"Μπράβο αγάπη μου!"
Κάθε φορά που το μωρό κατακτούσε κάτι, κρατούσε το κεφάλι του, γελούσε, εκείνος δεν το πανηγύριζε όσο εγώ. Εννοείται ότι δεν τρελαινόταν να πηγαίνει να ψωνίσει καινούριο φορμάκι και τον έβλεπα μετά από λίγη ώρα που έπαιζε με το μωρό να δυσανασχετεί και να κουράζεται. Όλη του αυτή η στάση με οδήγησε να σκέφτομαι ότι κάτι συμβαίνει…
Προσπάθησα να σκεφτώ όλους αυτούς τους προφανείς λόγους για να τον δικαιολογήσω: ότι δηλαδή εγώ πριν γεννηθεί το μωρό είχα μπροστά μου εννέα μήνες για να εξοικειωθώ με την ιδέα του μωρού και της γονεϊκότητας. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης οι γυναίκες περνάμε από διάφορες σωματικές, συναισθηματικές και ψυχολογικές αλλαγές που μας δίνουν το χρόνο να προσαρμοστούμε στη νέα κατάσταση που θα επέλθει σε λίγο καιρό. Επίσης μας δίνεται η δυνατότητα τότε να κάνουμε σχέδια για το μέλλον και να ονειροπολήσουμε για το πόσο τέλειο θα είναι το μωράκι μας και πόσο όμορφες στιγμές μας περιμένουν μαζί του. Έτσι, προσαρμοζόμαστε σιγά σιγά στις νέες συνθήκες, που θα αλλάξουν για πάντα τη ζωή μας.
Από την άλλη μεριά, οι άντρες μας δε βιώνουν καμία αλλαγή στο σώμα τους και στην ψυχοσύνθεσή τους όσο εμείς φουσκώνουμε. Ξαφνικά μια υπέροχη μέρα, περιμένουμε από αυτούς, με το που θα γεννηθεί το παιδί τους, να το νοιαστούν και να το φροντίσουν. Αυτό που για μας είναι γραμμένο μέσα στο DNA μας, αλλά που για εκείνους φαντάζει τόσο δύσκολο-δυσνόητο όσο η θεωρία της σχετικότητας….
Μετά από όλους αυτούς τους προβληματισμούς μου και συζητώντας την κατάσταση που βίωνα καθημερινά στο σπίτι μου με μια φίλη μου ψυχολόγο, κατέληξα ότι είχα βάλει κι εγώ το χεράκι μου λίγο, έως πολύ, για να τον κάνω να συμπεριφέρεται έτσι. Μετά από πολύ ψάξιμο μέσα μου συνειδητοποίησα ότι κρατούσα μια επικριτική στάση απέναντί του σχετικά με το μωρό. Έτσι αποφάσισα να αλλάξω τη στάση μου, για να τον βοηθήσω να αποδεχτεί τον καινούριο του ρόλο.
Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να εκτιμώ το κάθε τι που έκανε για να με βοηθήσει με το μωρό, όσο μικρό και αν ήταν. Τον ευχαριστούσα πολύ και του έδειχνα πόσο σημαντικό ήταν αυτό που έκανε, ακόμα και αν ξυπνούσε μια φορά τη βδομάδα το βράδυ για να παρηγορήσει τη μικρή που έσκουζε ξαφνικά μέσα στον ύπνο του-μας!
Για πολύ καιρό του ζητούσα να κάνει το μωρό μπάνιο κι εκείνος αρνιόταν πεισματικά. Δεν είχα καταλάβει όμως τον πραγματικό λόγο. Φυσικά φοβόταν… Μην του γλιστρήσει, μήπως δεν το κάνει καλά, μήπως δεν αρέσει στη μικρή. Πολλές ανασφάλειες και φοβίες. Του εξήγησα, του έδειξα, τον βοήθησα, και του έδωσα να καταλάβει πόσο αρέσει στο μωρό μας να το κάνουμε μπάνιο, ότι το συγχέει με την φροντίδα και την προσοχή που του δίνουμε και ότι είναι μια μοναδική ευκαιρία για να δεθούν και να αναπτύξουν μια πιο τρυφερή σχέση
Τον ενθάρρυνα να παίζει μαζί της παιχνίδια που εμπεριείχαν μια πιο έντονη φυσική δραστηριότητα, πχ να φτιάξουν σπιτάκι με τα τουβλάκια και κρατούσα για μένα τα «βαρετά» παραμύθια.
Κάποιες ώρες την εβδομάδα, μια στο τόσο, τον άφηνα μόνο με το μωρό για να πάω πχ στο σούπερ μάρκετ. Ήθελα να του δείξω ότι τον εμπιστεύομαι πραγματικά και ότι δεν έχω καμιά ανησυχία για το αν εκείνος θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στις ανάγκες του μωρού. (Το πάλεψα πολύ μέσα μου όμως αυτό, μιας και τους πρώτους μήνες δεν αισθανόμουν ασφάλεια με κανέναν, ήθελα να είμαι πάντα παρούσα, γιατί θεωρούσα πως μόνον εγώ μπορούσα να λύσω το κάθε πρόβλημα του μωρού μου.)
Όσο μεγάλωνε η μικρή και αισθανόμουν πιο σίγουρη και ασφαλής με τις δεξιότητες του άντρα μου, τους προέτρεπα να κάνουν πράγματα μόνο οι δυο τους, πχ να πάνε μια βόλτα με το αυτοκίνητο, να πάνε στις κούνιες ή μέχρι κάποιο κοντινό κατάστημα για να πάρουν κάτι που χρειαζόμασταν. Ήξερα ότι ο χρόνος που περνάει το παιδί μου με τον πατέρα του είναι εξίσου πολύτιμος, ότι έχει άλλα να πράγματα να της δώσει εκείνος από ότι εγώ και ότι δικαιούνται να έχουν μια σχέση δική τους, χωρίς την παρουσία μου, χωρίς να πρέπει να τα ξέρω όλα.
Τώρα πια δεν γκρινιάζω για το χαμό που κάνουν! Τους αφήνω να παίζουν με το δικό τους τρόπο, δηλαδή να φέρνουν το σπίτι ανάποδα, να αδειάζουν όλα τα παιχνίδια στο πάτωμα να κάνουν ντέι ντέι σε όλο το σπίτι και να γελάνε ατελείωτα!
Τέλος δεν παρεμβαίνω πρόωρα! Σέβομαι τις επιλογές του άντρα μου και τους τρόπους που επικοινωνεί με το παιδί, που το μαλώνει και που το επιβραβεύει. Δεν τον διακόπτω, δεν προσπαθώ να του υποδείξω τον τρόπο που θα χειριστεί το παιδί, ούτε τρέχω να του το πάρω από την αγκαλιά κάθε φορά που την ακούω να κλαίει. Σαν πατέρας χρειάζεται από μένα την επιβεβαίωση ότι μπορεί να χειριστεί τον δικό του γονεϊκό ρόλο, οπότε τον αφήνω να δώσει τον καλύτερό του εαυτό. Τον δικό του καλύτερο εαυτό, όχι τον δικό μου!
Χρειάστηκε να κάνω πολύ δουλειά με τον εαυτό μου, να καταπολεμήσω τους φόβους και τις ανησυχίες μου, όμως τα καταφέραμε… Και εδώ πρέπει να παραδεχτούμε όλοι, μαμάδες και μπαμπάδες, ότι ακόμα και για το χτίσιμο της σχέσης μπαμπά – παιδιού, πρωταρχικό ρόλο παίζει … η μαμά!
Σοφιάννα
