Παιδιά παρατημένα, δίπλα μας...

Βλέπετε, όταν για κάποιο λόγο η εισαγγελία ανηλίκων κρίνει ότι το περιβάλλον δεν είναι ασφαλές για ένα παιδί, μέχρι να δει τι θα το κάνει, το μεταφέρει για «έλεγχο και φιλοξενία μέχρι να βρεθεί κατάλληλη δομή» στο εφημερευον παιδιατρικό νοσοκομείο. Και τα παιδιά αυτά θα βρεθούν μέσα σε μια κλινική, μόνα τους, με φαγητό και στέγη. Χωρίς αγκαλιά. Χωρίς γονείς. Τροφή, περίθαλψη, και στέγη. Για όσο καιρό χρειαστούν οι αρχές- εισαγγελίες, κοινωνικές υπηρεσίες κλπ κλπ- να διευθετήσουν την μοίρα αυτών των παιδιών. Παρατημένων στην τύχη τους. Αν είναι καλοκαίρι ή γιορτές, τα παιδιά απομένουν ξεχασμένα μέσα στα νοσοκομεία για πολύ πολύ καιρό...

Μέσα εκεί, «γονείς» τους είναι οι νοηλευτές και οι γιατροί, εξουθενωμένοι από τη δουλειά και την ταλαιπωρία. Τους τραγουδάμε, τα παίζουμε, τα νανουρίζουμε. Θυμάμαι ένα μωρό που έφτασε στα χέρια μας 5 μηνών. Η μάνα του, προτού το παρατήσει, φρόντισε να του αφήσει κληρονομιά αρρώστια βαρειά, που στιγμάτισε το μωρό και δεν ήθελε κανείς να το κρατήσει αγκαλιά. Ηρθε τυχαία στην δική μου βάρδια. Μωρομάνα και η ίδια, δεν άντεχα να ακούω μωρό να βαλαντώνει παρατημένο και το πήρα αγκαλιά να ησυχάσει. Από τότε, όσο το κρατούσες αγκαλιά, δεν έβγαζε κιχ, ξένοιαστο, χαρούμενο, ήρεμο. Συνάδελφοι και νοσοκόμες, το κανακέψαμε, το νανουρίσαμε, το ταΐσαμε, του πήραμε ρούχα και παιχνίδια.

Οταν επέστρεψε στο ίδρυμα από όπου ήρθε, αναρωτιόμασταν για την τύχη του. Και όταν χρειάστηκε να ξανάρθει, το μωρό είχε αγριέψει. Μόλις καταλάβαινε ότι θα το αφήσεις από τα χέρια σου, ούρλιαζε έντρομο και σε έσφιγγε με τις γροθίτσες του. Πόση δύναμη κρύβονταν σ’ αυτά τα μικροσκοπικά χεράκια... Στα χαρτιά του από το ίδρυμα, υπήρχε η σύσταση να μην το σηκώνουμε όταν κλαίει.  Φαντάζομαι, ότι όταν υπάρχει ένας άνθρωπος για 40 παιδιά, είναι λογική απαίτηση... Ωστόσο δεν αντέχαμε να το αφήσουμε έτσι. Ξάφνου, η μάνα έδωσε σημεία ζωής. Είχε μάθει ότι το παιδί δικαιούται επίδομα για την αρρώστια του...

Λίγο πριν φύγω από την ειδικότητα, έφεραν τρία κορίτσια με εισαγγελική εντολή, για παραμέληση. Η πιο μεγάλη 13 χρονών, η μεσαία κάπου 10 χρονών και η μικρή 4. Τοσο καλά κορίτσια, όμορφα, φρόνιμα... Έντρομα... Στον ένα μήνα που τις έζησα, γονείς δεν είδα, κανείς δεν ήρθε να τις ζητήσει.  Στις υποχρεώσεις μου, ήταν να εξετάσω τα παιδιά στην εισαγωγή τους κι έτσι τις είδα όπως ήταν, από το σπίτι τους. Βρώμικες, με ρούχα σκισμένα, χωρίς εσώρουχα. Όμως χωρίς μελανιές και σημάδια ευτυχώς, τουλάχιστον όχι σωματικά. Οι νοσοκόμες μας τους βρήκαν καθαρά ρούχα, εθελόντριες από το «Χαμόγελο» και  άλλες οργανώσεις τους κρατούσαν παρέα, αλλά σαν έπιανε η νύχτα, τα παιδιά αγριεύονταν, τα 'παιρνε το παράπονο, που ειναι η μάνα τους; Για να ξέρουμε πως ό,τι κι αν γίνει κάποιος τα κοιτάζει, τα 'χαμε σε θάλαμο εξάκλινο, παιδιά γερά μαζί με τα άρρωστα, ώστε οι διπλανές μαμάδες να τα 'χουν μια έννοια. Δυο νοσηλεύτριες για 30 άρρωστα παιδιά και τη γενική εφημερία, είναι ανθρωπίνως αδύνατο να προσέχουν και τα παιδιά αυτά.  

