Δεύτερο παιδί. Ένας εισβολέας στη ζωή του μεγαλύτερου
Μόλις κάνατε δεύτερο παιδί και σκέφτεστε πώς θα το πάρει το μεγαλύτερο παιδί όταν επιστρέψετε στο σπίτι;
Αυτό είναι απόλυτα λογικό, αφού αν δεν είστε από τους γονείς που έχουν συμβουλευτεί παιδοψυχολόγο ήδη πριν από τον τοκετό, ώστε το παιδί να είναι έτοιμο να αποδεχθεί το νέο μέλος της οικογένειας, τότε η κατάσταση θα είναι ζόρικη...! Εμείς δεν είμαστε από αυτούς τους γονείς οπότε η αλήθεια είναι ότι τα βρήκαμε λίγο σκούρα στην αρχή! Εκτός από το να μιλάμε στο παιδί για τον ερχομό του μωρού και για το πώς θα είναι τα δυο αδέρφια όταν θα μεγαλώσει το μωρό, δεν πήραμε κάποια επιστημονική γνώμη για να ξέρουμε πώς να το χειριστούμε και η αλήθεια είναι πως η πραγματικότητα διαφέρει κατά πολύ από τη θεωρία!
Εμείς επιστρέψαμε στο σπίτι από το μαιευτήριο και η πρώτη μέρα ήταν πολύ αναγνωριστική! Ο Ορφέας είδε το μωρό, χαμογέλασε και έπειτα το αγνόησε πλήρως! Βέβαια το μωρό κοιμόταν, όσο όμως περνούσε η ώρα και άρχισε να συνειδητοποιεί ότι το μωρό σκόπευε να μείνει, τότε άρχισε λίγο να ζορίζεται! Όταν μάλιστα με είδε να το παίρνω αγκαλιά τρελάθηκε. Άρχισε με ένα τρέμουλο στη φωνή να λέει επίμονα: "μην τον πάρεις, μην τον πάρεις..." Να πω στο σημείο αυτό πως πριν γεννηθεί το μωρό, ο Ορφέας ήταν πολύ ήρεμος, έλεγε όλο χαρά ότι η μαμά έχει μωρό στην κοιλιά κι εμείς από την πλευρά μας, του μιλούσαμε πάρα πολύ για το ότι η οικογένεια μας θα μεγάλωνε αριθμητικά και ότι επρόκειτο να αποκτήσει έναν αδερφό, ο οποίος μελλοντικά θα είναι ο καλύτερός του φίλος!
Οι πρώτες μέρες με το μωρό στο σπίτι, κύλησαν δύσκολα, με το παιδί να έχει πολύ ακραία ξεσπάσματα. Φυσικά οι κρίσεις τον έπιαναν κάθε φορά που έβλεπε εμένα να έχω το μωρό αγκαλιά! Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και λίγο αυτό που του συνέβη... εκεί που ήταν μόνος του και είχε την πρωτοκαθεδρία μέσα στο σπίτι και την αποκλειστικότητα στην αγκαλιά της μαμάς, ξαφνικά άρχισε μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, αφού προτεραιότητα για επιβίωση είχε το μωρό και έπρεπε να μοιράζεται την αγκαλιά της μαμάς που άλλοτε μονοπωλούσε! Επιπλέον ενώ είχε κόψει την πάνα 8 μήνες πριν τη γέννηση του μωρού και μάλιστα τους τελευταίους 2 μήνες την είχε κόψει και στο ύπνο, άρχισαν κάποια βράδια να του φεύγουν τα τσίσα από τον ερχομό του μπέμπη και μετά! Άρχισε να παλιμπαιδίζει και με αυτό εννοώ πως άρχισε να έχει συμπεριφορά μωρού, μιλούσε δηλαδή ασυνάρτητα και έκλαιγε χωρίς λόγο ακατάπαυστα...
