Για σένα που δεν ξέρεις που να υποχωρήσεις…
Λέω να ξεκινήσω λίγο «ανάποδα» για να βρω την ευτυχία. Να εντοπίζω, να μετριάζω και να σβήνω σιγά σιγά όλες εκείνες τις στιγμές στην κάθε μου μέρα που μου προκαλούν θλίψη, αγωνία, ανασφάλεια και με αφήνουν λυπημένη να αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνω…
Το πρώτο και κυρίαρχο είναι οι αντιπαραθέσεις με τα παιδιά!
Πόσες μετράς το 24ώρο;
Ποια είναι συνήθως η έκβασή τους;
Αν εσύ και το παιδί σου έχετε τελείως διαφορετική άποψη για το τι πρέπει να γίνει, ποιος κάνει πίσω;
Ποιος υποχωρεί;
Ποιος επιμένει;
Ποιος χάνει;
Ποιος κερδίζει;
Ποιος ξεχνάει ευκολότερα τις δύσκολες και αμήχανες στιγμές;
Τις φωνές;
Τους τσακωμούς;
Ποιος έχει δεύτερες σκέψεις μετά;
Ποιος έχει τύψεις;
Ποιος χάνει τον ύπνο του;
Δεν νιώθεις πολλές φορές ότι όποιο δρόμο και αν πάρεις στις διενέξεις με τα παιδιά σου, είσαι χαμένη; Και από την άλλη όμως, έχεις ένα ρόλο να υπερασπιστείς. Μια αποστολή να φέρεις σε πέρας. Να μεγαλώσεις «σωστά» τα παιδιά σου. Να τα διαπαιδαγωγήσεις. Δεν γίνεται να κάνουν πάντα αυτό που θέλουν. Πότε λοιπόν πρέπει να επιμείνεις, όποιες και αν είναι οι συνέπειες, όποιο και αν είναι το ψυχικό κόστος για σένα ή τα παιδιά σου και πότε να κάνεις πίσω;
ΠΟΤΕ ΠΙΕΖΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΥΠΟΧΩΡΕΙΣ;
Θεωρώ ότι το πρωταρχικό που έχουμε να σκεφτούμε, είναι τι διακυβεύεται σε κάθε περίπτωση. Αν δηλαδή πρόκειται για ένα ζήτημα που έχει να κάνει με την ασφάλειά τους, είτε τη σωματική είτε την ψυχική, οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαρες και συνεπείς και να μην κάνουμε πίσω. Όσο και αν τα παιδιά μας προκαλούν με κάθε είδους πράξη ή επιχείρημα που θα σκαρφιστούν. Αυτό που λέω περιλαμβάνει ανεξέλεγκτες φωνές, γοερά κλάματα που ακούγονται σε δύο γειτονιές, σπάσιμο αντικειμένων και χτύπημα στο πάτωμα. (το τελευταίο είναι το πιο τρομακτικό από όλα και συνήθως πιάνει και η μαμά υποτάσσεται σε μια παράλογη επιθυμία, για να μην πονέσει το αγγελούδι της)
Τα ευχάριστα νέα είναι ότι τα παιδιά έχουν –όπως και οι ενήλικες- πολύ ισχυρό μηχανισμό αυτοπροστασίας, οπότε αν η μαμά δεν δώσει σημασία και μείνει ψύχραιμη και διατηρήσει σταθερή συμπεριφορά, το παιδί σταματά. Μία πράξη που δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα δεν έχει κανένα νόημα για ένα παιδάκι και έτσι εκείνο παύει να την υιοθετεί σαν μοχλό πίεσης.
Τα δυσάρεστα νέα είναι ότι τα παιδιά έχουν σαφώς μεγαλύτερες αντοχές από τις μαμάδες, οι οποίες –φορτωμένες από πολλά- καταρρέουν σχετικά εύκολα. Έτσι, για να απαλλαγούν από τη δυσάρεστη στιγμή του καυγά με τα παιδιά τους, αποχωρούν ηττημένες. Εκείνη την ώρα το παιδί παίρνει το μήνυμα, «όποτε φωνάζω η μαμά κάνει πάντα ότι θέλω». Και το παιδί μαθαίνει να διεκδικεί με φωνές και να μην πειθαρχεί σε όρια…
Μαμά, οπλίσου με υπομονή. Καλλιέργησε μέσα σου τη συνέπεια και τη σταθερότητα. Βάλε όρια στο παιδί σου και τήρησέ τα πρώτα εσύ. Μην χρησιμοποιείς απειλές ή φωνές, στο μέτρο του εφικτού. Επικοινώνησε με τρυφερότητα, αλλά μην κάνεις πίσω επειδή κουράστηκες.
Παραχώρησε τη «νίκη» στο παιδί σου, όταν πρόκειται για θέματα διεκδίκησης αυτονομίας και άλλα πρακτικά που στη βάση τους είναι ασήμαντα. Αν παραδείγματος χάρη επιμένει να φορέσει κάτι, άφησε το, όσο παράξενα και αν αισθάνεσαι για την κακή ενδυματολογική του επιλογή. Άφησε το να πάρει πρωτοβουλίες στην κουζίνα, όσο κι αν χρειαστεί μετά να κουραστείς επιπλέον για να την επαναφέρεις σε μία τάξη.
Δώσε το παράδειγμα. Είναι το πιο καθοριστικό μάθημα για τα παιδιά. Αν εννοείς κάτι, πρέπει να ζεις συμβατά με αυτό. Καμιά συμβουλή δεν έχει βαρύτητα στην ψυχή ενός παιδιού, αν δεν το κάνεις πρώτα εσύ. Εσύ είσαι ο καθρέφτης των παιδιών σου. Και αν θέλεις το είδωλό τους να ξεχειλίζει από φως, γίνε στη ζωή του φάρος…
Θέλεις να προσπαθήσουμε;
Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα,
Σε φιλώ γλυκά,
Ράνια
