''Το δικό σας, τρώει;'' γράφει η Αθηναΐς Νέγκα

Θα σου διηγηθώ την σκηνή και είμαι σίγουρη πως σου είναι γνώριμη. Βρίσκεσαι στην παιδική χαρά, η ημερομηνία δεν έχει σημασία, ας πούμε πως ξύπνησες γεμάτη διάθεση να περάσεις «ποιοτικό χρόνο» με το παιδί σου, που σημαίνει, συνήθως, να κάθεσαι κάπου να το περιμένεις ενώ περνά «ποιοτικό χρόνο» μόνο του ή με άλλα παιδάκια.

γράφει η Αθηναΐς Νέγκα

Και οι ώρες κυλούν…
Η μοναξιά της μαμάς που περιμένει, κάτι τέτοιες στιγμές, σε κάνει να υπολογίζεις πόσα χρόνια έχεις μπροστά σου μέχρι το παιδί να ενηλικιωθεί και να κυκλοφορεί μόνο του ώστε να πάψεις πλέον να ξεροσταλιάζεις… Πόσα χρόνια μέχρι να οδηγεί; 14;! Χάθηκε ο κόσμος να τους δίνουν δίπλωμα στα 8 κι ας οδηγούν αυτόματο στην αρχή, να σε πηγαίνει και στην δουλειά -είσαι όμως μαμά, όλες οι μαμάδες είναι ίδιες , δεν επιτρέπεται να φαντάζεσαι ανοησίες ή να διαμαρτύρεσαι, μόνο να παρατηρείς…
Οι μαμάδες της παιδικής χαράς, αντιστοιχούν στα παιδιά που τους μοιάζουν. Ξέρεις ποια είναι η μαμά του παιδιού που παίζει με το δικό σου, ποια η μαμά του παιδιού που θα ήθελες να παίζει με το δικό σου και ποια η μαμά της οποίας το παιδί έσπρωξε το δικό σου -όμως στην παιδική χαρά, συγκεντρώνεσαι στον παίκτη σου σαν προπονητής μποξέρ! Η μαμά της παιδικής χαράς ασχολείται μόνο με τον δικό της αθλητή. Δροσίζεις, ξεκουράζεις, ταΐζεις, εποπτεύεις και είσαι στην θέση σου, έτοιμη και οργανωμένη, δεν πτοείσαι, τα έχεις όλα ξαναδεί . Δεύτερη αλλαξιά. Μωρομάντηλα. Σνακ. Γεύμα. Κάτι φαγώσιμο , όλες οι μαμάδες είναι ίδιες και στη γλώσσα μας το λέμε: Μη μείνει το παιδί νηστικό...
Σε κάποια γωνιά, δίπλα από τους χωρισμένους μπαμπάδες και τις νεόκοπες θείες που δεν θα ξαναέρθουν ποτέ στην παιδική χαρά γιατί απλώς είπαν να βγάλουν τα ανίψια τους την ετήσια βόλτα , κάθονται και οι γιαγιάδες. Έχουν δικό τους στυλ, κουβαλάνε λιγότερα συμπράγκαλα και δεν τις ενδιαφέρει ο δικός σου ποιοτικός χρόνος- αν σου αρχίσουν συζήτηση, την πάτησες γιατί οι γιαγιάδες μιλάνε ατέρμονα .

Αν όμως πιάσεις κουβέντα με άλλη μαμά σημαίνει πως τα πράγματα πάνε ανέλπιστα καλά, πως θα περάσει και η ώρα και θα ξεμπερδέψεις με μια από τις συνηθισμένες μικρές συζητήσεις, για το αν και η δικιά τους «πάει μπαλέτο», καθώς είναι ολοφάνερο από τον τρόπο που βουτάει από την τσουλήθρα με το κεφάλι πως έχει το παιδί «κίνηση».
Όμως υπάρχουν και αυτές οι μαμάδες με την απόγνωση στο βλέμμα: «Το δικό σας, τρώει;», θα φωνάξουν σχεδόν, διότι τέτοια ερώτηση δεν γίνεται ψιθυριστά, τόσο ιερή είναι η αποστολή της να βρει μιαν απάντηση να λύσει το πρόβλημα -όλες οι μαμάδες έχουν τις ίδιες ανησυχίες.
«Ναι, τρώει !», απαντώ...
«Αχ, γιατί η δική μας ..Σταυρούλααα!» εκείνη την ώρα συνήθως, μαζί με τη Σταυρούλα που τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση, βλέπεις ένα τάπερ να ξεπροβάλει μέσα από σακούλα σούπερ μάρκετ, δεμένη κόμπο. Η Σταυρούλα τώρα κάνει σπρίντ, καθώς πια ξέρει την σειρά των ήχων. Μετά το «χρατς-χρατς»της σακούλας, ακούγεται το «πλοπ» του τάπερ και έπειτα έρχεται η έκρηξη μυρωδιάς!

