Γιατί δεν με φοβάται το παιδί μου;
Με λένε Πέρσα και είμαι μαμά δύο παιδιών. Του Ιάσονα, 14 ετών και του Δημήτρη, 11 ετών. Με τα παιδιά μου έχω πολύ καλή σχέση. Σχέση εμπιστοσύνης αλλά πάνω από όλα αγάπης. Θεωρώ πως τα παιδιά πρέπει να έχουν μια ξέγνοιαστη παιδική ηλικία, χωρίς να φοβούνται το παραμικρό.
Είχα μία φανταστική αν και λίγο παράξενη παιδική ηλικία. Και όταν λέω παράξενη, εννοώ, ότι ζούσα σε ένα σπίτι ψηλά σε ένα βουνό της Αρκαδίας και έβλεπα τον πατέρα μου κάθε βράδυ να βγαίνει με τα σκυλιά του να κυνηγήσουν και κάθε πρωί να ξυπνάει από τα αξημέρωτα και να βγάζει τα κοπάδια να βοσκίσουν. Ένα πράγμα όμως που θυμάμαι, από την παιδική ηλικία μου είναι αυτό που η εκκλησία ονομάζει «υγιή φόβο» των γονιών μου.
Όταν σκεφτόμουν να κάνω κάτι, ζύγιζα πάντα, από τη μία μεριά, τη δυσαρέσκεια τους και την επακόλουθη τιμωρία και από την άλλη, την πιθανή μου διασκέδαση. Η διασκέδαση σπάνια κέρδιζε. Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο, όπου η συγγραφέας δήλωνε ότι ήθελε να είναι σίγουρη ότι ενστάλαξε αυτό το είδος του υγιούς φόβου στα παιδιά της. Εξηγώντας το ως το ίδιο είδος του φόβου σαν αυτό της φωτιάς. Έτσι ένιωθε ότι μεγάλωνε παιδιά που σεβόντουσαν τους γονείς τους. Είμαι σίγουρη ότι οι γονείς μου θα συμφωνούσαν μαζί της.
Μπορεί να φανεί ίσως περίεργο το ότι εγώ έχω διαλέξει διαφορετική πορεία με τα δικά μου παιδιά. Άλλωστε έχω μία πολύ καλή σχέση με τους γονείς μου και όλα εξελίχθηκαν καλά. Όταν ήρθε η ώρα να αποφασίσω πως θα ήθελα να μεγαλώσω τα δύο δικά μου παιδιά, συνειδητοποίησα ότι δεν ενδιαφερόμουν καθόλου για νόμους και κανόνες.
Στο σπίτι μου έχουμε δύο απλούς κανόνες. Ο πρώτος είναι να είμαστε ευγενικοί ο ένας στον άλλο. Ο άλλος να θυμόμαστε πάντα ότι είμαστε όλοι μαζί, μία οικογένεια. Οι δύο αυτοί κανόνες φαίνεται ότι περιλαμβάνουν τα πάντα, από το να πετάνε πράγματα (παρακαλώ να είστε ευγενικοί και να τα πετάτε στο δωμάτιο σας), έως τις δουλειές του σπιτιού (σε κανέναν δεν αρέσει να βάζει πλυντήριο αλλά είμαστε όλοι μαζί και προσπαθούμε).Δεν βάζω πολλούς σκληρούς κανόνες που συνοδεύονται με τιμωρία. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που τα παιδιά μου γύρισαν στην ώρα τους στο σπίτι και νομίζω ότι όλοι θα μέναμε κατάπληκτοι αν τιμωρούσα ένα από αυτά.
Αντί αυτού, έχουμε την τάση να το συζητήσουμε. Αυτό οφείλεται κυρίως, στην προσωπικότητά μου. Θα προτιμούσα να ξέρω γιατί πήραν μία απόφαση, παρά απλά να αντιδράσω σε αυτή την πράξη. Γνωρίζοντας το γιατί, μας βοηθάει να καταλήξουμε σε ένα πλάνο για να μην ξανασυμβεί το ίδιο γεγονός. Η αντίδρασή μου αυτή οφείλεται επίσης στο ότι είμαι μόνη μου. Χωρίς σύντροφο και έχοντας δύο δουλειές, δεν έχω καιρό να επιβάλω ένα σωρό κανόνες που δεν έχουν νόημα για κανένα από εμάς.
Βέβαια, υπάρχουν φορές, όπως όταν χρειάζεται να πω δέκα φορές να μαζέψουν το δωμάτιό τους, που σκέπτομαι σαν τη φίλη μου. Γιατί δεν με φοβούνται;
Όσον αφορά το σεβασμό, τα παιδιά μου είναι ευγενικά, με καλούς τρόπους (τις περισσότερες φορές) και ακούνε τους μεγάλους όταν τους μιλάνε. Προσπαθώ να τους λέω να μην διακόπτουν; Βεβαίως. Να μην επεμβαίνουν σε μία συνομιλία μεγάλων; Ασφαλώς ναι. Αλλά για μένα αυτά είναι πράγματα που χρειάζονται δουλειά και υπομονή και όχι τιμωρία.
Θέλω τα παιδιά μου να λαμβάνουν αποφάσεις με βάση την αξία της ιδέας, όχι από φόβο για τις συνέπειες. Έτσι, όταν έρθει η ώρα, θα ξέρουν πώς να σταθούν στην κοινωνία.
