«Γράμμα σε σένα που κάνεις πάντα ότι θέλουν οι άλλοι»
Θα στηρίξεις το κεφάλι μέσα στα δυο σου χέρια, θα νιώσεις μια αναστάτωση στην ψυχή σου και θα κοιτάξεις δίπλα σου… Θα ρωτήσει όποιον βρίσκεται εκεί, να σου πει τη γνώμη του. Να σε κατευθύνει. Να σε καθοδηγήσει. Να αποφασίσει εκείνος για σένα. Και να πάρει φυσικά και την ευθύνη…
Αν δεν είναι κανείς εκεί, θα σηκώσεις το τηλέφωνο. Θα ανοίξεις την τηλεόραση. Θα ξεφυλλίσεις ένα περιοδικό. Θα σερφάρεις με πάθος στο διαδίκτυο. Δεν μπορεί, κάπου θα βρεις τη λύση. Κάποιος σοφός, κάποιος ειδικός θα έχει τοποθετηθεί επί του θέματος που σε απασχολεί. Που σε διχάζει. Που σε ζορίζει. Που σου ζητά πιεστικά να ΠΑΡΕΙΣ ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ. ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ. Για τη ζωή σου…
Και τότε αρχίζεις να αναρωτιέσαι τι θέλουν οι άλλοι από εσένα. Τι είναι αυτό που θα σε κάνει ένα άτομο αρεστό και αποδεκτό. Σε μια οικογένεια, σε μια παρέα , σε μια γειτονιά, σε μια κοινωνία. Με ποιον τρόπο θα καταφέρεις να ανήκεις κάπου, έστω και χωρίς ταυτότητα. Έστω και χωρίς όνειρα. Τουλάχιστον όχι τα δικά σου. Όμως εσύ θα τους κάνεις το χατίρι. Σαν αντάλλαγμα οι άλλοι Θα σε αγαπούν. Για αυτό δεν κοπιάζουμε όλοι; Για να μας αγαπούν;
Σκέφτομαι πόσες επιλογές έχω κάνει με βάση τι ήθελα πραγματικά και όχι τι περίμεναν οι άλλοι από εμένα. Πόσα πράγματα ονειρεύτηκα, με βάση τα υλικά από τα οποία ήταν φτιαγμένη η ψυχή μου και όχι με ότι μου υπαγόρευε η οικογένεια, το σχολείο, οι παρέες μου. Σε πόσα βασανιστικά διλλήματα ανταποκρίθηκα, με γνώμονα τι θα μου δώσει χαρά και όχι τι θα δώσει χαρά στους άλλους…
Ποτέ δεν ήμουν καλή με τους αριθμούς, αλλά σε αυτόν τον εσωτερικό λογαριασμό, το αποτέλεσμα δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικό… Πολλά από τα πράγματα που διάλεξα να κάνω στη ζωή μου, δεν ήταν αυτά που ήθελε η καρδιά μου. Δεν ήταν συμβατά με την ουσία μου. Δεν εξασφάλιζαν την ευτυχία μου. Δεν ικανοποιούσαν αυτήν την ψιθυριστή φωνούλα μέσα μου που πάσχιζε να ακουστεί και φώναζε με ότι δύναμη της επέτρεπα να έχει: Άσε με να ζήσω όπως θέλω εγώ…
Να ντυθώ με τα ρούχα που με κάνουν να νιώθω όμορφα και ας μην είναι της μόδας.
Να διαβάσω ότι με ενδιαφέρει και όχι ότι φιγουράρει στη λίστα των πολυδιαβασμένων.
Να διασκεδάσω όπως θέλει η ψυχή μου, όχι το πλήθος.
Να ζήσω με όποιον αγαπώ, όχι με όποιον με βολεύει.
Να ταξιδέψω στα μέρη που λαχταράω να δω.
Να γελάσω με ότι φαίνεται σε μένα αστείο (και ας μη γελάσει κανένας άλλος).
Να χορεύω και να τραγουδάω όποτε το νιώθω, όχι όποτε το επιβάλλει η περίσταση.
Να γίνω μαμά όταν νιώθω εγώ έτοιμη, όχι οι συγγενείς μου.
Να δώσω εγώ τον ορισμό της δικής μου ευτυχίας και ας μην μοιάζει με τη δική σου.
Να μεγαλώσω τα παιδιά μου, με όποιο τρόπο θεωρώ ότι θα γίνουν χαρούμενα, όχι καλοί επιστήμονες.
Να ζήσω με τις συνέπειες των επιλογών μου, των λαθών μου, των θριάμβων μου…
Τώρα στην αρχή του καινούργιου μήνα -που μας αρέσει να τον βάφουμε κόκκινο και να τον στολίζουμε με καρδούλες διαφόρων μεγεθών- ας αποφασίσουμε μαζί, εσύ και εγώ, να αγαπήσουμε και να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας. Ας δοκιμάσουμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε εμείς και όχι μόνο αυτό που θα ευχαριστήσει τους άλλους. Που ξέρεις, μπορείς να μας βγει και σε καλό…
Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα,
Σε φιλώ γλυκά,
Ράνια
