Τελικά μπορεί και να ήθελα παιδί...
Ο πατέρας μου, μου τηλεφώνησε την ημέρα των γενεθλίων μου, για να μου πει να καταψύξω τα ωάρια μου, σαν μέτρο προφύλαξης! Το όνομα του παιχνιδιού που έπαιζαν όλοι γύρω μου ήταν πλέον η ρουλέτα γονιμότητας.
Η φίλη μου δεν κατάλαβε γιατί έπαθα σοκ, όταν προσπάθησε να ανταλλάξει το Χριστουγεννιάτικο δώρο της, με την υπόσχεση ότι θα έκανα μωρό! «Δεν θέλω δώρο! Θέλω να κάνεις ένα μωρό!» Εγώ φυσικά από την άλλη προτιμούσα ένα ωραίο κόσμημα ή ένα κουτί σοκολατάκια. Γιατί πρέπει να είναι πάντα έτσι; Γιατί πρέπει να υπάρχει η χωρίς τέλος συζήτηση με τον σύζυγο ή την σύζυγο για την γονιμότητα; Μήπως πρέπει να πούμε κάποιο ψεματάκι στους συζύγους μας για τον έλεγχο των γεννήσεων ή να τους πιέσουμε για να αποκτήσουμε παιδιά;
Και στη δουλειά μου τα ίδια. Δεν ξέρω τι τους πιάνει όταν περνάς τα 35. Μία συνάδελφος μου έτριψε την κοιλιά μου λέγοντας: μήπως είσαι έγκυος; Της απάντησα: συγνώμη αλλά τσάκισα ένα κέικ σοκολάτας πριν έρθω! Άκουγα συνεχώς ομιλίες για το τι υπέροχα είναι τα μωρά, πόσο όμορφα μυρίζουν, τι αξιολάτρευτο χαμόγελο έχουν και πως είναι δυνατόν να αγαπάς κάτι ή κάποιον, περισσότερο από το δικό σου απόγονο.
Δεν ήταν ότι δεν ήθελα παιδιά. Απλά ήθελα να γίνω μητέρα λίγο αργότερα, αφού είχα γίνει μία υποδειγματική σύζυγος με μία λαμπρή καριέρα! Μόλις είχα παντρευτεί και προσπαθούσα να μάθω να μοιράζομαι τη ζωή -και τη ντουλάπα μου- με κάποιον άλλο! Είχα μία μέτρια δουλειά και ο σύζυγός μου, αντίθετα με ένα μωρό, μπορούσε να ντυθεί και να φάει μόνος του! Πως θα μπορούσα να ανταπεξέλθω με ένα μικροσκοπικό πλασματάκι που χρειάζεται συνεχή υποστήριξη και φροντίδα για να επιβιώσει;
Το διαμέρισμά μας ήταν πάνω από ένα κενό διαμέρισμα που φιλοξενούσε άστεγους στο κέντρο της Αθήνας! Δεν υπήρχε πολύς χώρος και σίγουρα δεν ήταν κατάλληλος για να φιλοξενήσει και ένα μωρό. Τα οικονομικά μας επίσης πολύ περιορισμένα, έπρεπε να πληρώνουμε το δάνειο για το μεταπτυχιακό μας και τα υπόλοιπα χρήματα ήταν αρκετά μόνο για τα έξοδα διαβίωσης.
Καθώς εξακολουθούσα να περιστρέφομαι γύρω από τον ήλιο χωρίς παιδί, τα πράγματα άρχισαν να βελτιώνονται. Το δάνειο μειώθηκε αρκετά, βρήκα μία δουλειά που αγαπούσα πολύ, νοικιάσαμε ένα σπίτι σε ασφαλή γειτονιά και στη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο άνδρας μου άρχισε να θέλει ένα παιδάκι.
