Προβλήματα στο σχολείο

Διάσπαση προσοχής

Δυσλεξία

Υπερκινητικότητα

Διαταραχές λόγου

Μαθησιακές δυσκολίες

Επιθετικότητα

Η απαρίθμηση των όρων μπορεί να συνεχίζεται για ώρα. Λέξεις τρομακτικές και άγνωστες και ξαφνικά τόσο οικείες τα τελευταία χρόνια και τόσο συνηθισμένες που είναι να απορεί κανείς…

Μα γιατί παλιότερα όλα αυτά ήταν εξαιρετικά σπάνια και αφορούσαν μόνο λίγους; Αναρωτιούνται οι μαμάδες. Γιατί τα παιδιά σήμερα έχουν τόσα προβλήματα; Και μετά έρχεται η αμφισβήτηση: «σιγά, όλο καινούργια πράγματα ανακαλύπτουν οι δήθεν ειδικοί για να βγάζουν χρήματα και να μας τρελαίνουν. Μια χαρά είναι τα παιδιά μας»

Πέλαγος πληροφοριών που στριφογυρίζουν απειλητικά στο μυαλό μας, αναστατώνουν την καθημερινότητά μας και στο τέλος παραζαλισμένοι δεν ξέρουμε τι να επιλέξουμε:

-να είμαστε υπερπροστατευτικοί και να τρέχουμε το παιδί μας από ειδικό σε ειδικό, μέχρι να ανακαλύψουμε αν έχει κάτι;

-να τα αφήσουμε να μεγαλώσουν ανενόχλητα με τις μοναδικές ιδιαιτερότητες τους όπως τόσα και τόσα παιδιά σε αυτόν τον κόσμο πριν από τα δικά μας;

Διλήμματα βασανιστικά για τις μπερδεμένες μαμάδες που δεν ξέρουν πώς να βοηθήσουν τα παιδιά τους.

-Ποιο είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω για σένα παιδί μου;

-Τι σου συμβαίνει τελικά;

Αγαπητή μαμά, άκου την καρδιά σου και αφουγκράσου το παιδί σου. Εσύ γνωρίζεις τελικά τι συμβαίνει στο σπίτι σου και μπορείς να κάνεις τις σχετικές συνδέσεις με το τι συμβαίνει στο παιδί σου. Αν δηλαδή σε μία οικογένεια υπάρχουν εντάσεις –πόσο μάλλον συναισθηματική και σωματική βία- τα παιδιά μέσα από κάποιο πρόβλημα ή σύμπτωμα που «ξαφνικά» εκδηλώνουν, είναι σαν να φωνάζουν σπαρακτικά: Σταματήστε.

-Να μαλώνετε

-Να φωνάζετε

-Να κατηγορείτε ο ένας τον άλλον

-Να είστε ψυχροί και απόμακροι μεταξύ σας

-Να με αγνοείτε

Πονάω. Λυπάμαι. Φοβάμαι. Για σας και για μένα. Για αυτό τα μαθηματικά, μου φαίνονται τόσο δύσκολα, για αυτό δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, για αυτό χτυπάω τα άλλα παιδιά. Κραυγές αγωνίας που το παιδί μας πασχίζει να ακούσουμε…

Δεν είναι λοιπόν αλήθεια ότι στο παρελθόν δεν υπήρχαν όλα αυτά και τώρα ανακαλύψαμε την πυρίτιδα. Απλώς τα κρύβαμε. Απλώς οι γονείς σιωπούσαν. Απλώς μας ένοιαζε τι θα πει ο κόσμος.

Απλώς δεν είχαμε πρόσβαση στην πληροφορία. Απλώς μας ήταν πιο βολικό να κρατάμε μυστικά, παρά να δούμε την αλήθεια κατάματα…

Τώρα είναι όλα αλλιώς.

Τώρα ξέρεις μαμά πως κάθε παιδάκι δικαιούται κάθε δυνατής βοήθειας που μπορεί να πάρει από ειδικούς (ακόμη και στη χώρα μας που η πρόσβαση σε δομές και υπηρεσίες είναι απελπιστικά χρονοβόρα και επίπονη). Κάθε παιδάκι δικαιούται της απόλυτης προσοχής και φροντίδας από τους γονείς του και τους ανθρώπους που ζουν στο άμεσο περιβάλλον του και πάνω από όλα δικαιούται ΑΓΑΠΗ.

Από το είδος εκείνο της αγάπης που συνεπάγεται ότι η μαμά του το ακούει, το καταλαβαίνει, το νιώθει.

Από το είδος εκείνο της αγάπης που συνεπάγεται ότι αν τα πράγματα στο σπίτι δυσκολεύουν την καθημερινότητα του παιδιού, συζητάμε μαζί του και το διαβεβαιώνουμε ότι για όλα υπάρχουν λύσεις και ότι εκείνο δεν φταίει σε τίποτα.

Από το είδος εκείνο της αγάπης που συνεπάγεται:

ΑΛΗΘΕΙΑ

ΣΤΟΡΓΗ

ΧΑΔΙ

ΕΛΠΙΔΑ

ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ

Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα.

Σε φιλώ γλυκά,

Ράνια