«Ο Φώτης μου δεν ήταν έτσι! Κάτι του συμβαίνει στο σχολείο….»
Σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα της μητέρας, ο Φώτης, τα είχε πάει εξαιρετικά μέχρι αυτό το σημείο, καθώς στις πρώτες τάξεις του δημοτικού είχε πέσει στα καλύτερα χέρια. Αρχικά, τον είχε αναλάβει μια γλυκύτατη δασκάλα, η κ. Αμαλία, μια κοπέλα νέα, η οποία τον είχε αγκαλιάσει, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά, τον είχε βοηθήσει στην κοινωνικοποίησή του και του είχε τονώσει την αυτοπεποίθηση, πράγμα απαραίτητο για ένα μικρό μαθητή. Πάνω απ’ όλα αγαπούσε αυτό που έκανε και κυρίως τα παιδιά.
Όλα ξεκίνησαν από το σημείο που ο Φώτης μπήκε στην Τετάρτη δημοτικού και έπρεπε να αλλάξει δασκάλα. «Τότε ξεκίνησε το μαρτύριό μας», ανέφερε η μητέρα, όταν δηλαδή την τάξη του Φώτη ανέλαβε η κ. Παναγιώτα. Η όρεξη του Φώτη για το σχολείο άρχισε μέρα με τη μέρα να χάνεται. Όταν ρωτούσε η μητέρα το Φώτη τι συμβαίνει, της έλεγε ότι απλά δεν του άρεσε το σχολείο, διότι είχε αρχίσει να γίνεται δύσκολο. Η μητέρα απέδιδε την πεσμένη του διάθεση στην τεμπελιά του να προσπαθήσει περισσότερο κι έτσι συνέχισε να τον βοηθά η ίδια με το διάβασμα στο σπίτι. «Ο κόμπος έφτασε στο χτένι όταν πήγα να πάρω τον έλεγχο του παιδιού», μου είπε η μητέρα. Οι βαθμοί του ήταν αδικαιολόγητα χαμηλοί, ενώ η δασκάλα είπε στη μητέρα ότι από την αρχή της χρονιάς, η απόδοση του Φώτη έπεφτε σταδιακά, όλο και πιο πολύ. «Τότε έχασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Δεν αναγνώριζα το παιδί μου και κυρίως δεν ήξερα τι να κάνω για να το βοηθήσω».
Το αποτέλεσμα, μετά από πολλές συζητήσεις της μητέρας και με τη δασκάλα και με τον διευθυντή του σχολείου καθώς και μετά από πολλές προσπάθειες της ίδιας, ήταν να νιώθει διαρκώς αβοήθητη και να πάρει την απόφαση να αλλάξει το παιδί σχολείο. Της υποσχέθηκα να αναλάβω τον Φώτη και να μην τον αφήσω, μέχρι τη στιγμή που θα ένιωθε η μητέρα ότι το παιδί της ξαναβρίσκει τον εαυτό του. Έτσι κι έγινε…
Ο Φώτης ήταν ένα γλυκύτατο παιδί, αρκετά συνεσταλμένο και δειλό, το οποίο ήθελε ειδική προσέγγιση προκειμένου να ανοιχτεί. Η σχέση ανάμεσά μας χτίστηκε αρκετά γρήγορα, καθώς ο Φώτης ένιωσε ότι υπήρχε ένα άτομο να τον ακούει και κυρίως να τον αποδέχεται γι αυτό που είναι. Οι επόμενες συνεδρίες ήταν η μια πιο αποκαλυπτική από την άλλη. Ο Φώτης ένιωθε ότι η καινούρια του δασκάλα δεν τον αγαπούσε, ότι δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτόν και παραπονιόταν για άδικη μεταχείριση εκ μέρους της, σε αντίθεση με τα «αγαπημένα» της παιδιά. Τον είχε προσβάλει μπροστά σε όλους τους συμμαθητές του κατά τη διάρκεια του μαθήματος, λέγοντάς του χαρακτηριστικά «Εσύ παιδί μου, τουρίστας έρχεσαι στο σχολείο και τουρίστας φεύγεις!». Όταν μάλιστα η μητέρα του Φώτη ξεκίνησε να εμφανίζεται στο σχολείο, τα παιδιά άρχισαν να τον κοροϊδεύουν, λέγοντας του ότι δε μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του και φωνάζει τη μαμά του. Όλη αυτή η περίοδος, συνέπεσε χρονικά και με κάποια παραπανίσια κιλά που έβαλε ο Φώτης, με αποτέλεσμα τα παιδιά στο ποδόσφαιρο να τον αποκαλούν χοντρό.
