Ο γιος μου είναι γκέι!
Θα με ρωτήσετε πού το ξέρω, πώς είμαι τόσο σίγουρη… Και εγώ θα σας απαντήσω ότι απορώ με τους γονείς που λένε ότι δεν κατάλαβαν ποτέ τίποτα, ότι τους ήρθε κεραμιδά στο κεφάλι κτλ κτλ. Απλά εγώ δεν εθελοτυφλώ! Από μικρό παιδί ο Φίλιππος (του διάλεξα ωραίο όνομα όμως ε;) ήταν διαφορετικός. Διαφορετικός από τον αδερφό του, διαφορετικός από τα άλλα αγόρια της ηλικίας του! Δε θα μπορούσε το μυαλό μου να μην πάει προς τα εκεί, όταν βλέπω τριγύρω μου τρόπους και συμπεριφορές των γκέι που τις αναγνώριζα στο ίδιο μου το παιδί. Κι εκείνος σχεδόν έχει εκδηλώσει τις προτιμήσεις του μέσα από κουβέντες που έχουμε κατά καιρούς κάνει.
Και η αμέσως επόμενη ερώτησή σας θα είναι: «Καλά και το αντιμετωπίζεις τόσο ψύχραιμα; Δεν στεναχωριέσαι;» Κάπου εδώ πρέπει να αφήσω στην άκρη την πλάκα και να σας απαντήσω ειλικρινά. Ναι, στεναχωριέμαι, πολύ… Ώρες ώρες το σκέφτομαι και με πιάνει ένα πλάκωμα εδώ στο στήθος... Στεναχωριέμαι, αλλά όχι για τους λόγους που νομίζετε…
Στεναχωριέμαι για το παιδί μου, για όλα αυτά που θα πρέπει να καταπιέσει, να κρύψει βαθιά μέσα του και να υποκριθεί στη ζωή του, για να γίνει αρεστός και κοινωνικά αποδεκτός από όλους μας!
Στεναχωριέμαι γιατί μπορεί να είναι ο πιο ταλαντούχος σεφ, ο καλύτερος γιατρός, ο πιο αξιόπιστος δικηγόρος, ο πιο προικισμένος άνθρωπος και αυτή του τη δεξιότητα να μην του την αναγνωρίσει κανένας, μόνο και μόνο για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις.
Στεναχωριέμαι γιατί ξέρω πως θα πρέπει πολύ νωρίς να κάνει την επιλογή του: Είτε να δηλώσει δημόσια τις προτιμήσεις του και ότι αυτό συνεπάγεται - δηλαδή κοινωνική και επαγγελματική απαξίωση - είτε να προσποιείται κάθε λεπτό της ζωής του, για να θεωρείται φυσιολογικό και άξιο μέλος της κοινωνίας μας - μια επιλογή που είναι μονόδρομος.
Στεναχωριέμαι που τελικά θα καταδικάσει τον εαυτό του να ζει δέσμιος των δικών του επιλογών, για ένα γονίδιο που δεν το επέλεξε, που του κληροδοτήθηκε.
Στεναχωριέμαι για το παιδί μου, που θα πρέπει να κρύβεται, να ζει τη ζωή ενός άλλου, να μην απολαμβάνει κάθε λεπτό της ζωής του με τον άνθρωπο που εκείνος θα επιλέξει, μόνο και μόνο επειδή δεν θα συμβαδίζει με αυτό που η κοινωνία θεωρεί αρεστό και φυσιολογικό.
Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν ότι οι επιλογές του παιδιού μου και οι προτιμήσεις του είναι φυσιολογικές, ούτε καν τον εαυτό μου. Απλά πασχίζω να σας εξηγήσω πώς βλέπω εγώ το παιδί μου και όλους τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί. Για μένα σημασία δεν έχει τί κάνει ο καθένας στην προσωπική του ζωή, αλλά τί άνθρωπός είναι!
Γιατί πρέπει με τη συμπεριφορά μας να εξοστρακίζουμε τους ανθρώπους που δεν βλάπτουν κανένα και να αποδεχόμαστε τους κακούς, τους αδιάφορους, τους δειλούς, τους ευθυνόφοβους, τους φθονερούς και τους ασεβείς, μόνο και μόνο επειδή διάγουν μια φυσιολογική – straight ζωή; Η σεξουαλικότητά μας είναι αυτή που μας χαρακτηρίζει ως αποδεκτούς ή μη;
Ο γιος μου είναι έξυπνος, καλόβολος, αγαπάει του δικούς του ανθρώπους, είναι φιλόζωος, είναι ευχάριστος στην παρέα, έχει χιούμορ, είναι χαμογελαστός και αισιόδοξος, είναι καλός μαθητής, έχει φιλοδοξίες και είναι καλό παιδί! Εγώ προσωπικά δεν έχω κανένα παράπονο, είμαι εξίσου υπερήφανη και για τα δυο μου τα παιδιά! Όλα αυτά δεν έχουν σημασία για την κοινωνία;
Απευθύνομαι σε σας, στις μαμάδες που έχετε στα χέρια σας τη μαγιά των μελλοντικών κοινωνιών… Γαλουχήστε τα παιδιά σας με την πεποίθηση ότι το διαφορετικό δεν είναι κατακριτέο, ούτε πρέπει να το περιθωριοποιούμε. Την κακία, το χυδαιότητα, την αλητεία, την υποκρισία και τη μνησικακία θα πρέπει να μη δεχόμαστε στην κοινωνία και στη ζωή μας. Το διαφορετικό οφείλουμε να το αγκαλιάζουμε και να το προστατεύουμε…
H υπερήφανη μαμά ενός… διαφορετικού παιδιού!
