Με λένε Ήλια. Δεν ξέρω αν φταίει το ασυνήθιστο όνομά μου, αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σκεφτόμουν αλλιώτικα. Οι ερωτήσεις μου έφερναν γονείς και δασκάλους σε απελπισία. "Αφού οι πολιτικοί πληρώνονται από εμάς γιατί δεν τους απολύουμε όταν δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους;" "Αν τα κορίτσια μπορούν να φορούν παντελόνια, γιατί τα αγόρια δε μπορούν να φορέσουν φούστες;" "Γιατί περπατάμε στο δρόμο και τα αυτοκίνητα παρκάρουν στα πεζοδρόμια;" Σήμερα πληρώνομαι με το ίδιο νόμισμα από τα παιδιά μου, αλλά δεν έβαλα μυαλό. Εξακολουθώ να κάνω παράξενες ερωτήσεις γι αυτά που βλέπω γύρω μου να θεωρούνται δεδομένα και αυταπόδεικτα. Και όταν δίνω μόνη μου τις απαντήσεις, μερικές φορές είναι τόσο παράξενες όσο και οι ερωτήσεις.