Βέβαια εμείς προσπαθούσαμε να πηγαίνουμε με τα νερά του, να μην του χαλάμε χατίρι στα πλαίσια του εφικτού, όμως εκείνος δεν ήταν με τίποτα ικανοποιημένος! Έκλαιγε, φώναζε, ούρλιαζε, χτυπιόταν και όλα αυτά γιατί η μαμά πήρε το μωρό να το ταΐσει! Η ψυχολογία μου ήταν χάλια, δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ τη συμπεριφορά του παιδιού. Ζήτησα από την παιδίατρο να μου συστήσει παιδοψυχολόγο, αλλά πριν την επισκεφτώ είπα να δώσω λίγο χρόνο ακόμη στο παιδί και κυρίως άνοιξα καλά τα αυτιά μου και ενεργοποίησα όλες μου τις αισθήσεις προκειμένου να αφουγκραστώ τί ήταν αυτό που το παιδί εξέπεμπε και τί ήταν αυτό που ήθελε στην πραγματικότητα....
Πράγματι, αυτή η απέλπιδα προσπάθειά μου απέδωσε καρπούς! Έδωσα για λίγο προτεραιότητα στο μεγάλο παιδί και κάθε φορά που έπρεπε να πάρω αγκαλιά το μωρό άκουγα τί μου ζητούσε ο μεγάλος! Αυτό που ήθελε ήταν αγκαλιά, πρώτα εκείνον και μετά το μωρό! "Μαμά να σε πάρω μια αγκαλίτσα πρώτα" και αφού του έδινα την αγκαλιά... "τώρα παρ' τον μαμά..." έλεγε! Αυτό ήθελε, να αισθανθεί ότι η μαμά τον αγαπάει ακόμη, να αισθανθεί ότι δεν τον αντικατέστησε με το μωρό! Αυτό επαναλήφθηκε για μερικές μέρες και έτσι τον έβαλα κάτω μια μέρα που ήταν ήρεμος, γιατί όταν είναι σε κρίση δεν είναι καλή στιγμή, και του μίλησα, του εξήγησα με πολύ ήπιο τόνο στη φωνή, ότι η μαμά αγαπάει όλα της τα παιδιά, ότι επειδή έκανε ένα ακόμη μωρό δε σημαίνει ότι δεν αγαπάει τον Ορφέα! Το αντίθετο μάλιστα, τον αγαπάει ακόμη περισσότερο! Του εξήγησα ότι το μωρό μπορεί να το ταΐσει μόνο η μαμά και κανένας άλλος και κυρίως, πως η αγκαλιά της μαμάς είναι τόσο μεγάλη που χωράει όλα της τα παιδάκια! Έδειξε να κατανοεί απόλυτα αυτό που του έλεγα και πραγματικά την επόμενη φορά που έπρεπε να πάρω το μωρό να το ταΐσω μου ζήτησε να πάρω πρώτα εκείνον μια αγκαλιά και μετά να πάρω το μωρό ενώ κρατώ κι εκείνον μονολογώντας: "όλα τα παιδάκια χωράει η αγκαλίτσα της μαμάς, η μαμά έχει δυο μωράκια ένα μικρό και ένα μεγάλο!!!" Ένιωσα τόσο καλά! Τα λόγια μου είχαν πιάσει τόπο και κυρίως η ψυχολογία του παιδιού ήταν αρκετά ανεβασμένη! Φυσικά τα ξεσπάσματα συνεχίστηκαν σε πολύ πιο ήπιο βαθμό όμως! Ζητούσε επίμονα, εγώ να τον ταΐσω, εγώ να τον πλύνω, εγώ να παίξω μαζί του, εγώ να τον πάρω αγκαλιά, εγώ να τον κοιμίσω! Εγώ και κανείς άλλος! Έχει προσκολληθεί ακόμη περισσότερο πάνω μου από φόβο μη με χάσει! Προσπαθώ κάθε φορά που το μωρό κοιμάται να ασχολούμαι μαζί του! Να περνάω χρόνο μαζί του και πραγματικά δείχνει πολύ χαρούμενος και διαλλακτικός σε σχέση με το μωρό, το οποίο όταν ξυπνάει, ο Ορφέας καταλαβαίνει ότι θα το πάρω αγκαλιά και για να προλάβει μου λέει «μαμά να σε πάρω μια αγκαλίτσα!!!»
