Διαζύγιο και Παιδί
Τι μπορούμε να κάνουμε όμως για αυτό;
Καταρχάς δεν είναι καλό να προσπαθούμε να κρύψουμε ή να καλύψουμε το διαζύγιο, σαν να είναι κάτι κακό, αλλά θα πρέπει να το συζητάμε ως κάτι φυσιολογικό. Άρα αυτό προϋποθέτει ότι και οι δύο γονείς χρειάζεται να έχουν την ίδια στάση απέναντι στο διαζύγιο.
Όταν έρθει η στιγμή της ανακοίνωσης, καλό είναι εάν γίνεται να βρίσκονται εκεί και οι δύο γονείς ώστε να παίρνουν όλοι μέρος στη συζήτηση και να λύνουν και οι δύο μαζί τις απορίες των παιδιών.
Προσέχουμε να μην συζητήσουμε με τα παιδιά λεπτομέρειες για τις αιτίες του διαζυγίου ώστε αυτά να μην κατηγορήσουν τον έναν από τους δύο γονείς για αυτό ούτε να λυπηθούν τον άλλον. Με άλλα λόγια, κρατάμε τα παιδιά όσο πιο μακριά μπορούμε από τις κατηγορίες και τη συναισθηματική φόρτιση των γονιών όσο δύσκολο και αν μπορεί να είναι κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα, «ο μπαμπάς έκανε αυτό και στενοχώρησε τη μαμά» ή «η μαμά έκανε αυτό και στενοχώρησε το μπαμπά» είναι φράσεις που θα πρέπει να αποφεύγονται. Με λόγια κατάλληλα για την ηλικία τους, εξηγούμε στα παιδιά ότι οι γονείς τους δεν είναι πια ευτυχισμένοι μαζί και ότι θα είναι καλύτερα για όλους εάν χωρίσουν.
Πολλές φορές, τα παιδιά όταν χωρίζουν οι γονείς τους τείνουν να ενοχοποιούν τους εαυτούς τους για αυτό και σκέφτονται «οι γονείς μου χωρίζουν επειδή τσακώνονται συνέχεια για εμένα» ή «χωρίζουν επειδή δεν είμαι καλό παιδί και τους ταλαιπωρώ». Είναι ανάγκη, λοιπόν, να προσπαθήσουμε να μην νιώσουν υπεύθυνα για αυτό που συμβαίνει και ότι είναι μία απόφαση καθαρά προσωπική των γονιών στην οποία δεν έχουν την παραμικρή εμπλοκή.
Μπορούμε αν τα παιδιά είναι μικρά να τους φέρουμε και παραδείγματα άλλων φίλων και γνωστών που έχουν χωρίσει ώστε να καταλάβουν τι τους λέμε και να μην είναι αυτά που τους περιγράφουμε τελείως άγνωστα. Εάν τα παιδιά είναι στην εφηβεία, αυτό πάλι θα τα βοηθήσει γιατί θα τους δείξει ότι αυτό που τους συμβαίνει δεν είναι μοναδικό και «τραγικό» αλλά ότι το ζουν και άλλες οικογένειες και άλλα παιδιά. Χρειάζεται, δηλαδή, να το εντάξουν μέσα στις καταστάσεις που μπορούν να συμβούν στη ζωή μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα συμβεί κάτι κακό.
Τέλος, δίνουμε μεγάλη έμφαση στο πρακτικό κομμάτι της καθημερινότητας και το συζητάμε αναλυτικά. Εξηγούμε ότι και πάλι θα υπάρχει η οικογένειά τους, απλά δεν θα ζουν όλοι στο ίδιο σπίτι. Ο μπαμπάς τους θα είναι για πάντα ο μπαμπάς τους, θα τα αγαπάει το ίδιο και μπορούν όποτε θέλουν να του μιλάνε στο τηλέφωνο και να του λένε ό,τι θέλουν. Είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά να μην νιώσουν ότι επειδή ο μπαμπάς μένει αλλού τα «παράτησε» και δεν τα αγαπάει τόσο. Εξηγούμε και οι δύο μαζί αναλυτικά το πρόγραμμα επικοινωνίας με τον μπαμπά τους, το οποίο τονίζουμε ότι το έχουν συμφωνήσει η μαμά και ο μπαμπάς ανάλογα με τις δουλειές τις δικές τους και το καθημερινό πρόγραμμα των παιδιών.
Το να γνωρίζουν τα παιδιά τόσο το πρόγραμμα επικοινωνίας με το μπαμπά όσο και αλλαγές που θα δημιουργηθούν στο πρόγραμμά τους –π.χ. κάποιος άλλος μπορεί να τα παίρνει από το σχολείο- θα τα κάνει να νιώσουν πολύ μεγάλη ασφάλεια, καθώς το άγνωστο πάντα προκαλεί επιπρόσθετο άγχος.
Αν η αντιμετώπισή μας είναι φυσιολογική και αυθεντική, τα παιδιά θα το αντιμετωπίσουν έτσι. Για τα παιδιά ο κόσμος είναι αυτός που τους παρουσιάζουμε εμείς…
