Μαμάδες σε κατάθλιψη...
Πρόσφατα, ο συγγραφέας και εικονογράφος Matthew Johnstone, σε συνεργασία με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (World Health Organisation/ WHO) δημοσίευσαν το παρακάτω βιντεάκι για την κατάθλιψη και για το πώς αυτή αντιμετωπίζεται.
Σύμφωνα με το DSM-IV (διαγνωστικό εγχειρίδιο για την ταξινόμηση των ψυχιατρικών διαταραχών), οι καταθλιπτικές διαταραχές είναι μια ομάδα διαταραχών που χαρακτηρίζονται από διαταραχή της διάθεσης. Χαρακτηριστικό της κατάθλιψης, είναι η απώλεια του ενδιαφέροντος ή της ευχαρίστησης σε όλες (ή σχεδόν όλες) τις δραστηριότητες, στο μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, σχεδόν καθημερινά. Σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό όλες κυριολεκτικά τις πτυχές της συμπεριφοράς ενός ατόμου, ακόμα και την αντίληψή του για τον κόσμο.
Πολλά είναι αυτά που έχουν γραφτεί κατά καιρούς για τη συγκεκριμένη πάθηση. Στο συγκεκριμένο άρθρο, θα ήθελα να εστιάσω σ’ αυτό που εγώ αντιμετωπίζω σε καθημερινή βάση. Ψυχολογικά εξαντλημένες μαμάδες! Όσον αφορά λοιπόν στη γυναίκα, ο πολυσύνθετος ρόλος της, η έλλειψη ισορροπίας και ισχυρών οικογενειακών δεσμών μέσα στην οικογένεια και η κακή σχέση της με τον σύντροφο, μπορεί να προκαλέσουν ψυχολογικές διαταραχές, τις οποίες συνήθως δεν είναι σε θέση να ξεπεράσει χωρίς την βοήθεια κάποιου ειδικού. Ασφαλώς, η γενετική προδιάθεση, η ύπαρξη ενός υποστηρικτικού περιβάλλοντος και η προσωπικότητα της γυναίκας, επηρεάζουν την εμφάνιση και την κλινική έκφραση της διαταραχής.
Είναι πραγματικά δύσκολο το να βλέπεις τη «μετάλλαξη» που έχει υποστεί μια γυναίκα, η οποία περνάει κάποιο καταθλιπτικό επεισόδιο. Οι αρνητικές σκέψεις κάνουν την εμφάνισή τους, όχι μόνο στο μυαλό, αλλά και στην εμφάνισή της. Όταν δε, την ακούς να σου μιλάει, η απελπισία και το αδιέξοδο είναι αυτά που κυριαρχούν:
«Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Υπάρχουν μέρες που νομίζω ότι μπορώ να κάνω όλες εκείνες τις αλλαγές που θέλω, και άλλες που η απελπισία μου με οδηγεί σε σκοτεινά μονοπάτια».
«Κατάλαβα ότι σημασία δεν έχει μόνο η παρουσία μου στη ζωή των παιδιών μου αλλά κυρίως το πώς είμαι κοντά τους. Τελευταία, με βλέπουν όλο και πιο συχνά να κλαίω και να μη μπορώ να παρακολουθήσω τις ανάγκες τους. Βρίσκομαι τόσο κολλημένη στη θλίψη μου και αυτά θέλουν τόσο πολύ να ζήσουν… Ελπίζω να μπορέσει κάποιος να με βοηθήσει να βρω την έξοδο από το τούνελ που έχω μπει».
«Σκέφτηκα ότι όπως έχω σταθεί δίπλα στο πρώτο μου παιδί, με χρειάζονται και τα άλλα δύο και έχω την υποχρέωση να τα κάνω ευτυχισμένους ανθρώπους ανεξάρτητα από το τι νιώθω εγώ. Μακάρι να έρθει σύντομα η μέρα που θα με καλέσουν από το κέντρο στήριξης, ώστε να μπορέσω να βάλω σε μια σειρά το χάος που νιώθω».
