«Παραχαϊδεμένα παιδιά»: Φαινόμενο της εποχής…
«Η έλλειψη ορίων! Η παντελής απουσία κανόνων μέσα στο σπίτι. Από τότε που έχασαν τον πατέρα τους, θεώρησα ότι θα τους καλύψω αυτό το συναισθηματικό κενό με υλικά αγαθά και με χατίρια. Δεν τους απαγόρευσα ποτέ, δεν τους αρνήθηκα τίποτα. Ό, τι ζητούσαν το είχαν. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι τα παιδιά μου μπορεί να είχαν ανάγκη κάτι πολύ πιο ουσιαστικό. Μια συζήτηση μαζί μου, ή το να κάτσουμε ένα βράδυ όλοι μαζί σαν οικογένεια».
Κοιτάζοντας γύρω μου τις νέες οικογένειες, συνειδητοποιώ μέρα με τη μέρα να συμβαίνει το εξής: Το παιδί να είναι απ’ τη μια ένας μικρός «δυνάστης» και οι γονείς απ’ την άλλη, οι απόλυτα υποταγμένοι στις άκρως παράλογες απαιτήσεις του παιδιού. Μου έρχεται αυτόματα στο μυαλό η Έφη. Ένα τετράχρονο κορίτσι, το οποίο θύμωσε προχθές με τους γονείς της (επειδή δεν της έκαναν το χατίρι), με αποτέλεσμα να πετάξει από το μπαλκόνι τα αγαπημένα της καραμελάκια. Στις τέσσερις η ώρα τα ξημερώματα, ξύπνησε, θυμήθηκε τα καραμελάκια της και απαίτησε να της τα φέρουν πίσω. Έμεινα πραγματικά έκπληκτη, όταν άκουσα από τους ίδιους τους γονείς της, να μου περιγράφουν το αποτέλεσμα. Ποιο ήταν αυτό; Μέσα στην κρύα νύχτα, ένας μπαμπάς, μια μαμά και μια γιαγιά, να βρίσκονται στην αυλή και να ψάχνουν τα καραμελάκια της μικρής. Μάλιστα ο μπαμπάς, χρειάστηκε να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο, προκειμένου να τα πιάσει...
Αυτό που αναρωτιέμαι είναι το εξής: Αν έχουν δώσει τέτοια δικαιώματα, τέτοια εξουσία σε ένα τετράχρονο παιδί, εις βάρος μιας ολόκληρης οικογένειας, όταν θα γίνει δεκατεσσάρων ετών, τι θα κάνει; Φυσικά, δε χρειάζεται ν’ αναφέρω καν, πόσο λανθασμένη είναι η φράση πολλών γονιών «Είναι μικρό ακόμα, μεγαλώνοντας, θα στρώσει». Αν κοιτάξετε γύρω σας, θα δείτε εφήβους που γκρινιάζουν, που δεν έχουν την υπομονή να περιμένουν για τίποτα, που είναι αγενείς και άκρως απαιτητικοί! Πώς νομίζετε ότι έγιναν έτσι; Έρευνες αποδεικνύουν επανειλημμένως ότι κατά τη διάρκεια της παιδικής τους ηλικίας, οι γονείς τους έκαναν όλα τα χατίρια.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
· Σε ένα μεγάλο βαθμό, ο τρόπος που οι ίδιοι ανατραφήκαμε, παίζει καθοριστικό ρόλο. Αν η ανατροφή μας υπήρξε πολύ αυστηρή και με πολλούς απαγορευτικούς κανόνες, υπάρχουν δυο ενδεχόμενα. Ή θα επαναλάβουμε πιστά σα γονείς το σχήμα αυτό ή θα καταφύγουμε στο εντελώς αντίθετό του, δημιουργώντας μια ανύπαρκτη δομή για τα παιδιά μας, πράγμα εξίσου καταστροφικό.
· Επίσης, είναι ιδιαίτερα συχνό το φαινόμενο ο τρόπος ζωής των γονιών (τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας και ο ελάχιστος χρόνος που αφιερώνουν στα παιδιά τους), να τους έχει γεμίσει με τέτοιες ενοχές για το έργο τους ως γονείς, έτσι ώστε να είναι πολύ ελαστικοί και υποχωρητικοί με τα παιδιά τους. Ο γονέας, ο οποίος βλέπει ελάχιστες ώρες την ημέρα το παιδί του, δεν έχει ούτε τη διάθεση, ούτε το κουράγιο να του επιβάλλει κανόνες και συνέπειες ανάλογα με τη συμπεριφορά του. Έτσι, επιτρέπει στο παιδί του να κάνει ό,τι θέλει, όπως εκείνο θέλει (π.χ. να τρώει τυποποιημένα τρόφιμα ή να βλέπει όση τηλεόραση θέλει). Νομίζει ο γονέας ότι μ’ αυτό τον τρόπο, αποζημιώνει το παιδί κατά ένα μέρος, για τη στεναχώρια που εκείνο νιώθει. Μεγάλο λάθος! Αυτό που καταφέρνει, είναι να συσσωρεύει στεναχώρια πάνω στη στεναχώρια, διογκώνοντας έτσι το πρόβλημα.
