Για σένα που χρειάζεσαι δύο γονείς για να σε μεγαλώσουν…

Τις περισσότερες φορές, όταν οι μαμάδες κουβεντιάζουν για τα παιδιά τους, λένε και για τους μπαμπάδες…

Τις περισσότερες φορές εκφράζουν πολλά και μεγάλα παράπονα για εκείνους, λέγοντας πως είτε δεν είναι ουσιαστικά παρόντες στο μεγάλωμα των παιδιών τους, είτε –στην καλύτερη περίπτωση- πως αν και προσπαθούν να εμπλακούν στο μεγάλωμα τους, τα κάνουν όλα λάθος…

Οι αναφορές σε μπαμπάδες που είναι «καλοί», συναντώνται περίπου στα όρια του στατιστικού λάθους! Είναι όμως αυτή η αλήθεια; Ή οι μαμάδες βλέπουμε τα πράγματα μόνο από τη δική μας οπτική γωνία και παραβλέπουμε συνειδητά ή ασυνείδητα, τις προσπάθειες, τα επιτεύγματα και κυρίως τη θέληση των μπαμπάδων να είναι εκεί σε όλες τις μικρές και μεγάλες στιγμές των παιδιών τους;

-Σε κάθε πρώτη φορά

-σε κάθε δυσκολία

-σε κάθε γέλιο

-σε κάθε κλάμα

-στην παρηγοριά

-στην αγκαλιά

-στη στήριξη

-στις συγκεντρώσεις των γονέων στο σχολείο

-στις γιορτές τους

-στα κατορθώματά τους

-στο χειροκρότημα που έχουν ανάγκη, για να νιώσουν σημαντικά στα μάτια μας

-σε όλες εκείνες τις στιγμές της καθημερινής τους ρουτίνας

Το έχεις σκεφτεί μαμά ότι σαμποτάρεις όλη αυτήν την προσπάθεια και την ανάγκη ενός μπαμπά να είναι με την ψυχή του και το μυαλό του και την καρδιά του, παρόν για τα παιδιά του;

Κάθε φορά που του κάνεις παρατήρηση όταν πάει να κάνει κάτι. Να του κάνει μπάνιο ή να το αλλάξει. Να παίξει άτσαλα και αδέξια μαζί του σαν μικρό αγόρι ή να του διαβάσει για την επόμενη μέρα. Πράγματα απλά και καθημερινά που ακόμα και αν γίνουν λάθος, δεν έχει καμία σημασία. Γιατί το λεπτό που εσύ, από φόβο και αγωνία ή απλά παρασυρμένη από την αίσθηση παντοδυναμίας απέναντι σε αυτό το πλάσμα που είχες στα σπλάχνα σου για 9 μήνες, λες «ΜΗ, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ» στον μπαμπά του παιδιού σου, στερείς από εκείνο πολύτιμες στιγμές για την ψυχική του ανάπτυξη, από το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή του. Μαζί με σένα… Και στερείς και από τον πατέρα το δικαίωμα του να κάνει λάθος και να πειραματιστεί, μέσα στο πέλαγος της αγωνίας του να μάθει τι είναι να γίνεσαι μπαμπάς. Τι είναι να είσαι κάτι για την υπόλοιπη ζωή σου. Τι είναι να σε έχει κάποιος τόσο πολύ ανάγκη. Και ο μπαμπάς κάπου στο δρόμο, νικημένος από την εγωιστική μητρότητα, εγκαταλείπει την προσπάθεια και επιστρέφει στον εαυτό του…

Χωρίς τον μπαμπά του όμως, δεν μπορεί ποτέ να είναι ολοκληρωτικά χαρούμενο και ισορροπημένο ένα παιδί.

Μην τον πνίγεις λοιπόν με τις προσδοκίες σου. Μην του βάζεις τρικλοποδιές. Επίτρεψέ του να μάθει. Όπως αυτοδίκαια επιτρέπεται και σε εσένα. Να κάνεις λάθη και σωστά. Να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι. Να μαθαίνεις τη ζωή από την αρχή μέσα από τα μάτια του παιδιού σου και να μαθαίνεις και εσύ ποια είσαι.

Όμως πίστεψέ με όταν σου λέω ότι ποτέ δεν θα γίνεις η μαμά που θέλεις, ποτέ δεν θα γίνω η μαμά που θέλω και πασχίζω, αν δεν δώσουμε στα παιδιά μας το δικαίωμα να έχουν τον καλύτερο μπαμπά του κόσμου. Αυτόν που χρειάζονται και αξίζουν.

Αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί χωρίς εμάς σε συμμαχία μαζί τους. Χωρίς εμάς να δίνουμε στον πατέρα των παιδιών μας ,τη βεβαιότητα ότι είμαστε από την ίδια πλευρά. Μαζί για την ανατροφή των παιδιών μας. Της ζωής που δημιουργήσαμε ΜΑΖΙ από το υλικό των ονείρων μας…

Να έχεις μια υπέροχη χιονισμένη εβδομάδα,
Σε φιλώ γλυκά,
Ράνια

Υ.Σ. Στον Ανδρέα που είναι ο μπαμπάς που ονειρεύτηκαν τα παιδιά μας… Και εγώ για εκείνα…