Αλήθεια ή θάρρος…
-Κι αν η μαμά μου μείνει για πάντα στεναχωρημένη;
-Μήπως δεν μας αγαπάει πια;
-Καλύτερα να μην της πω και εγώ ότι ένα παιδί στο σχολείο με χτύπησε
-Καλύτερα να μην της πω ότι πονάει η κοιλίτσα μου σήμερα
-Αφού είναι τόσο στεναχωρημένη, ας μην την φορτώσω άλλο κι εγώ με τα δικά μου…
Μετά από λίγες ημέρες λύθηκε το πρόβλημα που απασχολούσε τη μαμά και την έκανε λυπημένη και έτσι άρχισε να χαμογελάει και πάλι. Στο σπίτι μας βγήκε πάλι ο ήλιος. Τι όμορφα που ήταν τώρα όλα… Ευτυχώς όλες αυτές τις μέρες που η μαμά δεν μου έλεγε για ποιο λόγο ήταν τόσο θλιμμένη, το κατάλαβα ότι έφταιγα μάλλον εγώ και φρόντισα να μην την επιβαρύνω περισσότερο… Και να που τώρα όλα έφτιαξαν. Αυτό είναι! Το αποφάσισα! Δεν θα ξαναπώ τίποτα στη μαμά μου που μπορεί να την πειράξει, να την προβληματίσει ή να τη στεναχωρήσει και εκείνη θα είναι η πιο ευτυχισμένη μαμά του κόσμου… Θα λύνω μόνος μου τα προβλήματά μου και δεν θα λέω κουβέντα σε κανέναν…
Και το παιδάκι κράτησε το λόγο του και δεν είπε τίποτα σε κανέναν…
-Ούτε εκείνη τη φορά που ο θυμωμένος συμμαθητής του το ξαναχτύπησε
-Ούτε τότε που ξύπνησε τρομαγμένος από έναν εφιάλτη και δεν μπορούσε από το φόβο του να ξανακοιμηθεί
-Ούτε για τις σκιές στο δωμάτιό του που επέμεναν να το τρομοκρατούν τις νύχτες
Το παιδάκι δεν μίλησε ποτέ στη μαμά του ούτε για εκείνη τη φορά που την άκουσε να μαλώνει με το μπαμπά του. Και ας νόμιζε από εκείνη τη μέρα και μετά ότι θα χωρίσουν, όπως έκαναν και οι γονείς του καλύτερου του φίλου.
Εκείνο περίμενε καρτερικά πότε θα του ανακοινώσουν οι γονείς του το χωρισμό τους και έκανε σκέψεις σκοτεινές που του έφερναν άθελά του δάκρυα στα μάτια και πόνο στην καρδιά. Νόμιζε ότι θα έπρεπε να διαλέξει με ποιον από τους δύο γονείς του έπρεπε να πάει και νόμιζε ότι τον άλλον ίσως και να μην τον ξανάβλεπε ποτέ… Οι γονείς του μικρού παιδιού τις επόμενες μέρες ήταν γελαστοί και τα βράδια έβλεπαν αγκαλιασμένοι τηλεόραση. Όμως το παιδάκι δεν ήξερε ότι οι δυο τους ήταν ακόμα πολύ αγαπημένοι και ότι απλώς είχαν έναν ασήμαντο τσακωμό που τελείωσε και τώρα ήταν όλα καλά. Γιατί εκείνο δεν ρώτησε ποτέ κάτι σχετικά με αυτό και η μαμά δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει, αφού το «παιδί είναι μικρό και δεν μπορεί να καταλάβει».
Και το παιδί άρχισε ξαφνικά μια μέρα να είναι…
- μελαγχολικό
-αντικοινωνικό
-αφηρημένο
- «κακός μαθητής»
Μα γιατί; Απορούσε η μαμά.
Μα γιατί; Έλεγαν οι συγγενείς. Τι έπαθε ξαφνικά το παιδί…
Το παιδί -που η μαμά προσπαθούσε απεγνωσμένα να προστατεύσει από τις μικρές ή μεγάλες αλήθειες της ζωής της- βυθίστηκε στις σκέψεις του και στο φόβο που του προκαλούσε αυτή ακριβώς η ψεύτικη προστασία. Και τι δεν θα έδινε να ήξερε την αλήθεια. Και τι δεν θα έδινε να του έλεγαν τι συνέβαινε μέσα τους, κάθε φορά που ανησυχούσε για αυτούς. Τότε δεν θα χρειαζόταν να υποθέτει. Τότε δεν θα χρειαζόταν να βγάζει μόνο του συμπεράσματα που τρέλαιναν το μικρό του μυαλουδάκι. Τότε δεν θα χρειαζόταν να ανησυχεί τόσο πολύ για εκείνους, ώστε να ξεχνάει τον εαυτό του μέσα στις μέρες που περνούσε στη σιωπή.
Εσύ μαμά, τι διαλέγεις;
ΑΛΗΘΕΙΑ Ή ΘΑΡΡΟΣ…
Εγώ αποφάσισα να λέω την αλήθεια στα παιδιά μου με λέξεις που καταλαβαίνουν και ήπιο τόνο στη φωνή μου, ώστε τίποτα να μην τους τρομάζει. Τουλάχιστον όχι πιο πολύ από το «άγνωστο» που πληγώνει τα παιδιά ανεπανόρθωτα. Αποφάσισα να μην κουράζομαι ποτέ να προσπαθώ να κατανοήσουν την αλήθεια μέσα μου και γύρω μου, μέχρι να φύγει από την καρδούλα τους και το τελευταίο ψήγμα αγωνίας, ανασφάλειας και φόβου.
Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα,
Σε φιλώ γλυκά,
Ράνια
