“Ήμουν επικίνδυνη για το ίδιο μου το παιδί!”

Δύο μέρες μετά τη δημοσίευση του τελευταίου μου άρθρου (Η επικίνδυνη μητέρα) δέχτηκα τηλεφώνημα από την πρωταγωνίστρια της ιστορία μου, η οποία το είχε ήδη διαβάσει. «Θέλω να γράψω κι εγώ η ίδια για την περιπέτειά μου. Μπορεί να υπάρχει κόσμος που να το χρειάζεται», μου είπε συγκινημένη.

Γράφει η ψυχολόγος Κλαίρη Σειραδάκη

Φυσικά δε μπορούσα να της το αρνηθώ… Διότι πρόκειται για μια καθόλα αληθινή ιστορία κι εκεί έξω, υπάρχουν μητέρες οι οποίες έχουν ανάγκη από μια τέτοια αλήθεια…

“Αγαπητή φίλη αναγνώστρια,
Σου γράφω αυτό το γράμμα γιατί θέλω να μοιραστώ μαζί σου το βίωμά μου, περιγράφοντας με κάθε λεπτομέρεια πως εγώ, ένας άνθρωπος που εξ’ επαγγέλματος ασχολούμαι με την ψυχική υγεία, βρέθηκα (όχι αναίτια) για 8 μήνες περίπου, μέσα στη άβυσσο της κατάθλιψης και μάλιστα της μείζονος!!!

Θα ήθελα μ’ αυτό τον τρόπο να μπορέσω να βοηθήσω κι άλλους συνανθρώπους μας που βρίσκονται στην ίδια ή παρόμοια θέση, ώστε να πολεμήσουν και να βγουν νικητές απ’ αυτή τη δύσκολη και άνιση μάχη.
Επίσης σου γράφω για να τονίσω πόσο σημαντική είναι η ουσιαστική, επίμονη παρουσία, αγάπη και υποστήριξη, τόσο του οικογενειακού και φιλικού περιβάλλοντος., όσο και της επιστημονικής καθοδήγησης των ειδικών (ψυχολόγων, ψυχιάτρων, ψυχοθεραπευτών), για να μπορέσει να ανθίσει ξανά το χαμόγελο και η χαρά στην ψυχή του πάσχοντος. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Τα πρώτα σημάδια φάνηκαν, όταν βρέθηκα σ’ ένα νέο εργασιακό περιβάλλον, όπου έπρεπε όχι μόνο να προσαρμοστώ γρήγορα, αλλά και να μπορέσω να συμβαδίσω με ιδιαίτερα δύσκολες και απαιτητικές συνθήκες εργασίας. Βέβαια η αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος δε μου συνέβαινε για πρώτη φορά, τουλάχιστον είχα κατά το παρελθόν περάσει από διαφορετικούς χώρους εργασίας, μα την τελευταία εξαετία είχα επιτέλους ασχοληθεί με το επάγγελμα που είχα σπουδάσει, πριν 22 χρόνια!

Η ψυχολογική πίεση λοιπόν που αισθανόμουν λόγω δουλειάς, φάνηκε νωρίς και κατέληξε πολύ σύντομα να μου εκδηλωθεί σωματικά, με απώλεια του νυχτερινού ύπνου, ακεφιά και «βαριά» διάθεση, σταδιακά αυξανόμενο πρόβλημα, ώστε καθημερινά να βλέπω τη δουλειά, ως δυσβάσταχτο φορτίο που πρέπει μεν να πάω, αλλά στην οσία δε μου δίνει καμία απόλαυση, χαρά, ικανοποίηση παρά μόνο άγχος, άγχος, άγχος…