Έχετε ένα παιδί που κλαψουρίζει για τα πάντα; Που αρνείται να πάει στο κρεβάτι του την ώρα που πρέπει; Που αρνείται πεισματικά να φάει ή που πετάει δεξιά κι αριστερά το φαγητό του; Τότε σίγουρα υπάρχει πρόβλημα. Ένα πρόβλημα, που δεν είναι ανυπέρβλητο στην ηλικία των τεσσάρων χρόνων, στην ηλικία όμως των δεκατεσσάρων, γίνεται μακροχρόνιο και μόνιμο πια. Το λάθος παρόλ’ αυτά, δεν είναι των παιδιών!!! Δεν ήρθαν στον κόσμο για να αναθρέψουν εσάς. Δεν είναι αυτά που φτιάχνουν τους οικογενειακούς κανόνες. Εσείς τους φτιάχνετε! Τα παιδιά, όσο κι αν σας ακούγεται περίεργο, είναι πολύ πιο ευτυχισμένα και υγιή όταν έχουν περιορισμούς και συγκρότηση. Μόνον έτσι, μπορούν να γνωρίζουν τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται. Ειδάλλως ζουν σε έναν απόλυτα χαώδη κόσμο.
Επίσης θα πρέπει να καταλάβετε ότι αν τα παιδιά δεν αγωνιστούν για τίποτα στη ζωή τους και τα βρίσκουν όλα έτοιμα, δεν πρόκειται να μεγαλώσουν ποτέ. Με το να δένετε εσείς τα κορδόνια των παπουτσιών τους για να μην «ταλαιπωρηθούν» αυτά, αφενός υποτιμάτε τις ικανότητες τους και αφετέρου, δημιουργείτε ένα επικίνδυνο προηγούμενο. Και όταν τα παιδιά συνηθίζουν έτσι, μετά είναι δύσκολο ν’ αλλάξουν.
Αξίζει σ’ αυτό το σημείο να σας αναφέρω ένα τελευταίο παράδειγμα ενός πατέρα, ο οποίος δεν άφηνε το πεντάχρονο κορίτσι του να κάνει τίποτα μόνο. Δεν ήξερε να ντύνεται, δεν ήξερε να τρώει, δεν ήξερε καν πώς να ανεβαίνει στο αμάξι. Για όλα, έδινε λύσεις ο μπαμπάς. Προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι έχει αφήσει το παιδί πολύ πίσω σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του, κάτι που γινόταν εμφανές μέσα στην τάξη. Ο μπαμπάς όμως, δεν ήταν έτοιμος να το αποδεχτεί. Μέχρι τη στιγμή που ήρθε στον παιδότοπο του σχολείου και είδε ένα μικρότερο κοριτσάκι από την κόρη του, να βάζει γρήγορα τα δικά του τα παπούτσια και στη συνέχεια, να βοηθάει και την κόρη του (η οποία καθόταν χωρίς να προσπαθεί) να βάλει τα δικά της. Τότε μόνο γύρισε και μου είπε «Κατάλαβα τώρα τι πρόβλημα έχω δημιουργήσει στο παιδί μου».
Επομένως, μη φοβάστε να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, έχοντας απαιτήσεις από αυτά και εφαρμόζοντας κανόνες με απόλυτη συνέπεια. Έτσι μόνο, θα υπάρξουν υγιείς ρυθμοί, που θα δημιουργήσουν ασφάλεια και ισορροπία στη ζωή τους.
ΠΗΓΗ: «τα 7 λάθη που κάνουν οι γονείς»
John C.Friel, Ph.D.
Linda D. Friel, M.A.
Για οποιαδήποτε απορία έχετε ή αν θέλετε την συμβουλή μου για κάποιο θέμα που σας απασχολεί, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου χρησιμοποιώντας τη φόρμα σχολίων ακριβώς κάτω από τα άρθρα μου. Θα ήταν χαρά μου να σας βοηθήσω να λύσετε προβλήματα που αντιμετωπίζετε μέσα στην οικογένειά σας. Σε περίπτωση που θέλετε να έχετε μια προσωπική επικοινωνία μαζί μου, περιμένω τα e-mails σας στη διεύθυνση: klairhseiradaki@gmail.com
