Για μια θέση στην καρδιά σου μαμά
Τι θα μπορούσε να συμβεί σε αυτό το μωράκι, αν η ίδια του η μαμά το ξεχώριζε και δεν μπορούσε να το αγαπήσει όσο και το αδερφάκι του;
Όταν γέννησα πια, μου πήρε μόλις λίγα δευτερόλεπτα για να νιώσω το υπέρτατο θαύμα της ζωής: την αγάπη της μαμάς που όχι απλά δεν εξαντλείται στο πρώτο της παιδί, αλλά δυναμώνει και πολλαπλασιάζεται όταν αποκτά και άλλα παιδιά. Τότε η αγωνία μου άλλαξε μορφή και έγινε ακόμη πιο καταιγιστική…
Τι θα μπορούσε να συμβεί σε δύο αδερφάκια, αν οι γονείς τους δεν καταφέρουν να αγαπήσει το ένα το άλλο;
…Και μετά ήρθε η ζήλεια. Και ζωντάνεψαν μέσα μου οι πιο βασανιστικοί μου φόβοι. Ο μεγαλύτερος γιος μου ένιωθε απειλητική την παρουσία του αδερφού του στο σπίτι μας. Ένα παιδάκι που έμοιαζε με εκείνον, αλλά πιο μικρό, ήρθε να του δώσει το πρώτο δύσκολο μάθημα της ζωής… Μέσα στο μυαλουδάκι του κάποιος εισβολέας ήρθε ξαφνικά για να τον βγάλει έξω από τον Παράδεισο και την αγκαλιά της μαμάς που μέχρι χθες είχε σε αποκλειστικότητα και όλα ήταν όμορφα.
«Και τώρα; Τώρα η μαμά φροντίζει ένα άλλο παιδάκι. Τώρα όσοι αγαπάω πιο πολύ στον κόσμο με πρόδωσαν. Τώρα η μαμά κλείνεται στο δωμάτιο της και ταΐζει από το στήθος της ένα άλλο μωρό.
Τώρα ο μπαμπάς μου σηκώνει ψηλά στα χέρια του κάποιον άλλον. Τώρα είμαι μόνος…
Και τότε γιατί νιώθω να αγαπάω τον εχθρό μου;»
Τα παιδάκια που ζηλεύουν, συνήθως τα πρωτότοκα, όπως στη δική μας περίπτωση, βιώνουν πολύ αντιφατικά συναισθήματα και αυτό τα κάνει όλα πιο δύσκολα. Δεν είναι μόνο ο θυμός, η θλίψη και η ματαίωση που νιώθει ένα παιδάκι. Είναι και η χαρά, η αγάπη, ακόμη και ο θαυμασμός που μπορεί να νιώθει για το αδερφάκι του και αυτά περιπλέκουν ακόμα πιο πολύ την κατάσταση, αφού την ίδια στιγμή που επιτίθεται στον «εισβολέα» γιατί του έκλεψε τη μαμά και τον μπαμπά, την ίδια στιγμή αισθάνεται αφόρητες τύψεις γιατί πόνεσε κάποιον που αγαπάει βαθιά…
Το έβλεπα πόσο υπέφερε το παιδί μου και αισθανόμουν ανήμπορη να ανταπεξέλθω σε μία τόσο μεγάλη πρόκληση. Μα τι να έκανα;
Από τη μια το νεογέννητο που είχε απόλυτη ανάγκη από τη φροντίδα και την αγάπη μου, για να μην μου τρομάξει στο μεγάλο κόσμο που ήρθε και να ξεκινήσει ομαλά και γαλήνια η ζωή του …
Και από την άλλη το πρώτο μου αγοράκι που έχασε αίφνης το χαμόγελό του και εγώ δεν έβρισκα το σωστό τρόπο για να του δείξω την απέραντη αγάπη μου και να του πω πως δεν έχει να ανησυχεί για τίποτα. Να του πω ότι τώρα το αγαπάω πιο πολύ από πριν που δεν είχε έρθει στη ζωή μας ακόμα ο αδερφός του.