Άγχος να τα προλάβω όλα και να ανταποκριθώ επαρκώς στους πολλαπλούς ρόλους που είχα ως σύγχρονη μητέρα, εργαζόμενη, νοικοκυρά, ερωμένη. Το άγχος αυτό (ιδιαίτερα το εργασιακό στρες), υπέσκαπτε καθημερινά τη διάθεσή μου και την ψυχή μου τόσο καταλυτικά, ώστε με αποδιοργάνωσε και μπλόκαρε σημαντικά τον εγκέφαλό μου. Άρχισα να ξεχνώ πράγματα που έπρεπε να κάνω, με ποιον τρόπο, με ποια σειρά, πότε και γιατί. Σιγά σιγά επεκτάθηκε σε όλα τα επίπεδα. Αρνιόμουν την τροφή, αρνιόμουν τη συναναστροφή με φίλους και επικοινωνούσα μόνο με την οικογένειά μου και λίγους συγγενείς.

Η ψυχολογία μου χειροτέρευε συνεχώς και έχοντας περάσει ξανά από κατάθλιψη, γρήγορα (μέσα σε 20 μέρες περίπου), συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να πάω για βοήθεια σε ψυχίατρο. Μου πρότεινε φαρμακευτική αγωγή που είχα χρησιμοποιήσει παλιότερα και είχε αποφέρει καλά αποτελέσματα. Όμως η ακεφιά, η νυχτερινή αυπνία, οι αγχώδεις σκέψεις, η ανορεξία και η γενική κατάπτωσή μου, γρήγορα (παρά τα φάρμακα), εξελίχθηκαν σε αδυναμία να εκτελέσω οποιαδήποτε ενέργεια αφορούσε σ’ εμένα, στην οικογένειά μου (είμαι μητέρα ενός παιδιού 3,5 ετών) και φυσικά στην δουλειά μου και το σπίτι. Αδιαφορούσα για όλα και δεν ήθελα ούτε μπορούσα να φροντίσω κανέναν, ούτε καν τον εαυτό μου.

Ο εαυτός μου ήταν ο χειρότερος εχθρός μου!!!Τον κατηγορούσα, τον δίκαζα και τον καταδίκαζα για όλα όσα ένιωθε, για όλα όσα δεν έκανε και γρήγορα πίστεψα ότι ήταν πραγματικά ανάξιος! Τόσο που του έλεγα: «Δε μπορείς να καταφέρεις τίποτα, είσαι ένα τίποτα, πρέπει να φύγεις από τη δουλειά, απ’ όλα!!!». Πνιγόμουν! Ήθελα να μιλήσω κάπου, έψαχνα βοήθεια κι έτσι απευθύνθηκα στην ψυχολόγο του σχολείου της κόρης μου, γιατί εκεί είχα εμπιστοσύνη και ήθελα να φροντίσουν το παιδί μου περισσότερο, αφού εγώ, σ’ αυτή τη φάση της ζωής μου δεν τα κατάφερνα. Οι οδηγίες σαφείς: προσπάθεια πρώτα από μένα για μένα, σύνδεση με την οικογένεια και τους φίλους, να κάνω ασχολίες που με ευχαριστούν, να προσπαθήσω περισσότερο, να μην εγκαταλείψω, να παλέψω να κρατήσω τη δουλειά μου (εξάλλου θα είχα 15 μέρες ξεκούραση). Όλα σωστά και χρήσιμα, το ήξερα, όμως αρνιόμουν να τα υλοποιήσω.

Τα Χριστούγεννα ήρθαν. Ελπίζαμε όλοι ότι οι διακοπές, η χαλάρωση, η αλλαγή περιβάλλοντος θα βοηθούσε. Αντ’ αυτού όμως και πάλι, καθημερινά αρνιόμουν να σηκωθώ από το κρεβάτι το πρωί, σερνόμουν και πίεζα τον εαυτό μου να κάνει τα στοιχειώδη. Έκανα μηχανικά τα καθήκοντα μου ως μητέρα, μηχανικά χαιρόμουν, ευχόμουν για τις γιορτές, χαμογελούσα…Η επιστροφή μου στη δουλειά μετά τις γιορτές, σηματοδοτούσε και πάλι έναν φαύλο κύκλο ενοχών και χαμηλής αυτοεκτίμησης. Τώρα ντρεπόμουν να πω ότι και πάλι ένιωθα το ίδιο και χειρότερα!!!

