Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο, αποτέλεσε μια εικόνα με την οποία ήρθα αντιμέτωπη το προηγούμενο Σαββατόβραδο. Περπατώντας στο πεζοδρόμιο μιας συνοικίας, έφτασαν στ’ αυτιά μου χαρούμενα κοριτσίστικα γέλια. Δεν πρόλαβα να γυρίσω και με προσπέρασε μια παρέα κοριτσιών (γύρω στα 13), τα οποία κρατούσαν τα μαξιλάρια τους στα χέρια και συζητούσαν γεμάτες ενθουσιασμό, για το βράδυ που επρόκειτο να περάσουν μαζί. Τότε λοιπόν, ήρθε ξανά στο μυαλό μου ένας γνώριμος προβληματισμός, σχετικά με το αν τα σημερινά παιδιά παίζουν, κατά πόσο συναναστρέφονται με άλλα παιδιά της ηλικίας τους και κατά πόσο αυτό τους είναι αρκετό.
Βράδυ Καθαρής Δευτέρας. Στο σπίτι οι φωνούλες, τα κελαριστά γέλια και τα βροντερά κλάματα, έδωσαν τη θέση τους στην ησυχία. Μια ήρεμη αλληλουχία γεγονότων της ημέρας που ζωγραφίζουν τη ρουτίνα μας. Την καθημερινότητα. Την ευτυχία. Που τελικά είναι τόσο απλή, τόσο εύκολη… Αρκεί να την αναζητήσουμε στις στιγμές μας. Είναι πολύ κουραστικό να ψάχνουμε στο άπειρο. Στο τώρα μας κρύβεται και περιμένει απλώς να την αναγνωρίσουμε και να την πούμε με το όνομα της. ΕΥΤΥΧΙΑ.Γιατί τη φοβόμαστε τόσο;