Πόσα συναισθήματα με πλημμύριζαν τότε… όμως έφτανα μέσα μου σε αδιέξοδο. Η ζήλεια είχε κερδίσει κατά κράτος κάθε άλλη μορφή επικοινωνίας ανάμεσα στα αδερφάκια και εγώ ήμουν η πιο λυπημένη μαμά, γιατί είχα πιστέψει τότε, μέσα στο ζαλισμένο από τις ορμόνες και την αγωνία μυαλό μου, ότι τα παιδιά μου θα είναι σίγουρα από εκείνα τα αδέρφια που δεν θα αγαπηθούν ποτέ. Που δεν θα γίνουν φίλοι ποτέ…. Πόση θλίψη μου γεννούσε αυτή η σκέψη που με κυρίευε…
Πόσο πόνο… πόσες τύψεις για τα λάθη που μετρούσα στον προσωπικό μου λογαριασμό…
«Όμως δεν έπαψα ποτέ να σου λέω πόσο σ΄ αγαπάω και πόσο σημαντικός είσαι για μένα…
Όμως δεν σταμάτησα ποτέ να σου δείχνω κατανόηση τις στιγμές που γινόσουν επιθετικός απέναντι στον αδερφό σου ή σε μένα…
Όμως δεν κουράστηκα ποτέ να σου επαναλαμβάνω την ίδια φράση: «μην ανησυχείς καρδούλα μου, σας αγαπάω ακριβώς το ίδιο.»
Όμως δεν σταμάτησα ποτέ να πιστεύω ότι όταν οι γονείς δεν φορτώνουν με ενοχές το μεγαλύτερο παιδί για τις αρνητικές συμπεριφορές που η ζήλεια του υπαγορεύει, αυτές μοιραία θα εκλείψουν
Όμως δεν έπαψα ποτέ να ελπίζω ότι θα έρθει μια μέρα που θα καταλάβεις αυτό που φανατικά σου έλεγα με κάθε ευκαιρία: Ότι ο αδερφός σου, θα είναι για πάντα ο άνθρωπός σου ότι κι αν συμβεί
Όμως δεν σταμάτησα ποτέ να εμπιστεύομαι την ικανότητά σας να αντιμετωπίσετε τις συγκρούσεις σας και τα οδυνηρά συναισθήματα που είχατε τότε
Όμως δεν ξέχασα ποτέ να δίνω χρόνο και προσοχή στον καθένα ξεχωριστά
…Και κάπως έτσι πέρασε σχεδόν ένας χρόνος και ξημέρωσε η ζωή μας ένα πρωί που χωρίς να το καταλάβω σας είδα να παίζετε μαζί. Σας είδα να γελάτε μαζί, να χαιδεύετε τρυφερά ο ένας τον άλλο. Σας είδα να ονειρεύεστε μαζί, να κάνετε σκανταλιές μαζί, να με εξοργίζετε, να σας μαλώνω.
Αλλά τα κάνατε όλα μαζί!
Και εμένα την πιο ευτυχισμένη μαμά του κόσμου…
Σήμερα το πρωί, σαν όνειρο της καινούργιας εβδομάδας που ξεκίνησε, σας παρατηρούσα που βγαίνατε χεράκι χεράκι από το σπίτι για να πάτε στο μικρό σας σχολείο και μου φάνηκε η εποχή της ζήλειας σαν μια στιγμούλα…
Σαν μια σταγόνα στον ωκεανό της αγάπης σας…
ΤΗΣ ΑΔΕΡΦΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.
Να έχεις μία υπέροχη εβδομάδα,
Σε φιλώ γλυκά,
Ράνια
Υ.Σ. Αφιερωμένο στον καλύτερο αδερφό του κόσμου: τον αδερφό μου.