Ήθελε ένα «κάτοικο» για τη δεύτερη κρεβατοκάμαρά μας, η οποία χρησίμευε για να φιλοξενήσουμε τις μαμάδες μας όταν ερχόντουσαν Αθήνα. Ξαφνικά, ήθελε να φιλάει κάθε μωρό που συναντούσε. Το inbox μου ήταν γεμάτο με φωτογραφίες από μωρά και ζωάκια.
Ένοιωσα πλέον ότι ίσως και να ήθελα να γίνω μητέρα. Έπιασα τον εαυτό μου, όταν δεν κοίταζε κανένας, να χαμογελώ σε μωρά. Η καινούργια μου δουλειά περιλάμβανε ένα εξαιρετικό πακέτο ασφάλισης, γι’ αυτό αποφάσισα να ελέγξω την κατάσταση.
Τα νέα από τις εξετάσεις μου στο γυναικολόγο, ήταν καταστροφικά. Η δυσλειτουργία του θυρεοειδούς μου δεν προκαλούσε πρόβλημα μόνο στα μαλλιά μου και στο δέρμα, αλλά και στον κόλπο μου. Ο σύζυγός μου έμαθε τα νέα της υπογονιμότητάς μου με ηρεμία, με πήρε στην αγκαλιά του και μου είπε ότι θα με αγαπά πάντα ανεξάρτητα από το γεγονός αυτό. Φυσικά το ήξερα ότι ήταν πολύ δύσκολο γι’ αυτόν, αλλά δεν έδειξε ποτέ τίποτε. Είναι αδύνατον να γνωρίζουμε εκ των προτέρων πόσο πολύ θέλουμε κάτι έως ότου γνωρίσουμε ότι δεν μπορούμε να το αποκτήσουμε. Μετά την ανακοίνωση αυτή στους δικούς μου, φυσικά σταμάτησε αμέσως η πίεση της μητρότητας.
Προσπαθήσαμε να γεμίσουμε το χρόνο μας με ωραία γεύματα και ταξίδια. Ήταν όλα πολύ όμορφα αλλά το σπίτι μας εξακολουθούσε να είναι άδειο. Σκεφτήκαμε να υιοθετήσουμε ένα παιδάκι. Αλλά όταν ξεκινήσαμε τις διαδικασίες, ένιωσα πολύ άσχημα… Δεν μπορούσα να το κάνω.
Μετά άρχισαν τα φάρμακα, οι ορμόνες, οι τακτικές επισκέψεις σε ειδικούς για την γονιμότητα και τελικά, η κατάψυξη των ωαρίων μου. Τίποτα από όλα δεν πέτυχε…
Τελικά οι γιατροί είναι έξυπνοι αλλά σίγουρα δεν είναι παντογνώστες. Και αυτό, γιατί είμαι έγκυος. Και μάλιστα χωρίς να κάνω τίποτα! Μόλις το έμαθα, φυσικά, βρήκα ένα άλλο γιατρό. Το πρώτο τρίμηνο ήταν απαίσιο. Τα μόνο που έκανα ήταν να διαμαρτύρομαι στον άνδρα μου για τα πάντα. Ήταν πάντα καλός ακροατής αλλά δεν ήταν αυτός έγκυος! Δεν πονούσε το δικό του στήθος ούτε η δικιά του μέση!
Ευτυχώς, το δεύτερο τρίμηνο ήταν πολύ καλύτερο. Το να ανακοινώνεις τη χαρούμενη αυτή είδηση ήταν πολύ πιο ευχάριστο από τη ναυτία. Κάναμε την ανακοίνωση στους γονείς μας με αστείο τρόπο. Επειδή η μητέρα μου ήξερε ότι δεν μπορούσα να αποκτήσω μωρό, το παιδικό δωμάτιο ήταν για αυτή μία ανατριχιαστική ιδέα. Μόλις όμως συνειδητοποίησαν ότι είναι πράγματι αλήθεια, το δωμάτιο γέμισε από χαρούμενες κραυγές που μόνο μια μέλλουσα γιαγιά μπορεί να βγάλει. Ο πατέρας μου δεν φώναξε αλλά μου είπε, ότι ήξερε πως θα γινόταν παππούς 5 μήνες πριν μείνω έγκυος και είχε επισκευάσει την κουνιστή πολυθρόνα της προ – προ γιαγιάς μου!
