Ο Χάρης, ο "παλιμπαιδισμός" και η ζήλεια…
Τα πράγματα όμως πήραν διαφορετική τροπή όταν άνοιξαν τα σχολεία και ο Χάρης επέστρεψε από τις καλοκαιρινές του διακοπές. Από την πρώτη κιόλας ημέρα, η αλλαγή στη συμπεριφορά του ήταν εμφανής. Αρχικά ο Χάρης, αρνιόταν πεισματικά να έρθει στο σχολείο. Κάθε φορά που έφτανε στο κατώφλι, άρχιζε να κλαίει σπαρακτικά, να αρπάζεται από το λαιμό της μαμάς του και να φωνάζει «όχι σχολείο μαμά!», γεγονός που δυσκόλευε τη δασκάλα να τον απομακρύνει από τη μητέρα του. Θεώρησα ότι ο Χάρης, παρόλο που αγαπούσε το σχολείο, είχε λείψει για αρκετό διάστημα απ’ αυτό, με αποτέλεσμα να χρειάζεται λίγο χρόνο έτσι ώστε να «επαναπροσαρμοστεί». Συμβούλεψα τη μητέρα να κάνει υπομονή, να είναι σταθερή στη απόφασή της να τον φέρει στο σχολείο, ενώ εγώ θα τον παρακολουθούσα καθημερινά.
Αυτό όμως το οποίο με εξέπληξε, ήταν το γεγονός ότι η έντονη συναισθηματική του φόρτιση, (παρόλο που όταν το παιδί ερχόταν σε επαφή με τους συμμαθητές του ηρεμούσε) δεν έπαυε να τον χαρακτηρίζει γενικά και στο υπόλοιπο της ημέρας. Ο Χάρης ήταν ιδιαίτερα ανήσυχος, οι εσωτερικές συγκρούσεις μεγάλες και μέσα στις επόμενες μέρες άρχισε να βγάζει μια ανεξήγητη επιθετικότητα, κυρίως στα μικρότερα παιδιά. Πέρα όμως από την επιθετικότητα αυτή, ο Χάρης ενώ είχε καταφέρει να βγάλει την πάνα στο τέλος της προηγούμενης σχολικής χρόνιας, τώρα άρχισε πάλι να «τα κάνει» πάνω του, ενώ ταυτόχρονα άρχισε να κομπιάζει στην ομιλία του. Αυτά τα σημάδια ήταν καθοριστικά για να υποψιαστώ ότι κάτι συνέβαινε στο παιδί, περισσότερο από προσαρμογή. Κάτι το οποίο μου επιβεβαιώθηκε μετά από μερικές μέρες, όταν ο Χάρης εμφάνισε κάποια «τικ», τα οποία εξωτερίκευαν και στο πρόσωπό του την εσωτερική ένταση που βίωνε.
Το επόμενο βήμα ήταν να καλέσω τη μητέρα, ζητώντας της να θυμηθεί κάτι που μπορεί να είχε λάβει χώρα στην οικογένεια, τους μήνες που μεσολάβησαν και το οποίο ενδέχεται να τον είχε επηρεάσει. Όπως όμως τα παρουσίαζε η μητέρα, πραγματικά δε φαινόταν να υπάρχει κάτι το ανησυχητικό. Συνεχίζοντας την προσπάθεια να μάθω τι συμβαίνει στο παιδί, επιχείρησα να ζητήσω από τον πατέρα να το φέρνει εκείνος για κάποιες μέρες στο σχολείο. Αυτή η κίνηση φάνηκε να είναι καθοριστική. Δε χρειάστηκε να τον φέρει περισσότερες μέρες, καθώς η διαφορά στη συμπεριφορά του Χάρη έγινε αισθητή από την πρώτη κιόλας μέρα. Ο πατέρας του Χάρη, έφερε στο σχολείο ένα παιδί σαφώς πιο ήρεμο και κυρίως χαμογελαστό. Ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι κάτι είχε επηρεάσει τον Χάρη σε σχέση με τη μητέρα του. Όταν πια ο Χάρης είπε με αφορμή ένα παραμύθι, «για όλα φταίνε αυτά τα μωρά», είχε πια έρθει η ώρα να ξανακαλέσω τη μητέρα του στο γραφείο μου.
Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται για τα καλά όταν η μητέρα μου ανέφερε μια πληροφορία την οποία είχε παραβλέψει. Εδώ και κάποιους μήνες, η αδελφή της μητέρας και θεία του Χάρη, είχε φέρει στον κόσμο ένα κοριτσάκι, το οποίο μεγάλωνε μαζί του καθώς ζούσαν σε διπλανά σπίτια. Κάθε πρωί μάλιστα, κρατούσε και πρόσεχε το μωρό η μαμά του Χάρη. Αυτό που βίωνε επομένως ο Χάρης και το οποίο ήταν υπεύθυνο για όλες αυτές τις παράλογες συμπεριφορές του, δεν ήταν άλλο από «ζήλεια». Συζητώντας μάλιστα με τη μητέρα του Χάρη, η ίδια θυμήθηκε ότι κατά τη διάρκεια των διακοπών, ο Χάρης είχε εκφράσει κάποια στιγμή αυτή τη ζήλεια. Συγκεκριμένα, είχε εκφράσει την επιθυμία να κάνει μια βουτιά το μωρό και να το αφήσει στον πάτο της θάλασσας, κάτι με το οποίο η οικογένεια είχε γελάσει, θεωρώντας το απλά «χαριτωμένο».
Όλη η συμπεριφορά του Χάρη ήταν πια απόλυτα κατανοητή. Ο Χάρης γνώριζε ότι η μητέρα του τον άφηνε στο σχολείο, επιστρέφοντας στο σπίτι σε ένα μωρό, το οποίο διεκδικούσε την αγάπη της και «έκλεβε» τα δικά του προνόμια. Το παιδί βίωνε την παραμονή του στο σχολείο σαν «εγκατάλειψη» της μητέρας, η οποία στα μάτια του, προτιμούσε αντί γι’ αυτόν ένα «ξένο» μωρό. Έτσι μπορούσα να εξηγήσω πια και την επιθετικότητά του κυρίως απέναντι στα μωρά, τη δήλωσή του «τα μωρά φταίνε για όλα», αλλά και την παλινδρόμησή του στο θέμα της πάνας. Ήταν πια ξεκάθαρο το γεγονός ότι και στο θέμα της ομιλίας του, ο Χάρης επέλεγε να «μπεμπεκίζει», πασχίζοντας έτσι να μοιάσει σ’ αυτό το μωρό και να γίνει και πάλι αγαπητός από τη μητέρα του.
Όπως δήλωσαν οι γονείς του Χάρη, δεν είχαν φανταστεί το μέγεθος της αναστάτωσης που ήταν δυνατό να προκαλέσει στον μικρό, ένα νεοφερμένο μωρό, το οποίο όμως δεν ήταν δικό του αδελφάκι. Με συμβουλές, τις οποίες θα σας αναφέρω την επόμενη εβδομάδα, κατάφερε σταδιακά η οικογένεια να βρει και πάλι τις ισορροπίες της, αποκαθιστώντας στην παιδική ψυχή του Χάρη την ασφάλεια πως όσα μωρά κι αν γεννηθούν στην οικογένεια, αυτός θα είναι πάντα μοναδικός για τους γονείς του…
Για οποιαδήποτε απορία έχετε ή αν θέλετε την συμβουλή μου για κάποιο θέμα που σας απασχολεί, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου χρησιμοποιώντας τη φόρμα σχολίων ακριβώς κάτω από τα άρθρα μου. Θα ήταν χαρά μου να σας βοηθήσω να λύσετε προβλήματα που αντιμετωπίζετε μέσα στην οικογένειά σας. Σε περίπτωση που θέλετε να έχετε μια προσωπική επικοινωνία μαζί μου, περιμένω τα e-mails σας στη διεύθυνση: klairhseiradaki@gmail.com
