Μια φορά κι έναν καιρό...
Η κοτούλα και το παπάκι
Η Μαριάννα (5 χρονών) όταν της ζήτησα να μου πει ένα δικό της παραμύθι, μου αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία:
Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε στη μια μεριά του δάσους μια πάπια με τα πολλά παπάκια της. Είχε τόσα πολλά που δεν ήξερε τι να τα κάνει… Μια μέρα, εκεί που πήγαινε περίπατο στο δάσος, έφτασε ως την άλλη άκρη και βρήκε μια κοτούλα μόνη, να κάθεται σε ένα βράχο και να κλαίει ασταμάτητα. «Τι συμβαίνει κυρά κοτούλα και κλαις;;» τη ρώτησε η πάπια που τη λυπήθηκε τόσο πολύ. «Αχ, κυρά πάπια, εσύ είσαι πολύ τυχερή που έχεις τόσα παπιά!!! Εγώ προσπαθώ εδώ και πολλά χρόνια να αποκτήσω ένα κοτοπουλάκι, αλλά ο Θεός μάλλον νομίζει ότι θα είμαι κακιά μανούλα και δε μου στέλνει ένα». Η κυρά πάπια τη λυπήθηκε πολύ… Κοίταξε τα δικά της παπιά που ήταν τόσα πολλά και δεν ήξερε πια πού να τα βάλει. «Και βέβαια είσαι καλή μανούλα. Να πάρε ένα δικό μου παπί, εγώ έχω τόσα πολλά». «Αλήθεια το λες;;; Μπορεί να μη μου μοιάζει τόσο πολύ, μπορεί να μην το γέννησα εγώ, αλλά θα είναι το αγαπημένο μου πλάσμα! Με έκανες ευτυχισμένη κυρά πάπια!!! Την πιο ευτυχισμένη του κόσμου!!!»
«Δεν έπρεπε κυρία Κλαίρη να της δώσει ένα να έχει κι αυτή;;;» γύρισε και μου είπε στο τέλος η Μαριάννα. Κι έτσι έμαθα ότι η μικρή ήταν υιοθετημένη… Και το πιο σημαντικό, ότι το γνώριζε!!! Με αυτήν εδώ την ιστορία, οι γονείς της Μαριάννας (έχοντας κάνει εξαιρετική δουλειά) είχαν επιλέξει να πουν στο παιδί τη δική τους ιστορία και να του περάσουν, με τρόπο ασφαλή και φυσιολογικό, ότι αυτό που τους έχει συμβεί- η υιοθεσία – είναι κάτι όμορφο και όχι ένα γεγονός για το οποίο πρέπει να ντρέπεται!
Το σκυλάκι με τα τρία πόδια και τη μεγάλη καρδιά
Ο Κωνσταντίνος (7 χρονών), όταν του ζητήθηκε να πλάσει ένα δικό του παραμύθι, έγραψε την εξής ιστορία:
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό σκυλάκι το οποίο ήταν τόσο μα τόσο καλό, που ο Θεός αποφάσισε για να μην έχει τόσα πολλά και να του στερήσει κάτι. Αποφάσισε, λοιπόν, προκειμένου να έχει μεγάλη καρδιά, να του πάρει το ένα πόδι. Κι έτσι το σκυλάκι έμεινε με τρία πόδια.
