Αν είσαι άντρας και βιώνεις κάποια/κάποιες απώλειες, ήδη θα γνωρίζεις κάποια γεγονότα. Στην κοινωνία που ζούμε «επιβάλλεται» να είσαι αυτός που προστατεύει, αυτός που στηρίζει και αυτός που βοηθά. Για αυτούς τους λόγους –ή και για άλλους– ίσως να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου κάποια από τις φυσικές και φυσιολογικές καταστάσεις που επιτρέπουν σε όλους τους ανθρώπους να αισθανθούν καλύτερα: το κλάμα, το να μιλήσεις ελεύθερα και χωρίς λογοκρισία για αυτά που αισθάνεσαι, το να ζητήσεις βοήθεια και υποστήριξη.
Μπορεί η Μαριτίνα να μην έχει πια τη μητέρα της κοντά της να της κρατάει το χέρι στην αρρώστια της όπως κάθε άλλο παιδί, μπορεί να μην την έχει δίπλα της να την παρηγορεί στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, μπορεί η μαμά της να μην είναι ανάμεσα στους θεατές, όταν η Μαριτίνα απαγγέλει το ποίημα της. Όμως είναι σπουδαίο, μέσα από τη δουλειά που έκανε με τον εαυτό της, να δηλώνει «είμαι ένα συνηθισμένο παιδί».
Στις γραμμές που ακολουθούν, θα περιγράψουμε και θα αιτιολογήσουμε πώς είναι οι άνδρες μετά από μια σοβαρή απώλεια και θα δούμε με ποιούς τρόπους μπορούμε να βοηθήσουμε, για την ακρίβεια να συντροφέψουμε τους συντρόφους, τους φίλους ή/και τους γιούς μας στη δύσκολη αυτή κατάσταση.
