Μπορεί η Μαριτίνα να μην έχει πια τη μητέρα της κοντά της να της κρατάει το χέρι στην αρρώστια της όπως κάθε άλλο παιδί, μπορεί να μην την έχει δίπλα της να την παρηγορεί στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, μπορεί η μαμά της να μην είναι ανάμεσα στους θεατές, όταν η Μαριτίνα απαγγέλει το ποίημα της. Όμως είναι σπουδαίο, μέσα από τη δουλειά που έκανε με τον εαυτό της, να δηλώνει «είμαι ένα συνηθισμένο παιδί».
Ένα από τους πιο σημαντικούς λόγους που ξεκίνησα τη δουλειά σε ένα από τα σχολεία που εργάζομαι, ήταν ένα εξάχρονο τότε κοριτσάκι, η Μαριτίνα. Ένα κορίτσι, που η ίδια η ζωή την έκανε να ωριμάσει πρόωρα και να αντιμετωπίσει καταστάσεις ασύμβατες με την ηλικία της. Η Μαριτίνα, πήγαινε στην πρώτη δημοτικού όταν έχασε τη μητέρα της…
«Nα μιλάς για το θάνατο είναι να μιλάς για τη ζωή»
Ο τρόπος μου σκεφτόμαστε το θάνατο, που νιώθουμε και που μιλάμε γι αυτόν, έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια. Παλιά, οι άνθρωποι πέθαιναν σε μικρότερη ηλικία και όταν γινόταν αυτό, υπήρχαν τελετουργίες και έθιμα που πλέον τείνουν να εξαφανιστούν. Οι τελετουργίες αυτές βοηθούσαν τους ανθρώπους να διαχειριστούν την απώλεια και να μπουν ευκολότερα στη διαδικασία του πένθους.
