Το να χάνεις το παιδί σου, τον λόγο για να ζεις, δεν είναι "ατύχημα"

O εξηντάχρονος είχε πάρει το ταξί απ’ την Πτολεμαΐδα. «Σταμάτα εδώ» είπε του οδηγού κοντά στη γέφυρα των Σερβίων. Βγήκε από τ’ αμάξι και πήδηξε στο κενό.

«Κανείς δε μπορεί να ξέρει» λέει το δημοσίευμα «τα αίτια που τον οδήγησαν στην αυτοκτονία». Σημειώνει πάντως πως «ο 60χρονος είχε χάσει το παιδί του σε τροχαίο ατύχημα».

«Ατύχημα».
«Ατύχημα» το να χάσεις το παιδί σου, το καμάρι σου, το φως των ματιών σου.
«Ατύχημα» να κοπεί το νήμα της ζωής του πάνω στα καλύτερά του χρόνια.
«Ατύχημα» να σβήσει ο ήλιος σου, να μαυρίσει η πλάση, να μην βρίσκεις καμιά χαρά σ’ αυτή τη γη.
«Ατύχημα» να σου τηλεφωνούν μέσα στη μαύρη νύχτα κι εσύ να μην έχεις προλάβει να του πεις ούτε ένα αντίο.
«Ατύχημα» να πάψεις να παραπονιέσαι που δεν έρχεται να σε δει αρκετά συχνά.
«Ατύχημα» να βλέπεις το γέλιο του στο μάρμαρο του μνήματος.

Αυτά δεν είναι «ατυχήματα».

Πείτε τα δυστυχήματα, πείτε τα τραγωδίες που κλείνουν σπίτια, αλλά πάψτε επιτέλους να τα λέτε «ατυχήματα».
Πείτε τα εγκλήματα, μιας πολιτείας που δεν κάνει τίποτα για να μειωθεί ο φόρος αίματος στην άσφαλτο, πείτε τα δολοφονίες, του εργολάβου που έφτιαξε το δρόμο, πείτε τα φόνο, του μεθυσμένου που έτρεχε με 180.
Πάντως μην τα ξαναπείτε «ατυχήματα».

Ατύχημα είναι να στραμπουλήξεις το πόδι σου στη σκάλα.