Από την άλλη, έχω παρατηρήσει πως όταν είμαι εντελώς μόνη μου με τα δυο παιδιά κα δεν υπάρχει άλλος ενήλικας στο χώρο, είναι άλλο παιδί, δηλαδή πολύ συγκαταβατικό πολύ συνεργάσιμο σε ό,τι ζητήσω! Βέβαια υπάρχουν και οι φορές που όταν ακούει το μωρό να ξυπνάει μου λέει «Άντε πάλι, ασ' τον, μην τον πάρεις», όμως είναι περισσότερες οι στιγμές που μου λέει «φέρ’ το μαμά εδώ να με βλέπει που παίζω»! Του δίνω αρμοδιότητες σε σχέση με το μωρό, του ζήτω βοήθεια στην αλλαγή της πάνας ή στο μπάνιο του μωρού και πάντα πρόθυμος τρέχει να βοηθήσει! Του κουνάει την κουδουνίστρα όταν κλαίει! Πάντα έχω το φόβο μήπως κάποια στιγμή του κάνει κάτι, αλλά ο καημένος προσπαθεί να ελέγξει τον εαυτό του και να συγκρατηθεί! Έχουν υπάρξει και στιγμές που μου λέει ότι θέλει να βγει ο μπέμπης στο δρόμο να τον πατήσει αυτοκίνητο και να κλαίει, ή άλλη πάλι φορά μου έχει πει ότι θέλει ο ίδιος να βγει στο δρόμο και να χαθεί, λέει πως θέλει να πάει νοσοκομείο και να μείνει μέσα... και σε αυτές τις στιγμές του εξηγώ πως η μαμά δεν πρόκειται να αφήσει κανένα παιδάκι της να βγει στο δρόμο, ούτε εκείνον αλλά ούτε και το μωρό και πως η μαμά δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον Ορφέα ή τον μπέμπη! Λέει «θέλω να κλαίω»! Λέει «μαμά θέλω να φύγεις» και μόλις κάνω πως φεύγω αρχίζει να κλαίει και να παρακαλεί να μη φύγω... Δε συνειδητοποιεί τί λέει ή τί κάνει, λέει κάτι από αμηχανία απλά για να δει τι θα κάνω. Δε φαντάζομαι τι άλλο θα σκεφτεί να κάνει για να τραβήξει την προσοχή μου.
