Γεννήσαμε!

Δεν είμαι σίγουρη ότι είχε πολλά πιο έντονα συναισθήματα από την τελική στιγμή που είναι ίδια τόσο στη καισαρική όσο και στον φυσιολογικό τοκετό (Ναι μιλάω για τη στιγμή που σου δίνουν το μωρό στην αγκαλιά σου)
Όλες οι πρόβες του τι θα του πω, πως θα τον κρατήσω, όχι δε θα κλάψω ...πάνε περίπατο.
Εκείνη η στιγμή είναι πραγματικά once in a lifetime και είναι πραγματικά υπέροχο για όσες τα ζήσαμε.

Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή.

Όπως σας είπα πήγα με ραντεβού και καθώς ο γιατρός μου δεν είναι του πρωινού πρωινού πήγα στο μαιευτήριο στις 9.

Πρέπει να παραδεχθώ, με κάποια δόση ντροπής, ότι το προηγούμενο βράδυ κοιμήθηκα σα το ζώο και ξύπνησα με το ξυπνητήρι.
Αφού ντυθήκαμε κάναμε και μια φωτογράφιση για να έχω τη θύμηση αποτυπωμένη. Έτσι βγάλαμε selfie εγώ, ο Χρήστος και η Μυρτώ!

Γενικά ήμουν σούπερ cool ώσπου φτάσαμε στο μαιευτήριο.
Στο γκισέ της γραμματείας πηγαίνοντας για να μπεις, με το που είπε ο Χρήστος "ήρθαμε για να γεννήσουμε", εγώ άρχισα να κλαίω ασταμάτητα!
Ένα παράξενο κλάμα όμως, λες και απλά είχα ανοίξει τη κάνουλα με τα δάκρυα.

Το ακόμη πιο παράξενο είναι ότι έκλαιγα και δεν είχα κανένα συναίσθημα, ούτε φόβο, ούτε αγωνία, ούτε χαρά, ούτε λαχτάρα... νομίζω τίποτα.

Στη γραμματεία είπαν κάτι του στυλ μη κλαις σήμερα είναι ημέρα χαράς και ο Χρήστος της είπε ‘δεν καταλαβαίνω γιατί να μην κλαψει αφού αυτό θέλει...’
Η κοπέλα εμφανώς μπερδεμένη, μου ζήτησε να περάσω στην αίθουσα προετοιμασίας.

Κατά τη διάρκεια της προετοιμασιας βαρέθηκα.
Ευτυχώς που ήρθε ο Χρήστος και μετά από έναν ακόμη γύρο βουβού κλάματος, ξεσκιστήκαμε στις selfie (ξανά).

Και ήρθε η ώρα.

Δύο πράγματα θυμάμαι από την καισαρική.
Πρώτα απ’όλα την επισκληρίδιο.
Τι απαίσιο πράγμα είναι αυτό!!!! Ευτυχώς που είχα κάνει άπειρες ασκήσεις ύπνωσης και κατάφερα να ‘βρεθώ’ αλλού.

Η αίσθηση της τεράστιας βελόνας να διαπερνά τη σπονδυλική μου στήλη... μπιάχ μπιάχ μπιάχ.

Το δεύτερο πράγμα που πραγματικά δε θα ξεχάσω ποτέ, ήταν η αίσθηση της αποκόλλησης του πλακούντα από τη μήτρα.
Δύο γιατροί τραβάγανε να τον ξεκολλήσουν και τους φανταζόμουν να έχουν βάλει κόντρα πόδια στο νοσοκομειακό κρεβάτι και ο πλακούντας να μη λέει να ξεκολλήσει σχεδόν γελούσα στην εικόνα των γιατρών καρτούν.

Και μετά φυσικά εκτός συναγωνισμού το παιδί.
Είχα κάνει άπειρες πρόβες τι θα του πω όταν τον δω.
Είχα σκεφτεί ποιήματα, τραγούδια, γλυκά λογάκια...

Το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω ήταν καλωσόρισες! και μετά βυθίστηκα στα μάτια του! Ορθάνοιχτα! Γαλάζια τ’ουρανού!
Με λιμνούλες ακόμη από το προηγούμενο κλάμα που κόπηκε μαγικά αμέσως μόλις του μίλησα. Δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από τα δικά του. Είχαν μια... απορία, να το πω...;

Ναι ίσως έμοιαζε με απορία το βλέμμα του. Σα να μου έλεγε... α!!! Ώστε έτσι μοιάζεις.

Το μόνο που με ένοιαζε εκείνη τη στιγμή ήταν να τον κάνω να με συμπαθήσει... να μην τον τρομάξω (ήμουν και αχτένιστη).

Και μαντέψτε.... Είναι πεντάμορφος!!!

Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα...

mamaloo

Πατήστε εδώ για να μάθετε περισσότερα για την Αγγελική Μπαμπαλούκα
Γιατί ο γιατρός της mamaloo είπε έξαλλος " Για αυτό ήρθε εδώ? Για να την ξεγεννήσω πρόωρα?"
Ακολουθήστε τη mamaloo στο instagram
Ακολουθήστε τη mamaloo στο pinterest