Ο παγωμένος τραχανάς στο τάπερ, κερνάει το διφορούμενο άρωμά του που φτάνει μέχρι την γωνία των χωρισμένων μπαμπάδων: είναι άραγε φαγώσιμο αυτό που μύρισε ;
Όταν τα παιδιά βλέπουν το σνακ που έφερε η μαμά και τρέχουν να δραπετεύσουν, οι μαμάδες σκύβουν αν έχετε παρατηρήσει σαν αρκούδες που κρατούν κουτάλι και περιμένουν το παιδί - διότι όλες οι μοντέρνες μαμάδες είναι ίδιες , όχι πιεστικές με το φαγητό - να έρθει μόνο του, «όταν θελήσει παγωμένο τραχανά» .
Και οι ώρες περνούν και η Σταυρούλα δεν έρχεται, μόνη της και η κουβέντα συνεχίζεται .
Και οι δύο οι δικιές μου κόρες, που τρώνε σχεδόν τα πάντα, δεν νομίζω να επέστρεφαν για τραχανά. Στις παιδικές χαρές, κάθε φορά το ίδιο έργο με άλλους πρωταγωνιστές: λαχανοντολμάς από χθες, βραστό κοτόπουλο με μπρόκολο (θα έκανε δίαιτα η μαμά) , μακαρόνια με κιμά ανακατεμένα, το τυρί κολλημένο στο καπάκι, κινόα τρικολόρε με βιολογική φακή και νινιά αβοκάντο (της εναλλακτικής μαμάς).
Θα μου πείτε, «Κι εσύ τι τα ταΐζεις ;»
Θα σας απαντήσω, επειδή όλες ίδιες είμαστε, τα ίδια με εσάς (εκτός του τραχανά).
Το φαινόμενου του φαγητού ή του σνακ που δεν ξετρελαίνει τη Σταυρούλα δεν συμβαίνει σαφώς μόνο στην παιδική χαρά, εκεί το παρατήρησα και νομίζω πως τα παιδιά που είναι στα αλήθεια ανόρεχτα είναι ελάχιστα.

Υπάρχουν κυρίως παιδιά που δεν διαφέρουν πολύ από τους ενήλικες: είναι άνθρωποι, χρειάζονται το σπιτικό φαγητό της μαμάς και πρέπει να τρώνε το καλύτερο, όμως ευτυχώς για τα ίδια και για τις μαμάδες το καλύτερο, δεν βγαίνει αποκλειστικά από το τάπερ ή την κατσαρόλα της μαμάς !
Έχω επιδόρπια γιαουρτιού ADVANCE σε διάφορες γεύσεις στο ψυγείο μου, είναι εμπλουτισμένα με σίδηρο και βιταμίνες, δεν έχουν συντηρητικά, είναι μελετημένα για παιδιά από 6 μηνών και τα δίνω στα κορίτσια μου κάποιες φορές για πρωινό ή κατά τη διάρκεια της ημέρας, όταν δεν έχω ετοιμάσει κάτι ή όταν το σνακ που έφτιαξα ξέρω πως δεν είναι στις προτιμήσεις τους. Τα παιδιά πιστεύω πως πρέπει να έχουν την δυνατότητα της ανάπαυλας, ώστε να ξαναφάνε με όρεξη αυτό που θα βγει από το ψυγείο ή το τάπερ μου, κάποια πράγματα δύσκολα εξάλλου αλλάζουν...
Κρατς, κρατς, πλοπ… όλες οι μαμάδες… είναι ίδιες !