Το κουβάρι για μένα είχε αρχίσει να ξετυλίγεται για τα καλά. Ο Φώτης από το γλυκό και καλό παιδί των πρώτων τάξεων, είχε γίνει ο χοντρός, «μαμάκιας» και κακός μαθητής του σχολείου. Αντιλήφθηκα αμέσως τι χρειαζόταν από δω και στο εξής το παιδί και ενημέρωσα άμεσα την τωρινή του δασκάλα.
Αυτό που φροντίσαμε λοιπόν, ήταν η νέα του δασκάλα να έχει έναν ρόλο υποστηρικτικό απέναντι στο Φώτη, ειδικά τον πρώτο καιρό. Όφειλε να τον έχει διαρκώς στο νου της, να φροντίζει να συναναστρέφεται στα διαλείμματα με άλλα παιδιά, αλλά και να του αναθέτει αρμοδιότητες π.χ. να τον κάνει βοηθό της στην τάξη, κάνοντάς τον έτσι να αισθάνεται σημαντικός για τους άλλους. Επίσης, κάτι που βοήθησε πολύ το Φώτη, ήταν η επιβράβευση. Στη θεατρική παράσταση του σχολείου μάλιστα, ανατέθηκε στο Φώτη ο πρωταγωνιστικός ρόλος, κάτι που του αναπτέρωσε πολύ το ηθικό και τον έκανε να αναδείξει ικανότητες που ούτε ο ίδιος πίστευε ότι είχε. Όσον αφορά στη συναναστροφή του με τα υπόλοιπα παιδιά, η δασκάλα οργάνωνε ομαδικές εργασίες στα σπίτια των παιδιών, με σκοπό αυτά να ανταλλάσσουν συχνά μεταξύ τους επισκέψεις. Τέλος, μετά από επικοινωνία που είχε η δασκάλα με άλλες μαμάδες της τάξης, ο Φώτης ανέπτυξε φιλικές επαφές και εκτός σχολείου με τους συμμαθητές του με αποτέλεσμα να είναι πια ο πρώτος προσκεκλημένος σε κάθε πάρτι!
Σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα, ο Φώτης άρχισε και πάλι να βρίσκει τον παλιό του εαυτό, πάντα με την πολύτιμη συμπαράσταση της μητέρας του και μέσα από μια καλή συνεργασία αυτής και του νέου σχολείου. Τώρα πια, ο Φώτης είναι ιδιαίτερα αγαπητός από τους νέους του συμμαθητές, αλλά και ένας πολύ καλός μαθητής.
Αυτό το οποίο ακόμα με απασχολεί, είναι το εξής: Οι δάσκαλοι σε κάθε σχολείο είναι φυσικό να διαφέρουν μεταξύ τους, όπως είναι φυσικό να μην ταιριάζουν όλοι οι δάσκαλοι σε όλα τα παιδιά. Σαφώς και αν ένα παιδί παραπονιέται επίμονα για αδικία εις βάρος του, θα πρέπει να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη την αιτίαση αυτή. Όμως, αυτό που το παιδί θεωρεί «άδικο», μπορεί να προσλάβει έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα, όταν συνεκτιμήσει κανείς όλα τα δεδομένα. Το άγχος τόσο της μητέρας όσο και του παιδιού, συχνά μπορεί να οδηγήσει σε παράλογες μορφές συμπεριφοράς. Παρόλα αυτά, οφείλουμε να κατανοήσουμε και την άποψη του δασκάλου, καθώς η δουλειά του δεν είναι καθόλου εύκολη μιας και έχει να φροντίσει για τις ανάγκες πολλών διαφορετικών παιδιών.
Την επόμενη βδομάδα θα σας αναλύσω το εύρος της επίδραση που ασκεί ο δάσκαλος πάνω στο παιδί.
Για οποιαδήποτε απορία έχετε ή αν θέλετε την συμβουλή μου για κάποιο θέμα που σας απασχολεί, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου χρησιμοποιώντας τη φόρμα σχολίων ακριβώς κάτω από τα άρθρα μου. Θα ήταν χαρά μου να σας βοηθήσω να λύσετε προβλήματα που αντιμετωπίζετε μέσα στην οικογένειά σας. Σε περίπτωση που θέλετε να έχετε μια προσωπική επικοινωνία μαζί μου, περιμένω τα e-mails σας στη διεύθυνση: klairhseiradaki@gmail.com
