Το παιδάκι μου δεν έχει αρχίσει να μιλά ακόμη
Η απόκτηση ενός μωρού έρχεται μαζί με την ευτυχία, με ένα σωρό φόβους, παράνοιες, ελπίδες και όνειρα, αγωνίες και ούτω καθεξής.
Αυτοί οι αρχέγονοι φόβοι μπορεί να κυμαίνονται από το «Χριστέ μου να μην έχει στραβά δόντια» μέχρι πολύ σοβαρές καταστάσεις. Όλα απολύτως φυσιολογικά και αναμενόμενα.
«Τα δίδυμά μου, αγόρι και κορίτσι είναι σχεδόν 20 μηνών» διηγείται νεαρή μητέρα. «Ενώ είναι ίδια σε πολλά πράγματα, η προσωπικότητά τους είναι διαφορετική.
Η κόρη μου είναι κοινωνική και έτοιμη να σας κάνει το καλύτερο φίλο της μόλις σας δει. Ο γιος μου είναι τρυφερός αλλά σίγουρα είναι πιο κλειστός.
Όταν θέλει είναι πράγματι προσεκτικός αλλά είναι πιο χαρούμενος όταν παίζει.
Έτσι όταν πήγαμε στον παιδίατρο στο ραντεβού των 18 μηνών, η ομιλία ήταν ψηλά στην λίστα της ηλικίας αυτής.
Και οι ερωτήσεις του παιδιάτρου: «Τι λένε; Πόσες λέξεις; Πόσο συχνά επικοινωνούν μαζί σας; Σας λένε τι θέλουν; Σας λένε τι δεν θέλουν;»
Το θέμα είναι ότι έχω μάθει ότι πολλά δίδυμα έχουν καθυστερήσει την ανάπτυξη του λόγου, διότι προφανώς έχουν μια δική τους γλώσσα.
Εγώ σίγουρα μπορώ να το επιβεβαιώσω αυτό. Τις περισσότερες φορές η κόρη μου μιλά σε μία «άγνωστη» γλώσσα και ο αδελφός της απαντά! Είναι αξιολάτρευτο και λίγο τρομακτικό!
Βασικά ο γιος μου είναι πίσω στην ομιλία του. Έτσι τουλάχιστον διαβάζω στο διαδίκτυο. Δεν ξέρω αν πράγματι έτσι είναι.
Γιατί, ίσως επειδή είναι αγόρι, αφήνει την αδελφή του να χειριστεί όλη την επικοινωνία; Είναι ακόμη αδιάφορο;
Διασκεδάζει παίζοντας μαζί μου παιχνίδια μυαλού που δεν χρειάζεται να μιλήσει; Μάλλον θα στοιχηματίσω σε αυτό το τελευταίο.
Για μένα υπάρχουν δύο παράγοντας που παίζουν ρόλο εδώ: η αργοπορία του να μιλήσει και η αντίδρασή μου σε αυτό.
Γιατί αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να αντιδράσω παρανοϊκά και να τον γράψω σε κάποιο πρόγραμμα λογοθεραπείας ή μπορώ να χαλαρώσω, να τον αφήσω ήσυχο, και να ακολουθήσω το δικό του ρυθμό.
Και νομίζω ότι αυτό είναι το σωστό.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει, ότι σαν μητέρα δεν ακολουθήσετε το ένστικτό σας αν ανησυχείτε ότι κάτι δεν πάει καλά και να συμβουλευτείτε αμέσως τον παιδίατρο.
Ξέρετε χωρίς καμία αμφιβολία τι είναι καλό για το παιδί σας.
Εγώ αυτή τη στιγμή λέω ότι ο γιος μου 20 μηνών, έχει αργήσει λίγο στην ανάπτυξη της ομιλίας. Όταν όμως τα κατάλληλα μέτρα είναι απαραίτητα θα το ξέρω.
Και θα τα ακολουθήσω».
Όλοι οι γονείς περιμένουν με μεγάλη αγωνία «όλα» τα πρώτα δείγματα της σωστής ανάπτυξης του παιδιού, τα πρώτα δοντάκια, το πρώτο χαμόγελο, τις πρώτες λέξεις, τα πρώτα βήματα.
Και ξαφνικά χωρίς καν να το καταλάβουν, έχουν μπροστά τους ένα παιδάκι που περπατά, τους χαμογελά και δεν παύει να μιλά.
