Στον καρκίνο, το πιο δύσκολο κομμάτι έρχεται μετά....

Ο κακοήθης όγκος ήταν περίπου πέντε εκατοστά στην εσωτερική καμπύλη του δεξιού μου στήθους. Είχα κάνει βιοψία αρκετές μέρες νωρίτερα, μου ζητήθηκε μετά την ετήσια μαστογραφία μου, αλλά μου είπαν ότι οι περισσότερες βιοψίες αποδεικνύονται καλοήθεις. Όμως, αντί αυτού έμαθα από το τηλέφωνο ότι ήταν καρκίνος. Έτσι ενώ ψώνιζα για το μεσημεριανό της επόμενης ημέρας, ανακάλυψα ότι ο καρκίνος δεν ήταν κάτι που συμβαίνει στους άλλους. Είναι κάτι που συμβαίνει σε μένα.

Ο επόμενος ενάμισι χρόνος ήταν ένας μαραθώνιος ιατρικών θεραπειών. Ενώ ο καρκίνος του μαστού ανιχνεύτηκε νωρίς, το είδος που έχω είναι πιο επιθετικό. Έτσι, ο ογκολόγος μου, συνέστησε να αντιδράσουμε επιθετικά για να μειωθούν οι πιθανότητες υποτροπής. Υποβλήθηκα σε αφαίρεση του όγκου, τρεις μήνες χημειοθεραπεία και τριάντα γύρους ακτινοβολίας. Για ένα χρόνο, πήγαινα σε τακτικά διαστήματα στο νοσοκομείο για μία ειδική θεραπεία με κάποιο φάρμακο που στόχευε στον τύπο του καρκίνου.

Στη διάρκεια αυτή, έχασα τα μαλλιά μου, τα περισσότερα φρύδια μου και σχεδόν όλες τις βλεφαρίδες. Έχω μία ουλή σαν μισοφέγγαρο κάτω από τη δεξιά μασχάλη μου και άλλη μία ουλή γύρω από τη δεξιά θηλή μου, από όπου ο χειρούργος αφαίρεσε τον όγκο. Είχα την αίσθηση ότι η χημειοθεραπεία φυλάκισε το μυαλό μου σαν σε ένα μποτιλιάρισμα. Αρκετά νύχια στα χέρια και τα πόδια μου μαύρισαν και έπεσαν. Στο τέλος έφυγα από το πεδίο της μάχης πολύ κουρασμένη αλλά ζωντανή. Πριν από λίγο καιρό έκανα μαστογραφία. Έδειξε ότι δεν έχω καρκίνο.

Αυτό που δεν σας λένε για τον καρκίνο του μαστού είναι ότι το πιο δύσκολο κομμάτι μπορεί να έρθει μετά από αυτό. Σαν ένα ριψοκίνδυνο άτομο, υπέρ ανταγωνιστικό και θέλοντας να έχω απόλυτο έλεγχο, γνώρισα στον καρκίνο, τον πιο τρομερό αντίπαλό μου, τον εαυτό μου. Το δικό μου στήθος προσπάθησε να με σκοτώσει. Με πρόδωσε. Μπορούσα πλέον να νομίζω ότι είμαι αθάνατη; Ήμουν αδύναμη, ατελής και ευάλωτη. Κατά τη διάρκεια της χημειοθεραπείας, ήθελα να αρπάξω το μηχάνημα που αντλούσε σε μένα τοξικό υγρό και να το πετάξω στον τοίχο. Δεν μπορούσα όμως. Όσο και αν μισώ να το παραδεχτώ, ο καρκίνος με τρομοκράτησε. Άλλαξε τα κύτταρά μου, και άλλαξε την αίσθηση του εαυτού μου, μετατρέποντας το θάρρος μου σε άγχος, την απερισκεψία μου σε ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, την καυχησιολογία μου σε σιωπή.

Είσαι έτοιμη τώρα για να ζήσεις τη ζωή σου, μου είπαν οι γιατροί στο τέλος της θεραπείας. Ωστόσο είναι πολύ πιο πολύπλοκο από αυτό. Δεν μπορώ να γίνω πάλι το άτομο που ήμουν, γιατί δεν είμαι πια η ίδια. Έτσι, πια είμαι εγώ τώρα; Ψάχνω ακόμη την απάντηση στην ερώτηση αυτή. Μετά το τέλος της θεραπείας αναρωτήθηκα αν ο καρκίνος θα εμφανιστεί ξανά. Για μένα, το τέχνασμα είναι να μάθω να αγνοώ το άγχος. Κάθε μέρα, σπρώχνω μακριά τον φόβο, λέγοντας ότι δεν έχω να χάσω τίποτε. Η ασθένεια κυρίευσε το σώμα μου και τώρα είναι στο χέρι μου να πάρω πίσω το χαμένο έδαφος. Είναι μία συνεχής διαδικασία, με δυσκολίες και βήματα προς τα εμπρός. Κάποιες μέρες νοιώθω πιο δυνατή από ποτέ. Άλλες μέρες όμως θυμάμαι με όλες τις λεπτομέρειες τι έχω περάσει.

Τελικά, κατάλαβα ότι είμαι πολύ πιο ευάλωτη από ότι νόμιζα αλλά και πολύ πιο ανθεκτική από ότι ποτέ πίστευα.

Εσύ που διαβάζεις το γράμμα μου και είσαι στην ίδια πορεία, μην απελπίζεσαι! Πίστεψε στον εαυτό σου και προχώρα. Και πάνω από όλα, μην τα παρατήσεις!