Στην αρχή φοβόταν, διότι πίστευε ότι δε θα τα καταφέρει. Ότι δε θα μπορούσε να παίξει με τα άλλα σκυλάκια, ούτε να τρέξει, ούτε να κινηθεί γρήγορα πίσω από τη μπάλα του. Πίστευε ότι δε θα μπορούσε να πηδήξει τη μάντρα και να πάει βόλτα, ούτε και να σκάψει στον κήπο. Ήταν πολύ θλιμμένο…
Όμως για καλή του τύχη, όταν πήγε στο σκυλοσχολείο, είδε με έκπληξη τα άλλα σκυλάκια να το αγκαλιάζουν, να του φέρονται όμορφα και να το θέλουν για φίλο τους. Μόνο λίγα σκυλιά το κορόιδευαν και το κοίταζαν περίεργα. Αυτά ήταν τα κακά σκυλιά που απειλούσαν και έκαναν κακό σε όλο το σχολείο. Το καλό τρίποδο σκυλάκι όμως έσωσε ολόκληρο το σχολείο απ’ αυτά τα κακά σκυλιά, απελευθερώνοντας τα τέρατα από το ντουλάπι κι έτσι εκδικήθηκε τα κακά σκυλιά που το μόνο που ήξεραν να κάνουν ήταν να κοροϊδεύουν και να προκαλούν το μεγάλο πόνο…
Ο Κωνσταντίνος ήταν ένα παιδί, στο οποίο κάποια στιγμή εμφανίστηκε μια πάθηση στο πόδι και χρειάστηκε να του το κόψουν. Το πιο σημαντικό όμως που φανερώνεται από την ιστορία που έπλασε ο ίδιος, είναι ότι το παιδί δείχνει να έχει αποδεχτεί πλήρως την κατάστασή του και τον εαυτό του, αισθάνεται ισχυρός, έχει πετύχει πράγματα και κυρίως νιώθει αποδεκτός και αγαπητός από το περιβάλλον του! Σε αντίθετη περίπτωση, τα υπόλοιπα σκυλιά π.χ θα το πετροβολούσαν.
Το ηφαίστειο!
Αξίζει ν’ αναφερθούμε και στο ότι πολλά απ’ αυτά τα παραμύθια συνοδεύονται και από ζωγραφιές των παιδιών, κάτι εξίσου δυνατό, προκειμένου να βγάλουμε συμπεράσματα για το τι τους συμβαίνει.
Μια τέτοια περίπτωση, ήταν του Δημήτρη, ενός παιδιού 8 ετών. Αίτημα της δασκάλας ήταν να ζωγραφίσουν τα παιδιά την οικογένειά τους. Κι ενώ κανείς θα περίμενε να ζωγραφίσουν ένα σπίτι, έναν μπαμπά, μια μαμά και αδερφάκια, ο Δημήτρης μας εξέπληξε ζωγραφίζοντας… ένα ηφαίστειο, το οποίο και σας παραθέτω. Ένα μεγάλο ηφαίστειο, στο οποίο υπερίσχυαν τα σκούρα χρώματα (μαύρο και καφέ), το οποίο μόλις είχε εκραγεί και στο πέρασμά του δεν άφηνε τίποτα (σύμφωνα με τα λεγόμενα του παιδιού).
Έτσι είχε ο Δημήτρης στο μυαλό του την οικογένειά του και δεν είχε άδικο. Γενικά, η οικογένεια του Δημήτρη αποτελούνταν από εκρηκτικές προσωπικότητες και ειδικά τη συγκεκριμένη περίοδο, οι συγκρούσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας ήταν πολύ έντονες.
Τίποτα απ’ όσα διηγούνται και ζωγραφίζουν τα παιδιά δεν είναι τυχαίο…
Κλείνοντας, αξίζει να σας αναφέρω ότι και σε βαριές περιπτώσεις κακοποίησης ή σεξουαλικής παρενόχλησης, οι κατασκευασμένες ιστορίες των παιδιών αποβαίνουν πολλές φορές σωτήριες. Τα παιδιά μιλάνε μέσα από τις ιστορίες και τις ζωγραφιές που κατασκευάζουν! Αρκεί να είναι κάποιος εκεί για να τα ακούσει και να ερμηνεύσει τα λεγόμενά τους…
Για οποιαδήποτε απορία έχετε ή αν θέλετε την συμβουλή μου για κάποιο θέμα που σας απασχολεί, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου χρησιμοποιώντας τη φόρμα σχολίων ακριβώς κάτω από τα άρθρα μου. Θα ήταν χαρά μου να σας βοηθήσω να λύσετε προβλήματα που αντιμετωπίζετε μέσα στην οικογένειά σας. Σε περίπτωση που θέλετε να έχετε μια προσωπική επικοινωνία μαζί μου, περιμένω τα e-mails σας στη διεύθυνση: klairhseiradaki@gmail.com
