Θα έπρεπε να ήταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο… κι όμως: έχει καταλήξει να είναι το πιο δύσκολο.
Θυμάστε όταν ταξιδεύουμε, που συναντάμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μονάχους τους στα ορεινά και απομακρυσμένα χωριά, να κάθονται, να στέκονται απλά και να αφήνουν το χρόνο να περνά χωρίς βιάση, δίχως έγνοιες, χωρίς να περιμένουν κάτι… Ίσως ναι… να περιμένουν κάτι, γιατί τις περιόδους που εμείς ταξιδεύουμε, κλείνουν τα σχολεία και η έγνοια τους είναι να υποδεχτούν τα εγγόνια και τα παιδιά τους για να τα σφίξουν στην αγκαλιά τους…
