύγχρονου και κυρίως δυτικού πολιτισμού. Τα παιδιά μαθαίνουν βιωματικά τα όρια αλλά και τα μη όρια των δυνατοτήτων τους, παραδείγματος χάρη να στηρίζονται στο ένα τους πόδι αλλά και στα δύο τους χέρια όπως ένα γεράκι. Αποκτούν τον έλεγχο του σώματός τους μαθαίνοντας να προστατεύονται από τραυματισμούς αποκτώντας γερό μυοσκελετικό σύστημα, μαθαίνουν να ασκούνται χωρίς να προσκολλώνται σε κανένα αποτέλεσμα, καλλιεργώντας την αίσθηση ελευθερίας από περιορισμούς και στερεότυπα ενισχύοντας την προσωπική και μοναδική έκφραση της υπόστασής τους και άλλα πολλά...
Ας επιτρέψουμε στις ιδιαιτερότητες του κάθε παιδιού να αναπτυχθούν δίνοντας την ευκαιρία στο καθένα από αυτά να υλοποιήσει το σχέδιό του πάνω στη γη, που εμάς των μεγάλων η φαντασία και η διορατικότητα ούτε καν μπορεί να υπολογίσει γι' αυτά!