Οι σκέψεις ατέλειωτες, το άγχος για το αύριο που θα ερχόταν, μέσα σε μια γενικότερη βαθιά κοινωνικο-οικονομική κρίση, έβαφε τα πάντα με μαύρο χρώμα. Δεν ήλπιζα τίποτε και από πουθενά. Τα λόγια των ειδικών δε με βοηθούσαν. Άκουγα μα δεν τα δεχόμουν! Ένιωθα σαν μια σκιά που πλανιέται μέσα στο ίδιο της το σπίτι! Λες και μια κινούμενη άμμος με ρουφούσε αργά και βασανιστικά στην άβυσσό της…Έβλεπα το παιδί μου να είναι κι εκείνο μελαγχολικό και πίστευα σιγά-σιγά, (μέσω της προβολής που έκανα) οτι κάποιο σοβαρό πρόβλημα έχει.

Έτσι έφτασα να έχω έντονες τάσεις αυτοκτονίας αφού τελικά όλα ήταν μάταια. Δεν έπρεπε να ζω, να είμαι βάρος και να στεναχωρώ την οικογένειά μου. Αυτή η σκέψη κατάντησε να γίνει τόσο επίμονη, ώστε κάθε στιγμή έμενε κολλημένη στο μυαλό μου. Αποδόμησε κάθε χαρά, αποδόμησε τη συγκέντρωσή μου, «ρούφηξε» το μυαλό, τα πάντα! Μέσα σ’ αυτό τον κυκεώνα του αυτοκτονικού ιδεασμού, βρήκα 3 καλούς τρόπους αυτοκτονίας, μα ο καλύτερος ήταν εκείνος της πτώσης από το μπαλκόνι του τρίτου ορόφου. Πολλά βράδια με άφηνε ξάγρυπνη αυτή η σκέψη. Η βουτιά στο κενό ήταν πολύ δελεαστική. Έπρεπε να δω μόνο πότε είχε λίγα φώτα στη γειτονιά, ώστε να μη με εντοπίσουν εύκολα.

Τι θα γίνονταν όλοι οι άλλοι πίσω μου δεν με αφορούσε. Εγώ θα είχα απαλλαγεί από όλα τα δύσκολα. Όταν το εκμυστηρεύτηκα στην κουμπάρα μου, (της είπα μάλιστα ότι είχα κάνει απόπειρα αυτοκτονίας) με ταρακούνησε με τα λόγια της! «Σκέψου το παιδί σου, την οικογένειά σου» μου είπε «σε τι βαθύ πένθος θα ζήσει. Θα σκοτώσεις τους γονείς σου και την οικογένειά σου που σε υπεραγαπάνε». Είχε δίκιο!!!

Η κόρη μου; Πώς θα ζούσε μ’ αυτό το «στίγμα» στη ζωή της; Πώς θα κατάφερνε να το αντέξει; Ξανά το μαύρο πέπλο που ήταν μπροστά στα μάτια μου και αλλοίωνε την πραγματικότητα, μου έδωσε τη λύση: Θα αυτοκτονούσα εγώ, μαζί με την κόρη μου!!!Ήταν η μόνη λύση, για όλα τα δεινά της άχαρης ζωής μου.

Οι επισκέψεις στους ειδικούς, την ψυχολόγο και τον ψυχίατρο ήταν σταθερές. Εκείνοι μιλούσαν μα εγώ δεν άκουγα. Δεν έλεγα όλη την αλήθεια, διότι ήξερα ότι θα με προστάτευαν με τον εγκλεισμό μου σε ψυχιατρική κλινική κι αυτό δεν το άντεχα! Προτιμούσα το θάνατο! Ήμουν δηλαδή εγώ η ίδια, η πιο επικίνδυνη μητέρα, για το ίδιο μου το παιδί!