«Ευτυχώς που πάω και στη δουλειά κι έτσι απέκτησα ένα λόγω να βγαίνω από το σπίτι».
«Εγώ δεν μπορώ να πω ότι τα καταφέρνω και τόσο καλά. Μου λείπει η ζωντάνια που έβλεπα τη ζωή. Ξέρω ότι πρέπει να αλλάξω, βλέπω ότι περνάει ο χρόνος κι εγώ έχω μείνει στάσιμη. Δεν ζω και μαζί με μένα δεν χαίρονται και οι γύρω μου. Αλλά ειλικρινά δεν ξέρω πια τον τρόπο. Θυμάμαι το πώς ήμουν πριν και λυπάμαι γι’ αυτό που είμαι τώρα. Θα ήθελα να έλεγα σε πολλά πράγματα όχι, να κάνω πράγματα χωρίς να νιώθω ενοχές, αλλά δεν τα καταφέρνω».
Οι ενοχές που αισθάνονται όταν πρέπει να κάνουν θυσίες στο οικογενειακό περιβάλλον για να τα προλάβουν όλα και η αυστηρή κριτική που ασκούν στον εαυτό τους όταν δεν τα καταφέρνουν, είναι τα συνηθέστερα συναισθήματα των σύγχρονων μαμάδων.
Οι μητέρες που πάσχουν από κατάθλιψη, έχουν λιγότερες πιθανότητες να αναπτύξουν αλληλεπιδράσεις με τα παιδιά τους και είναι πιο πιθανό να έχουν παιδιά με άγχος. Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, δείχνουν «καταθλιπτικού τύπου» αντιδράσεις και μπορεί να περιλαμβάνουν μη έλεγχο των σφικτήρων, αναπτυξιακή καθυστέρηση ή επιτεύγματα απώλειας, όπως την διατροφή, τον ύπνο, τη γνωστική ανάπτυξη κλπ. Μερικές φορές μπορεί να υπάρχει έκφραση θλίψης στο προσώπου του παιδιού και συχνά εμφανίζονται αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, όπως χτύπημα του κεφαλιού ή δάγκωμα, καθώς και αυτο-καταπραϋντικές συμπεριφορές, όπως η ρυθμική κίνηση εμπρός και πίσω ή το πιπίλισμα του δακτύλου.
Οι καταθλιπτικές μητέρες συχνά δείχνουν εχθρότητα απέναντι στα παιδιά τους και μειωμένη συναισθηματική ευαισθησία. Είναι λιγότερο σε θέση να καθοδηγούν και να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους και λιγότερο αποτελεσματικές στον καθορισμό ορίων και την πειθαρχία.
Μην αφήνετε λοιπόν άλλο το «μαύρο σκύλο» να σας υποτάσσει! Αντιμετωπίστε τον με ειλικρίνεια, αποδοχή, σεβασμό προς τον εαυτό σας και όχι με σκληρή αυτοκριτική. Αγαπήστε τον εαυτό σας και μην τον σκοτώνετε με άρνηση. Ακόμα κι αν νιώθουμε ότι δεν μας έχει απομείνει απολύτως τίποτα, ακόμα κι αν πιστεύουμε ότι σε μας συμβαίνουν τα χειρότερα, έχουμε τον εαυτό μας και εκεί πρέπει να στηριχθούμε...
Για οποιαδήποτε απορία έχετε ή αν θέλετε την συμβουλή μου για κάποιο θέμα που σας απασχολεί, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου χρησιμοποιώντας τη φόρμα σχολίων ακριβώς κάτω από τα άρθρα μου. Θα ήταν χαρά μου να σας βοηθήσω να λύσετε προβλήματα που αντιμετωπίζετε μέσα στην οικογένειά σας. Σε περίπτωση που θέλετε να έχετε μια προσωπική επικοινωνία μαζί μου, περιμένω τα e-mails σας στη διεύθυνση: klairhseiradaki@gmail.com
