Η αιώνια αγάπη της μητέρας
Πριν από δυο εβδομάδες, ήμουν στο αυτοκίνητο με μια φίλη μου και πηγαίναμε σε μια κηδεία μέχρι που ξαφνικά συνειδητοποίησα πως και οι δυο είχαμε ξεσπάσει σε κλάματα.
Είχε πεθάνει η μητέρα μιας φίλης μας, αλλά δεν ήταν αυτός ο μόνος λόγος που κλαίγαμε. Για εμάς η κυρία αυτή ήταν μια αφοσιωμένη γιαγιά που περίμενε κάθε φορά στην πόρτα του σχολείου να πάρει τα εγγόνια της, όπως ακριβώς κάναμε κι εμείς με τα παιδιά μας.
Ήταν μια γυναίκα που αγαπούσε την καριέρα της και είχε πάθος, αλλά αργότερα, όταν άρχισε η καριέρα της κόρης της να ανθίζει, τα παράτησε όλα για να φροντίζει τα εγγόνια της.
Στην κηδεία, τα δυο εγγόνια της, που είχαν μεγαλώσει πια, φαίνονταν δυο ώριμοι και δυναμικοί ενήλικες και η φίλη μας αποφάσισε να εκφωνήσει κάποιο λόγο ξεκινώντας με τη φράση “ Η μητέρα μου..” .
Πώς κατάφερε και το έκανε αυτό; Είμαι τόσο υπερήφανη για εκείνη μόνο και μόνο που προσπάθησε. Πώς μπορείς να περιγράψεις με λόγια έναν άνθρωπο που του χρωστάς την ύπαρξή σου;
Εκτός από την Ημέρα της Μητέρας, σπάνια καθόμαστε να αναλογιστούμε πόσο σημαντικές είναι οι μητέρες μας ή τι κάνουν για εμάς.
Ίσως το να τις θεωρούμε δεδομένες είναι μέρος της ειδικότητάς τους ως μητέρες. Άλλη απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ικανότητά τους να λένε, χωρίς κάποια συγκεκριμένη σειρά: “ Θα σου κόψει την όρεξη” , Σκέψου ότι τα παιδάκια στη ( συμπληρώστε εσείς κάποια τριτοκοσμική χώρα) πεινάνε” , “ Δε με νοιάζει τι κάνουν οι υπόλοιποι”, “ Δε θα βγεις έξω με αυτά τα ρούχα” , “ Τι το πέρασες εδώ; Ξενοδοχείο; “ , “ Δεν έχει γιατί. Επειδή το λέω εγώ”.
Το να είσαι μητέρα σημαίνει ότι, μέσα σε μια στιγμή, μεταμορφώνεσαι σε ένα πλάσμα δυναμικό, αυταρχικό και εμμονικό με την υγεία και την ασφάλεια.
Σε αυτό το σημείο θα υπάρχουν μπαμπάδες που θα γελάνε πονηρά καθώς θα σκέφτονται πως κανένα μωρό δεν έβγαλε το μάτι του επειδή έτρεχε κρατώντας ένα αιχμηρό αντικείμενο, σωστά;
Ναι, αλλά αυτό δε συνέβη ποτέ γιατί υπήρχε πάντα μια μητέρα να το προειδοποιεί για τα αιχμηρά αντικείμενα σε όλη του την παιδική ηλικία.
Εγώ είμαι από εκείνες που πιστεύουν πως “ Ο θεός δεν μπορούσε να βρίσκεται παντού και γι’ αυτό έπλασε τις μητέρες”.
Μια ακόμα ικανότητα που έχουν όλες οι μητέρες είναι η δύναμη της σιωπής. Πρέπει να κρατήσεις τα χείλη σου κλειστά όταν η κόρη σου θα φέρει σπίτι ένα αγόρι που δε θα σου αρέσει.
Ακόμη και όταν ο γιος σου θα ανεβάσει φωτογραφία να κάνει bungee jumping στη Νέα Ζηλανδία χωρίς να φοράει το κράνος του, ενώ εσύ του έχεις πει χιλιάδες φορές να το φοράει συνέχεια και να το βγάζει μόνο όταν πέφτει για ύπνο.
Το πιο δύσκολο που μου έχει συμβεί στα 20 χρόνια της θητείας μου ως μητέρα είναι να προσπαθώ να κρατήσω το στόμα μου κλειστό, όταν το ένστικτο μου φωνάζει το αντίθετο.
Η μητρική αγάπη είναι τόσο δυνατή που μπορεί να ξεπεράσει τους νόμους της φύσης και ταυτόχρονα να κάψει τη γη σαν μια φωτιά σε δάσος.
Μπορεί και οι μπαμπάδες να έχουν σημαντικό ρόλο αλλά φτάνει στο μισό από εκείνον της μητέρας.
Ο λόγος που κλάψαμε με τη φίλη μου πριν από την κηδεία ήταν επειδή ξέραμε πως μια μέρα θα χάναμε και εμείς τις μητέρες μας ( πως μπορεί κανείς να το δεχτεί αυτό; ).
Και κλάψαμε γιατί ο καιρός που τα παιδιά μας ήταν μικρά έχει περάσει και η μητρότητα είναι το μόνο επάγγελμα που, αν το κάνεις πολύ καλά, γίνεσαι όλο και λιγότερο απαραίτητη.
Οι μητέρες που θυσιάστηκαν και αφοσιώθηκαν στα παιδιά τους, δημιούργησαν ανθρώπους που, ακόμη και αν έφυγαν από τη ζωή, ζουν μέσα τους. Και δεν αφορά μόνο το DNA αλλά το χαρακτήρα και τις συνήθειες και αυτά θα περαστούν και στις επόμενες γενιές. Με αυτό τον τρόπο, η αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ.
