Με αφορμή τις έντονες αντιδράσεις του Χάρη στις οποίες αναφέρθηκα την προηγούμενη εβδομάδα, θεωρώ ότι θα ήταν χρήσιμο να καταγράψουμε κάποιους πρακτικούς τρόπους αντιμετώπισης του μεγαλύτερου παιδιού, όταν έρχεται στην οικογένεια ένα μωρό.
Σήμερα θα σας μιλήσω για την περίπτωση του μικρού Χάρη, ενός γλυκύτατου αγοριού, που ήρθε κάποια στιγμή σε ένα από τα σχολεία που δουλεύω. Ο Χάρης ήταν τριών ετών όταν πρωτοήρθε στο σχολείο. Επρόκειτο για ένα αγοράκι που αποζητούσε την παρέα των συνομηλίκων του, καθότι ήταν μοναχοπαίδι. Πέρα από το γεγονός ότι ήταν πολύ φιλικός με τα άλλα παιδιά ήταν παράλληλα και ένα πολύ τρυφερό παιδάκι, το οποίο απολάμβανε συχνά να χάνεται στις αγκαλιές, όχι μόνο της δασκάλας, αλλά και ολόκληρου του προσωπικού του σχολείου. Ένα παιδάκι «καλόβολο», όπως το χαρακτήριζε η δασκάλα του, το οποίο δεν είχε δημιουργήσει ποτέ το παραμικρό πρόβλημα. Η πρώτη χρονιά κύλησε πολύ ομαλά, ενώ η χαρά μας ήταν μεγάλη όταν μάθαμε ότι επρόκειτο να τον έχουμε και την επόμενη χρονιά στο σχολείο.
