Να προσέχεις τη μαμά τους...

Αφέθηκα λοιπόν σε αυτούς και όσο περνούσε ο καιρός ένιωθα ολοένα και πιο απειλητική την παρουσία τους στη ζωή μου. Δεν ήμουν πια ελεύθερη και δεν μπορούσα να χαρώ τη μητρότητα όπως λαχταρούσα. Στις πιο όμορφες στιγμές μου με τα παιδιά μου οι φόβοι ήταν πάντα παρόντες και μουντζούρωναν τα χρώματα της ευτυχίας.

Φοβόμουν τα αεροπλάνα που κάποτε συμβόλιζαν για μένα τα όνειρα

Φοβόμουν τα αυτοκίνητα και τις μακρινές αποστάσεις με αυτά που κάποτε συμβόλιζαν για μένα τις πιο όμορφες αποδράσεις

Φοβόμουν τις αρρώστιες, αλλά με ένα παράδοξο τρόπο, προτού καν αυτές με απειλήσουν

Φοβόμουν τα τυφλά περιστατικά βίας, σαν να ζούσα στο πιο επικίνδυνο μέρος του κόσμου

Φοβόμουν. Όποιον και ότι θα μπορούσε να στερήσει από τα παιδιά μου τη μαμά τους. Και μια νύχτα που ο φόβος έκανε για μία ακόμα φορά κατάληψη στις σκέψεις μου και μου έκλεψε τον πολύτιμο ύπνο, έτσι απλά αποφάσισα να αντιδράσω. Να βάλω μια τελεία σε αυτήν την άνιση μάχη. Να ορθώσω το ανάστημά μου στο φόβο και να συνεχίσω τη ζωή μου όπως ήθελα εγώ και όχι όπως μου υπαγόρευε ο φόβος…

Μου πήρε πολύ χρόνο μέχρι σήμερα που σου γράφω για όλα αυτά –με την πεποίθηση ότι σε κάποιο βαθμό έχεις αισθανθεί και εσύ το ίδιο- για να μπορέσω να απομονώσω όλα όσα συνέβαιναν μέσα μου και να βρω πρόσβαση στην αιτία του κακού, ώστε να αντιμετωπίσω αποτελεσματικά τους φόβους μου.

Και δίχως αμφιβολία, δεν έχω φτάσει ακόμα στο τέλος. Δεν έχω φτάσει ακόμα στην ελευθερία. Σε μια ημέρα χωρίς τεχνητά εμπόδια που εσύ και εγώ βάζουμε μόνοι μας στον εαυτό μας.

Ψάχνοντας μέσα μου λοιπόν για απαντήσεις, ανακάλυψα ότι η κυρίαρχη σκέψη που μου προκαλούσε αυτόματα φόβο είναι τι θα απογίνουν τα παιδιά μου αν μου συμβεί κάτι. Τώρα που είναι ακόμα τόσο μικρά και με έχουν απόλυτη ανάγκη, τι θα μπορούσε να τους συμβεί σε μια ζωή χωρίς τη μαμά τους;

Τώρα σκέφτομαι αλλιώς. Σκέφτομαι ότι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να τους συμβεί είναι μια καθημερινότητα με μια φοβισμένη μαμά που στην ουσία δεν ζει.

Που δεν εμπνέει τα παιδιά της να φαντάζονται, ακόμα και τα πιο απίθανα πράγματα

Που δεν εμπνέει τα παιδιά της να ονειρεύονται

Που δεν εμπνέει τα παιδιά της να τολμούν

Που δεν εμπνέει τα παιδιά της να ελπίζουν πάντα για το καλύτερο

Να πιστεύουν στη δύναμή τους

Να εμπιστεύονται την καλοσύνη των ανθρώπων

Να βιώνουν το μεγαλείο της ζωής σε κάθε τους μέρα

Να μαθαίνουν από τα λάθη τους

Να μη φοβούνται την αποτυχία

Να ερωτεύονται με πάθος

Να παίζουν μέχρι τα βαθιά τους γεράματα

Να σέβονται το σώμα τους