Ενα βράδυ, δώσαμε εξιτήριο σε ένα κορίτσι απέναντι από τα τρία κορίτσια και η μεσαία αναλύθηκε σε λυγμούς. Τα 'χασα, δεν το περίμενα. «Κι εσείς θα φύγετε;» ρωτούσε με απίστευτο παράπονο… «Κι εμείς θα μείνουμε εδώ; 28 μέρες είμαστε εδώ μέσα, 28 μέρες δεν έχω δει τη μαμά μου, όλοι φεύγουν και μόνο εμείς μένουμε εδώ...» Σταμάτησε η καρδιά μου, θολώσανε τα μάτια μου, βούρκωσα... Πώς να εξηγήσω σε αυτό το παιδί πως η μάνα του δεν την έχει αναζητήσει ούτε μια φορά; Την αγκάλιασα σφιχτά, το μονο που ήξερα να κάνω, την φίλησα και την άφησα να κλάψει στην αγκαλιά μου.

Παλιότερα, όταν κάποιος γνωστός δημοσιογράφος δημοσιοποίησε το θέμα με τα παρατημένα παιδιά των νοσοκομείων, δημοσίευσε μια φωτογραφία με ένα μωρό σε πορτ-μπεμπέ τοποθετημένο κάτω από ένα γραφείο. Και το σχολίασε όπως ήθελε, για την αδιαφορία του προσωπικού που τα παρατάει όπου να 'ναι τα μωρά. Δεν σκέφτηκε κανείς πως ήταν εκεί για να το 'χει έννοια η νοσηλεύτρια, καθώς περνούσε πέρα δώθε τρέχοντας στους διαδρόμους να τελειώσει τις άπειρες δουλειές της βάρδιάς της και να το ακούσει μόλις ξυπνήσει και κλάψει. Γιατί μπορεί να μην είναι δικά τους, ούτε να πληρώνονται για αυτό, αλλά αυτά τα παιδιά, οι δικές μας νοσοκομες τα πονάνε, τα ξενυχτάνε, κάποια μάλιστα τα βαφτίζουν κιόλας -κανονικά, γίνονται νονές τους- ώστε να 'χουν κάποιον να τα προσέχει, κάποιον δικό τους.

Τούτες οι ιστορίες είναι αφιερωμένες στα ξεχασμένα παιδιά  και στις «προσωρινές μαναδες» τους.

Και να θυμόμαστε όλοι πως τροφή και στέγη, κάπου θα βρεθεί. Ισως να μην είναι η καλύτερη, να ‘ναι υποτυπώδης. Αλλά το πιο βασικό, το πιο σημαντικό, είναι η αγκαλιά!

Μην τη μετράτε. «Πολλή» αγκαλιά δεν υπάρχει...

Για οποιαδήποτε απορία έχετε ή αν θέλετε την συμβουλή μου για κάποιο θέμα που σας απασχολεί, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου χρησιμοποιώντας τη φόρμα σχολίων ακριβώς κάτω από τα άρθρα μου. Θα ήταν χαρά μου να σας βοηθήσω να λύσετε προβλήματα και απορίες.  Σε περίπτωση που θέλετε να έχετε μια προσωπική επικοινωνία μαζί μου, περιμένω τα e-mails σας στη διεύθυνση:  lazopoulounatalia@gmail.com