Παιδί μόνο στο σπίτι. Πότε να πάρετε την απόφαση;

«Μία ημέρα, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, όταν ήμουν περίπου 11 ετών, γύρισα από το σχολείο και άνοιξα την τηλεόραση.
Υπήρχε μία εκπομπή για τα παιδιά που γυρίζουν σπίτι μόνα τους με τα κλειδιά τους συνήθως κρεμασμένα με μία κορδέλα από το λαιμό, και οι γονείς λείπουν γιατί εργάζονται.
Ανέφεραν ότι αυτά τα παιδιά δεν ήταν και τόσο χαρούμενα που γύριζαν σε ένα άδειο σπίτι και επιπλέον κινδύνευαν να κάνουν ανοησίες και ίσως κάτι επικίνδυνο.
Ένοιωσα πολύ άσχημα για τα παιδιά αυτά και τότε κατάλαβα ότι και εγώ ήμουν ένα από αυτά τα παιδιά.
Όμως μου άρεσε να είμαι μόνη μου σπίτι, δεν είχα καμία όρεξη να βάλω φωτιά στο σπίτι και δεν αισθανόμουν ευάλωτη σε καμία κακή επιρροή.
Έτσι σκέφτηκα ότι μάλλον ήταν υπερβολική η εκπομπή αυτή.

Έχουν περάσει τρεις δεκαετίες και η συζήτηση για το εάν και πότε τα παιδιά μπορούν να μένουν μόνα τους στο σπίτι, μαίνεται ακόμη.
Πριν λίγο καιρό, το Ανώτατο Δικαστήριο του Καναδά, έκρινε ότι ένα αγόρι 8 ετών ήταν πολύ μικρό για να μένει μόνο του στο σπίτι από τις 3 έως τις 5 το απόγευμα, ανεξάρτητα από το πόσο ώριμο θεωρούσε η μητέρα του ότι είναι.

Ένας κοινωνικός λειτουργός κατέθεσε στο δικαστήριο ότι τα παιδιά κάτω των 10 ετών, δεν έχουν τη γνωστική ικανότητα να παραμείνουν ασφαλή μόνα τους, εξαιτίας κάποιων πιθανών περιστατικών, όπως μία δηλητηρίαση ή πυρκαγιά.
Αντίθετα διευθυντής του Καναδικού Ινστιτούτου Ερευνών για το νόμο και την Οικογένεια κατέθεσε ότι συμφωνεί με τη μητέρα του παιδιού, και δήλωσε ότι τα παιδιά ωριμάζουν σε διαφορετικές ηλικίες και δεν υπάρχει νομικός ορισμός του πότε ένα παιδί είναι αρκετά μεγάλο για να μείνει μόνο του.

Υπάρχουν παιδιά 7 ετών που θα τους εμπιστευόμουν με τα κλειδιά στο σπίτι μου και υπάρχουν παιδιά 17 ετών που ποτέ δεν θα τους έδινα τα κλειδιά του σπιτιού μου, συνέχισε ο ίδιος.
Είναι δικαίωμα του κάθε γονέα να αποφασίσει κατά πόσον ή όχι το συγκεκριμένο παιδί είναι αρκετά ώριμο για να μπορέσει να διαχειριστεί μία κατάσταση.

Φυσικά υπάρχουν πάρα πολλές συζητήσεις και διαφωνίες με την ανατροφή των παιδιών. Υπάρχουν γονείς που δεν αφήνουν τα παιδιά τους μόνα στο σπίτι, αλλά τα αφήνουν να βγουν στην κοινωνία χωρίς καμία επίβλεψη.
Σε πολλές χώρες, η αστυνομία και οι αρχές έχουν θεσπίσει νόμους σχετικά με την κατάλληλη ηλικία του παιδιού για να μείνει μόνο του στο σπίτι. Όμως το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι κανείς δεν συμφωνεί στο ποια είναι η κατάλληλη ηλικία, η οποία κυμαίνεται από 6 έως 14 ετών.

Έτσι τι πρέπει να κάνει ο γονιός;
Προσπαθώντας να αποφασίσω πότε η εννιάχρονη κόρη μου θα επιτρέπεται να περπατήσει τα τέσσερα τετράγωνα από το σχολείο στο σπίτι μόνη της ή να μείνει στο σπίτι ενώ εγώ πηγαίνω να ψωνίσω, αισθάνομαι το κεφάλι μου να βουίζει!
Προσπαθώ να σκεφτώ ότι θα καταλάβω ενστικτωδώς πότε θα είναι έτοιμη, αλλά αρχίζω να πιστεύω ότι πάντα θα υπάρχει κάποια αμφιβολία, μέχρι να το δοκιμάσουμε και να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη, η κόρη μου, ο πατέρας της και εγώ, σε αυτό το νέο επίπεδο ευθύνης.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί κίνδυνοι που πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά μας να προσπεράσουν... Να κάνουν ποδήλατο, να πάνε στο σπίτι της καινούργιας φίλης τους, να πάνε σινεμά και πόσα ακόμη... Πρέπει να τους το επιτρέψουμε διαφορετικά δεν θα μεγαλώσουν και δεν θα ωριμάσουν ποτέ.
Σαν γονείς, πρέπει να εκτιμήσουμε τον κίνδυνο απέναντι στο αποτέλεσμα, αλλά τίποτε δεν είναι ποτέ απόλυτα ασφαλές.

Εκτός και αν σχεδιάζουμε να τα έχουμε προστατευμένα σε μία γυάλινη φούσκα για πάντα, τότε θα πρέπει να τα αφήσουμε να "ανοίξουν τα φτερά τους" με ρίσκο να χτυπήσουν ή να φοβηθούν...
Το κόλπο είναι να γνωρίζουμε πότε και πού να τραβήξουμε τη γραμμή. Εγώ, για παράδειγμα, δεν το έχω καταφέρει ακόμη και έτσι προς το παρόν, όποτε πετάει πετάω δίπλα της...»!

Ήταν οι σκέψεις και οι ανησυχίες νεαρής μητέρας γι’ αυτό το τόσο σοβαρό ζήτημα.

Τελικά πότε είναι η κατάλληλη ηλικία για να μείνει το παιδί μόνο του στο σπίτι με ασφάλεια.