Η Γνώμη των Άλλων και το Παιδί σου
Αμέτρητες, είναι η δική μου απάντηση.
Όσο κι αν με πληγώνει αυτό που διαπιστώνω.
Όσο και αν θίγεται η ελευθερία μέσα μου.
Όσο και αν αισθάνομαι ότι όσο εγώ ζω με το φόβο της αποδοχής από τους άλλους, τόσο το παιδί μου θα είναι καταδικασμένο να ζήσει μία ζωή καρμπόν…
Ίδια με τη ζωή που έζησε το παιδάκι που καθόταν στο ίδιο θρανίο πριν από εκείνο, και των γονιών του. Γιατί, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ένα μοντέλο ζωής, οδηγεί ένα άτομο στην προσωπική του ευτυχία, αυτό δεν διασφαλίζει και στους άλλους που ακολουθούν το ίδιο. Συχνά το όνειρο ενός ανθρώπου είναι ο εφιάλτης κάποιου άλλου…
Τότε γιατί προσπαθούμε τόσο πολύ να πείσουμε τα παιδιά μας να ακολουθήσουν το ίδιο μονοπάτι;
Γιατί μας δυσκολεύει η διαφορετική επιλογή;
Γιατί επιμένουμε να προσκολλάμε σε παλιές ιδέες και απόψεις απαρχαιωμένες, μόνο και μόνο επειδή έτσι ήταν πάντα;
Γιατί όλα τα παιδιά πρέπει να αγαπούν τους ίδιους ήρωες και να ντύνονται με τα ίδια ρούχα;
Γιατί να έχουν τους ίδιους στόχους και να φοβούνται την ίδια αποτυχία;
Μάλλον επειδή πρέπει να ικανοποιήσουν τους ίδιους γονείς. Όλοι διαφορετικοί και όμως όλοι μοιάζουν. Γιατί όλοι θέλουν να είναι αρεστοί και το ίδιο επιθυμούν διακαώς και για τα παιδιά τους…
Ανακαλώ πολλές στιγμές στη σκέψη μου που απέτρεψα τα παιδιά μου από το να είναι διαφορετικά και λυπάμαι βαθιά… Θυμάμαι κλάματα για ασήμαντες αφορμές και θέλω να κρυφτώ ακόμα και από τον εαυτό μου. Τότε που μια φορά (και άλλες τόσες), το μικρό μου δίχρονο ή τρίχρονο -δεν έχει και μεγάλη σημασία- ήθελε να φορέσει ρούχα αταίριαστα μεταξύ τους για να πάει στο παιδικό πάρτυ ή δεν μπορούσε να καταλάβει την επισημότητα μιας κοινωνικής εκδήλωσης και επέμενε να βάλει κάτι που εξυπηρετούσε μόνο την άνεση του και όχι τα βλέμματα των μεγάλων και εγώ επέμενα να τον πείσω και να τον καταπιέζω να βάλει αυτό που «πρέπει».
Αυτό δηλαδή που δεν θα με έφερνε σε δύσκολη θέση απέναντι στους άλλους γονείς και «μεγάλους» και που δεν θα έδινε σε κάποιον το δικαίωμα να κρίνει και να καταδικάσει το παιδί μου.
Επέτρεπα ξανά και ξανά να κερδίζει ο φόβος για την αποδοχή των άλλων και όχι η επιθυμία και η χαρά του παιδιού μου.
Επέτρεπα να κερδίζει η υποκρισία των μεγάλων και όχι η ανεμελιά ενός παιδιού.
Επέτρεπα να μαθαίνει εκείνο από το σκληρό μας κόσμο που διψάει για κριτική και όχι να μαθαίνω εγώ από το δικό του αγνό κόσμο που διψάει για χαρά.
Επέτρεπα να κερδίζει η ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ. Όπως έκανε και η δική μου μαμά και η δική της μαμά. Και η δική σου…
Επιθυμώ βαθιά μέσα μου να αλλάξω αυτήν την μάταιη επανάληψη στις ζωές μας και να αναλάβω την ευθύνη της ζωής μου και το καθήκον που απορρέει από την επιλογή μου να γίνω μαμά: ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΩ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο όνειρο που έχω για τα παιδιά μου. Όλα τα υπόλοιπα είναι ξένες φωνές στα αυτιά μου που μου υποδεικνύουν με αυστηρότητα και προτεταμένο το δάχτυλο, πώς να ζήσω και πώς να ζήσεις και εσύ μικρό μου αγγελούδι…
Όμως εγώ νιώθω ότι πρέπει να σε αφήσω να βρεις το δικό σου δρόμο που οδηγεί στη χαρά, στη δημιουργία, στην έμπνευση, στην πρόοδο και στην επιτυχία, αλλά όχι όπως τα έμαθα και τα ξέρω εγώ. Όπως τα βλέπεις εσύ με την καθάρια, ανόθευτη ματιά σου.
Θα είμαι εκεί να σου κρατώ το χέρι , όποτε το έχεις ανάγκη.
Θα είμαι εκεί για να στηρίζω τις δικές σου μοναδικές επιλογές
Θα είμαι εκεί για να γιατρεύω τις πληγές σου
Θα είμαι εκεί για να σε βοηθάω να σηκώνεσαι, όταν πέφτεις
Θα είμαι εκεί για να πανηγυρίζω με τις επιτυχίες σου
Θα είμαι εκεί για να σου θυμίζω κάθε λεπτό ότι είσαι μοναδικός και ότι έχεις ιερό δικαίωμα να ζεις τη ζωή που θέλεις
Και θα κλείνω ερμητικά τα αυτιά μου σε κραυγές και ψιθύρους που μου λένε τι να κάνω και πώς να σε μεγαλώσω…
Τώρα ξέρω ότι μπορώ να το κάνω, ΕΣΥ ΜΑΜΑ;
Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα,
Σε φιλώ γλυκά,
Ράνια
Υ.Σ. Περιμένω με αγωνία και χαρά τα σχόλια και τις απόψεις σου, αλλά και προτάσεις για τα θέματα που σε απασχολούν ως μαμά και θέλεις να μιλήσουμε για αυτά, μέσα από τον «ΟΔΗΓΟ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΓΙΑ ΜΑΜΑΔΕΣ»
