Η δική μου ιστορία!
Το δεχτήκαμε με πολύ χαρά. Ο άντρας μου δηλαδή, εγώ ήμουν λίγο μουδιασμένη όταν βγήκε θετικό το τεστ, μετά όμως το συνειδητοποίησα και το χάρηκα πολύ αυτό το μωρό έκπληξη. Οι μήνες πέρασαν γρήγορα, μάθαμε ότι θα κάναμε κοριτσάκι και αποφασίσαμε και το όνομά της, Δανάη! Η αλήθεια είναι ότι ο άντρας μου ήλπιζε να αποκτήσουμε ένα αγοράκι, άλλα τελικά συμβιβάστηκε και με το κορίτσι, δεν μπορούσε και να κάνει πολλά πια!
Και φτάνουμε αισίως μια βδομάδα πριν την ημερομηνία τοκετού, ο γιατρός με είχε δει πριν 5 μέρες και μου είχε πει ότι κοντεύουμε, το μωρό είχε πάρει την τέλεια θέση και είχε κατέβει αρκετά. Έτσι λοιπόν ξυπνάω τη Δευτέρα 13 Μάιου με πόνους σα να περίμενα περίοδο. Κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία. Συνέχισα το πρόγραμμα μου καθόλη τη διάρκεια της ημέρας, μαγείρεψα, πήγα να πάρω ψωμί κτλ. Μάλλον είχα μικρές συσπάσεις όλη μέρα, αλλά δεν το πήρα χαμπάρι, ήταν και η πρώτη μου εγκυμοσύνη, δεν ήξερα τι ακριβώς αισθανόμουνα και δεν ήθελα να είμαι υπερβολική. Πήρα τηλέφωνο το γιατρό μου το απόγευμα, του είπα για την κατάστασή μου και μου είπε να πάω στο ιατρείο του να με δει. Όντως είπε ότι έχει ξεκινήσει η διαδικασία, δεν είχα ακόμα διαστολή και μου είπε όταν σπάσουν τα νερά ή αν με πιάσουν έντονοι πόνοι, να τον πάρω ξανά τηλέφωνο για να με στείλει στην κλινική. Κατά τις 2 το πρωί άρχισαν να με πιάνουν πιο έντονοι πόνοι, σηκώθηκα, πήγα στην τουαλέτα και τι να δω, υπήρχε έντονη υγρασία και μια βλέννα με λίγο αίμα. Τότε πήρα τηλέφωνο το γιατρό και μου είπε να πάω σιγά σιγά στην κλινική, να με εξετάσουν και θα τον ειδοποιήσουν από κει. Έκανα λοιπόν το ντουζάκι μου και ξεκινήσαμε με τον άντρα μου για την κλινική.
Με εξετάζουν και μου λένε, «γεννάς, έχεις διαστολή 2». Οι συσπάσεις είχαν αρχίσει να γίνονται λίγο πιο έντονες, αλλά πάντα υποφερτές! Ξύρισμα, κλύσμα και όλη η απαραίτητα περιποίηση. Κατά τις 6 το πρωί ήρθε και ο γιατρός μου και αποφάσισε να μου σπάσει τα νερά για επιταχύνουμε τη διαδικασία. Ε, αυτό ήταν, μετά κατάλαβα τι πάει να πει πόνος!!!! Δεν μπορούσα να μιλήσω, δεν ξέρω αν καν έπαιρνα ανάσα!!!! Πρέπει να πέρασαν 2 ώρες δύσκολές και μετά ήρθε εκείνη η ευλογημένη ώρα να κάνω την επισκληρίδιο! Φοβόμουν βέβαια, μήπως τη στιγμή που θα μου την έκανε η αναισθησιολόγος δεν κατάφερνα να μείνω ακίνητη αν με έπιανε κάνας δυνατός πόνος! Σφίχτηκα, δαγκώθηκα, δε θυμάμαι να ένιωσα τη βελόνα. Και μετά, μετά η απόλυτη χαλάρωση….
Αρχίσαμε τις πλάκες και τα αστεία με τον άντρα μου και το γιατρό μου! Πέρασαν άλλες 2 ώρες και άρχισα να νιώθω ένα βάρος χαμηλά, δεν ένιωθα πόνο, μόνο μια πίεση. Με τρεις σπρωξιές το λουλουδάκι μου βγήκε… Μαγική στιγμή και για τους τρεις μας νομίζω, ο άντρας μου ξέσπασε σε κλάματα, εγώ πλάνταξα, μόνο το μωρό με το που το ακούμπησαν πάνω μου μας κοίταξε και σταμάτησε να κλαίει! Μετά βέβαια μπορώ να πω ότι στα ράμματα, 6 έκανα, πόνεσα αρκετά. Το ίδιο και μερικές μέρες μετά τη γέννα, καμιά δεκαριά, τα ράμματα με πονούσαν πολύ, δεν μπορούσα να κάτσω και δυσκολευόμουν και να περπατήσω.
Αυτό που έχω εγώ να πω ως συμβουλή σε όλες τις εγκυμονούσες μαμάδες, είναι να μην ακούνε τις τρομακτικές ιστορίες τοκετού από τις άλλες μαμάδες. Για μένα η γέννα δεν μου επεφύλαξε καμία έκπληξη, πέρα από το ότι ήταν πολύ πιο εύκολη από αυτό που φανταζόμουν και από τις ιστορίες που είχα ακούσει. Ήμουν σίγουρη ότι θα κοιλοποναώ, θα σκούζω και θα χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο για δύο εικοσιτετράωρα! Αφού αυτό άκουγα τριγύρω μου, αυτό περίμενα να συμβεί και σε μένα. Όμως εμένα μου πήρε μόλις μερικές ώρες για να κρατήσω στην αγκαλιά μου το μικρό μου κοριτσάκι! Είπα μικρό; Έκανα ένα κορίτσαρο 3,850 και 52 πόντους!
Στέλλα Μ.