Η δικιές μου ανατριχιαστικές σκέψεις όμως άργησαν να φύγουν. Μια φίλη μου, μου διηγήθηκε πως το μωρό της, στη διάρκεια του θηλασμού, της έκοψε τη μισή θηλή της. Όμως ο πόνος πέρασε, όταν χρησιμοποίησε ένα βοήθημα στη θηλή, που επέτρεψε στο μωράκι να συνεχίσει το θηλασμό. Η γιαγιά μου, μου είπε ότι θα πάθω κρίση πανικού αν μου διηγηθεί λεπτό προς λεπτό τι πέρασε τις 12 ώρες που προσπαθούσε να γεννήσει.
Έχω ακούσει τα πάντα για τον τοκετό. Και για την κατάθλιψη μετά από τη γέννηση του μωρού. Αρκετοί φίλοι με ρώτησαν αν ανησυχώ που θα παχύνω. Όχι, στην πραγματικότητα είμαι τρομοκρατημένη με το τι θα συμβεί στα απόκρυφα μέρη μου στη διάρκεια και μετά τον τοκετό.
Παρόλο που οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου με τρομοκρατούν, ο σύζυγος μου μού θυμίζει συνέχεια, ότι όλοι προερχόμαστε από μια γυναίκα, άρα κάτι τέτοιο δεν μπορεί να είναι τόσο άσχημο. Αρχικά με πίεζε για φυσικό τοκετό. Του υπενθύμισα, ότι όταν πονάει το κεφάλι του από την ένταση της δουλειάς, παίρνει για 1 εβδομάδα παυσίπονα. Και ήταν απλά ένας πονοκέφαλος!
Εάν ο φυσικός τοκετός σημαίνει να αποκτήσω το παιδάκι μου στο νοσοκομείο με επισκληρίδιο, αυτό ακριβώς θέλω. Εάν όμως σκέφτεται ότι θα ήθελα να γεννήσω στην μπανιέρα μας, ενώ μία κυρία με μαντήλα παίζει ταμπούρλο, να το ξεχάσει!
Ενώ η εγκυμοσύνη έχει επηρεάσει το πεπτικό μου σύστημα και κατέστρεψε την αγορίστικη φιγούρα μου(επιτέλους απέκτησα στήθος), είμαι έτοιμη να καλωσορίσω όλα αυτά που προσφέρει η μητρότητα. Μία ημέρα, ίσως μπορέσω να υιοθετήσω ένα παιδάκι. Αλλά τώρα ο χρόνος και η ενέργειά μου θα αφιερωθεί σε αυτή την καινούργια ζωή.
Έρχονται τώρα οι καινούργιες μυρωδιές, τα χαμόγελα του αξιολάτρευτου μωρού και η απόγνωση της νύχτας που δεν κοιμάται! Ακόμη και η γιαγιά μου ξέχασε το μαρτύριο του τοκετού και μου είπε ότι, μόλις είδε τα μωρά της, ήταν το πιο όμορφο πράγμα που συνάντησε ποτέ σε όλη τη ζωή της.
Το να γίνω μία υπέροχη μαμά ίσως είναι αδύνατο. Δεν ξέρω καλά – καλά ούτε να μαγειρεύω. Έχοντας συνηθίσει να ετοιμάζω το δείπνο με φαγητά από την κατάψυξη, η σπεσιαλιτέ μου είναι τα ζυμαρικά και αυτά λίγο καμένα.
Αλλά ανυπομονώ να δω το γιό μου. Είναι η καλύτερη και πιο υπέροχη έκπληξη στη ζωή μου και έχει ήδη όλη την αγάπη μου και τη λατρεία μου!
Ρένα Μητροπούλου