Είναι δύσκολο για ένα παιδί να συνειδητοποιήσει αυτό που συμβαίνει όταν έρχεται ένα νέο μέλος στην οικογένεια, είναι δύσκολο πολύ περισσότερο να το δεχτεί! Απλά άλλα παιδιά το κρατάνε μέσα τους και το εκδηλώνουν σε μεγαλύτερη ηλικία ή και ποτέ και άλλα το εκδηλώνουν από την πρώτη στιγμή! Σε εμάς έλαχε η δεύτερη περίπτωση, όμως σε αυτή την περίπτωση η παρουσία τρίτου προσώπου είναι επιβεβλημένη προκειμένου να απασχολεί το μεγάλο παιδί για να μπορεί η μητέρα να φροντίζει το μωρό! Αυτό το ρόλο στη δίκη μας οικογένεια παίζει ο μπαμπάς, ο οποίος φροντίζει να περνάει χρόνο μαζί του και να τον απασχολεί δημιουργικά για να ξεχνιέται! Κάνει όλη την προετοιμασία για τον βραδινό ύπνο, μέχρις ότου αποδεσμευτώ από τη φροντίδα του μωρού και να ασχοληθώ με το να τον κοιμίσω εγώ και κάθε βράδυ που πάω στο δωμάτιο του για να τον κοιμίσω, εκείνο, με έκπληξη μου λέει: «δεν άργησες μαμά...!» Αυτό μου δείχνει πόση ανασφάλεια αισθάνεται το παιδί! Όταν τον φροντίζω μου λέει «σ’ αγαπάω»! Όσο και αν έχω προσπαθήσει να του δείξω ότι είμαι ακόμη εδώ για εκείνον και θα είμαι για πάντα δίπλα του, για το παιδί δεν είναι αρκετό! Το ίδιο συμβαίνει και όταν τον πάρω αγκαλιά, μου λέει «μαμά σε αγαπάω», σαν να μην περίμενε ότι θα του δώσω την αγκαλιά που ζητάει! Και επίσης μου λέει «τον αγαπάω τον μπέμπη μου», σαν η στοργή που του δείχνω να έχει άμεσο αντίκτυπο στα αισθήματα του προς το μωρό! Έχω καταλάβει πως κάθε του ξέσπασμα προς το μωρό δεν έχει να κάνει με το ίδιο το μωρό, αλλά είναι ο τρόπος του να «τιμωρήσει» εμένα!
Έπειτα από τόσο καιρό που έχει περάσει, τα πράγματα είναι διαφορετικά! Το παιδί κατανοεί απόλυτα το ρόλο μου για την επιβίωση του μωρού! Φυσικά και κάθε φορά που πρόκειται να πάρω το μωρό εξακολουθεί να ζητάει αγκαλιά, αλλά είναι περισσότερο η συνήθειά του, όμως τη νιώθει κι ας κρατάει δευτερόλεπτα! Είναι πολύ πιο δεκτικός να τον ταΐσει ο μπαμπάς, ζητάει να τον ετοιμάσει για ύπνο ο μπαμπάς μέχρι να κοιμίσω εγώ το μωρό και γενικά είναι πολύ πιο φιλικός και συνειδητοποιημένος! Σίγουρα θα αποταθώ σε ειδικό, για το σωστότερο χειρισμό των διαφόρων συμπεριφορών και των ξεσπασμάτων του παιδιού αλλά πρώτα θέλω να έχω συλλέξει όλα τα απαιτούμενα στοιχεία που χρειάζομαι για να δώσω την καλύτερη δυνατή εικόνα στον άνθρωπο που είναι πιο ειδικός να με συμβουλεύσει!
Η συμβουλή η δίκη μου προς εσάς έπειτα από 5 μήνες συνύπαρξης του παιδιού με το μωρό, είναι να δώσετε χρόνο και χώρο στο παιδί να εκφραστεί! Να εκφράσει δηλαδή το φόβο του, τον προβληματισμό του! Ανοίξτε τα αυτιά σας, και προσπαθήστε να αφουγκραστείτε αυτό που το μεγάλο σας παιδί εκφράζει με τη συμπεριφορά του! Ακούστε το, μιλήστε του, εξηγείστε του και δεχτείτε κάθε του ξέσπασμα ως απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο! Αναθέστε του αρμοδιότητες σε σχέση με το μωρό και ζητήστε του να σας βοηθήσει! Είμαι σίγουρη πως θα σπεύσει να το κάνει και θα αισθανθεί κι εκείνο όμορφα που έχει συνεισφέρει! Σε κάθε περίπτωση διατηρείστε την ψυχραιμία σας γιατί οι ισορροπίες είναι λεπτές και εύκολα κλονίζονται!
Ακολουθήστε με στα social:
Instagram: @infiniteinspiration.gr - @infinitesweetness.gr - @odigosgianeesmanoules
Facebook: @infiniteinspiration.gr - @infinitesweetness.gr – @odigosgianeesmanoules
