Σήμερα, ξεκινάς το νηπιαγωγείο...
Ήσουν το μωράκι που συμπλήρωσε την οικογένειά μας. Εσύ, με τα πολύ χοντρά μαγουλάκια! Σε φωνάζαμε "κ. Μαγούλα" και σου τσιμπούσαμε αυτά τα μαγουλάκια, ενώ εσύ έσκαγες στα γέλια!
Όταν οι πέντε μας πηγαίναμε για ψώνια, τα μεγαλύτερα αδέλφια σου χαμογελούσαν στους περαστικούς και εσύ συμμετείχες κάνοντας φωνούλες και γελάκια!
Είχες αυτή τη βραχνή φωνούλα που κανένα από τα αδέλφια σου δεν είχε. Αυτή η φωνή σε έκανε να ακούγεσαι «σκληρός», πράγμα που ταίριαζε με την προσωπικότητά σου. Μία φορά, θυμάμαι, ήσουν 3 χρονών και τα έβαλες με κάποια αγόρια που ήταν τρεις φορές πιο μεγάλα και υψηλά από εσένα, αφήνοντάς τα αποσβολωμένα.
Πάντα ήσουν τολμηρός, δυνατός, με υπερβολική αυτοπεποίθηση, διατηρώντας μία τέλεια αρμονία με τα αδέλφια σου.
Ήσουν τόσο μικρός όταν αρρώστησε ο αδελφός σου. Ήσουν 18 μηνών. Ποτέ δεν τον γνώρισες, ποτέ δεν θα καταλάβεις τι θαυμάσιος αδελφός θα ήταν και πόσο ευτυχισμένος θα αισθανόταν με το να σε έχει γύρω του.
Σε άφησα. Σε άφησα με τους συγγενείς και τις babysitters και φίλους για να πηγαίνω τον αδελφό σου να κάνει χημειοθεραπεία και ακτινοβολίες. Δεν ήμουν μαζί σου για να σου διαβάσω ένα βιβλίο ή να μάθουμε την άλφα βήτα μαζί.
Τώρα, είσαι πέντε ετών, και παρά του ότι είσαι πολύ τολμηρός, γνωρίζεις καλά τα όρια σου. Ξέρεις ότι δεν γνωρίζεις όλα τα γράμματα και τους αριθμούς και ότι μερικές φορές μπερδεύεσαι. Πρέπει να φοράς γυαλιά, κάτι που μισείς, και δεν θέλεις να φας κανονική τροφή, και αναρωτιέμαι αν αυτό είναι δικό μου λάθος.
Αισθάνομαι ότι δεν σε έχω «αγκαλιάσει» όσο θα έπρεπε. Και δεν σε έχω προστατεύσει από τον πόνο για τον αδελφό σου. Ο μεγαλύτερος αδελφός σου ξεσπά τον θυμό του επάνω σου, και εσύ το μόνο που θέλεις είναι να είσαι φίλος του όπως ήταν με τον αδελφό σου που «έφυγε».
Την παραμονή που θα άρχιζε το νηπιαγωγείο, κάτι σε ενόχλησε και θυμωμένος είπες ότι μας μισείς όλους. Εγώ σου απάντησα ότι εμείς δεν σε μισούμε και τότε είπες κάτι που μου ράγισες την καρδιά.
«Ναι με μισείτε, γιατί είμαι χαζός και πράγματι, είμαι». Ήταν κάτι που είπα ή έκανα; Ή τα αδέλφια σου έκαναν κάτι εναντίον σου; Που έχασες το θράσος και την τόλμη σου;
Αργότερα, εκείνο το βράδυ, σου αφιέρωσα περισσότερο χρόνο πριν κοιμηθείς και σου διάβασα μία ιστορία για την πρώτη ημέρα στο σχολείο.
«Μαμά» μου ψιθύρισες τη νύκτα «δεν είμαι έτοιμος για το νηπιαγωγείο αύριο το πρωί»!
«Γιατί δεν είσαι έτοιμος» σε ρώτησα χαϊδεύοντας το κεφάλι σου.
«Φοβάμαι, δεν με ξέρει κανείς και έχω άγχος».
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έλεγες αυτά τα πράγματα. Σου υποσχέθηκα ότι θα σου κρατώ το χέρι, θα έρθω μαζί σου μέχρι την τάξη και θα καθίσω όσο χρειάζεται για να αισθανθείς εσύ καλά.
Σήμερα το πρωί, σε βοήθησα να ντυθείς, και τα αδέλφια σου σε διαβεβαίωσαν ότι το νηπιαγωγείο θα είναι πολύ διασκεδαστικό. Ο ένας μάλιστα ήθελε να σε πάει στην τάξη αλλά εγώ είπα όχι. Θα πηγαίναμε μαζί.
Περπατήσαμε μέχρι την πόρτα, και ήταν σαν να πήγαινες σε αυτή την τάξη και στο θρανίο σου εδώ και ένα χρόνο. Κάθισες, έγραψες το όνομά σου και …
Ήσουν στο νηπιαγωγείο!
Και όταν ήρθες στο αυτοκίνητο μετά το σχολείο, το πρώτο πράγμα που μου είπες ήταν: «Ήταν καταπληκτικά»! Και η καρδιά μου χόρεψε τρελά από ευτυχία!
Ξέρω ότι θα έχεις και δυσκολίες. Ξέρω ότι θα αισθάνεσαι μόνος και ανασφαλής πολλές φορές. Αλλά είσαι ΕΣΥ. Είσαι τολμηρός και θρασύς, έχεις αυτοπεποίθηση και θα κάνεις φίλους.
Είσαι μία χαρά. Είσαι στο νηπιαγωγείο!
Και θα είναι καταπληκτικά!
Σταματίνα Ψαρρή