Ώσπου μια μέρα, Μεγάλη Τετάρτη, εβδομάδα των Παθών για όλους, ημέρα αξέχαστη για μένα όσο θα ζω, τηλεφώνησα ευτυχώς στον ψυχίατρο και του είπα ότι θέλω επειγόντως να του μιλήσω. Δέχτηκε. Του είπα σχεδόν όλη την αλήθεια (για το ότι επιθυμούσα το θάνατό μου, έκρυψα όμως πάλι ότι θα δολοφονούσα το παιδί μου) και ζήτησα τη βοήθειά του. Μου άλλαξε αμέσως τα φάρμακα γιατί ήταν αναποτελεσματικά και μου είπε ότι θα έπρεπε να εισαχθώ σε νοσοκομείο και να ενημερώσει το σύζυγό μου. Δέχθηκα ΜΟΝΟ να παίρνω τα νέα φάρμακα και του υποσχέθηκα ότι θα είμαστε σε επικοινωνία. Ορίσαμε μάλιστα συγκεκριμένο νέο ραντεβού, μετά το Πάσχα, στις 23 Απριλίου, επειγόντως!

Δοξάζω το Θεό που μέσα στο Πάσχα, με τη βοήθεια των φαρμάκων, καθώς και όλων των άλλων ειδικών και μη, αλλά και του εαυτού μου, κατάφερα τελικά να νικήσω την κατάθλιψή μου. Έπαψα πια να λυπάμαι τον εαυτό μου, το μυαλό μου λειτουργούσε άψογα, η μνήμη μου καθαρά και άρχισα να βλέπω επιτέλους ένα ζωηρό, χαρούμενο φως στην άλλη άκρη του τούνελ!

Αγαπητή φίλη γράφω όλα ετούτα, γιατί αν μπορέσω να σώσω ή να βοηθήσω έστω και έναν άνθρωπο που νιώθει όπως ένιωθα κι εγώ, θα είναι μεγάλο κέρδος κι ευτυχία για μένα.
Μέσα απ’ αυτό το γράμμα, θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με άκουσαν, μου άπλωσαν το χέρι, μου στάθηκαν, με κατάλαβαν με ενσυναίσθηση, με βοήθησαν. Τους ειδικούς επιστήμονες, την κ. Σειραδάκη Κλαίρη (ψυχολόγο) και τον κ. Δημητρακόπουλο Στέφανο (ψυχιατρο-ψυχοθεραπευτή). Τους συναδέλφους μου που με στήριξαν επαγγελματικά και ηθικά και όλους αυτούς που με έσωσαν τελικά και με απάλλαξαν από την κατάθλιψη!!!

Τώρα πια, μπορώ με βεβαιότητα να τραγουδήσω πως «ό,τι δεν μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς». Τώρα πια βλέπω τα ζωηρά χρώματα της ζωής, τα κατακόκκινα χρώματα των λουλουδιών…τη χαρά στα μάτια της κόρης μου!

Σας ευχαριστώ όλους!!!
Με εκτίμηση Γ.Π.”
 

Για οποιαδήποτε απορία έχετε ή αν θέλετε την συμβουλή μου για κάποιο θέμα που σας απασχολεί, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου χρησιμοποιώντας τη φόρμα σχολίων ακριβώς κάτω από τα άρθρα μου. Θα ήταν χαρά μου να σας βοηθήσω να λύσετε προβλήματα που αντιμετωπίζετε μέσα στην οικογένειά σας. Σε περίπτωση που θέλετε να έχετε μια προσωπική επικοινωνία μαζί μου, περιμένω τα e-mails σας στη διεύθυνση: klairhseiradaki@gmail.com