«Κορίτσια αλλιώς μου τα λέγατε….»

Όποτε εξέφραζα τον θαυμασμό μου και το δέος απέναντι σε αυτό το θαύμα της φύσης και στο μεγαλείο που ονομάζεται εγκυμοσύνη, η ατάκα ήταν σχεδόν πάντα η ίδια: «άντε μείνε και εσύ έγκυος, η εγκυμοσύνη είναι η καλύτερη φάση της ζωής σου!» Ακολουθούσαν και χίλια άλλα σχόλια για να πειστώ πως είναι πράγματι η καλύτερη φάση της ζωής μια γυναίκας όπως ότι όλοι σε προσέχουν, εσύ νιώθεις τέλεια, το σώμα σου αντιδρά με ένα μοναδικό τρόπο και άλλα πολλά. Άντε και άντε, βαρέθηκα να το ακούω και να που έμεινα και εγώ έγκυος. Η αλήθεια είναι πως εμετούς και ζαλάδες δεν είχα και στην αρχή ήταν όλα περίφημα. Ναι, το δέρμα μου ήταν όσο πιο λαμπερό θα μπορούσα να είναι, τα μαλλιά μου πολύ γυαλιστερά και η διάθεση μου η καλύτερη. Είχα φοβερή υπνηλία αλλά τι καλύτερο από το να μπορείς να κοιμάσαι χωρίς τύψεις…. 
 

Είχα όμως και πολλά άλλα για τα οποία κανείς δεν με είχε προετοιμάσει και κάθε μήνα συνέβαινε και κάτι διαφορετικό. Θυμάμαι πως όταν τόλμησα να παραπονεθώ τους πρώτους μήνες στις φίλες που ήδη είχαν περάσει μια εγκυμοσύνη για την τραγικά τεράστια αύξηση του στήθους μου, μου απάντησαν με φυσικότητα « ε ναι αυτό συμβαίνει». «Κορίτσια αλλιώς μου τα λέγατε» και η εγκυμοσύνη δεν περνάει από τη μια μέρα στην άλλη, διαρκεί εννιά μήνες!!!! Όταν σχολίασα το γεγονός της δυσκοιλιότητας, « ε ναι αυτό συμβαίνει». Για να μην αναφερθώ στο γεγονός της δυσπεψίας στις αγαπημένες μέχρι πρότινος τροφές, « ε ναι αυτό συμβαίνει».

Όταν στο πέμπτο μήνα και εντελώς ξαφνικά στράβωσε η μούρη μου (θυμίζει εγκεφαλικό αλλά είναι πάρεση προσωπικού ) θορυβήθηκαν λίγο οι φιλενάδες και μαζί και εγώ, αλλά τώρα ξέρουμε πως και αυτό συμβαίνει…. και ευτυχώς περνάει με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή αλλά «κορίτσια αλλιώς μου τα λέγατε…».

Καλοκαίρι και καύσωνας και εγώ να ιδρώνω αφόρητα και η κοιλιά να μεγαλώνει και να μην μπορώ να γυρίσω πλευρό στο κρεβάτι και να πρήζονται τα πόδια μου και να μην μπορώ να βάλω παπούτσια και αυτή η μικρή μπιζού να κλωτσάει και να μουδιάζουν και οι καρποί των χεριών μου τότε απλά σκέφτεσαι «κορίτσια αλλιώς μου τα λέγατε…»

Γέννησα έχοντας σχεδόν κλείσει τον ένατο ( « ε ναι αυτό συμβαίνει στις πρωτότοκες….») με φυσιολογικό τοκετό τη μικρή μπιζού 3,520 κιλά και 53 πόντους. Όταν την αντίκρισα κατάλαβα γιατί όλες οι μανάδες ξεχνάνε τις δυσκολίες τις εγκυμοσύνης και ωραιοποιούν εκείνη την περίοδο. Είναι το πιο δυνατό συναίσθημα που μπορείς να νιώσεις και υπάρχει μια απίστευτη πληρότητα που δυστυχώς δεν μπορείς να την αναλύσεις. Η γέννηση του παιδιού σε κάνει υποκειμενικό και ότι έχει σχέση με το μωρό σου είναι απλά όμορφο και αφήνεις συνειδητά πίσω σου την ταλαιπωρία.
Έξι μήνες μετά τη γέννηση της κόρης μου, συνέλαβα τον εαυτό μου να παροτρύνει μια φίλη να μείνει έγκυος επισημαίνοντας μόνο τα θετικά της εγκυμοσύνης. Έγινα μάλλον ένα από τα κορίτσια που τα λένε αλλιώς ή που λένε τα μισά αλλά τώρα πια ξέρω πως αξίζει και με το παραπάνω. Η εγκυμοσύνη είναι μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μιας γυναίκας γιατί φέρνει στη ζωή το πιο όμορφο πλάσμα, το παιδί της.

Κορίτσια αλλιώς σας τα λένε αλλά μην φοβάστε, απλά ζήστε το.