Η ηλιαχτίδα μου
Έξι μήνες αργότερα τα πρώτα σύννεφα… Οι μέρες κυλούν, η «ηλιαχτίδα» μου δε λάμπει πια. Ένα τεράστιο σύννεφο μελαγχολίας σκεπάζει το γλυκό ανέκφραστο προσωπάκι της. Είναι ολοφάνερο: δε βρίσκει ζεστασιά στην αγκαλιά μου, τα ματάκια της δε συναντούν σχεδόν ποτέ τα δικά μου και όταν εναγωνίως, ώρες ολόκληρες εκλιπαρώ τη συντροφιά της, εκείνη μου γυρνά απαγορευτικά την πλάτη της. Ούτε τα απροκάλυπτα δάκρυά μου, ο σπαραγμός, η απελπισία μου την αγγίζουν.
Ψάχνω ανελέητα τρόπους να την πλησιάσω. Όλη η μέρα μου αφιερωμένη στη μικρή αχνή «ηλιαχτίδα». Δε θέλω να την αφήνω στιγμή μόνη της… της τραγουδώ, τη γεμίζω φιλιά και η κλασική καθημερινή σκηνή μπροστά στον καθρέφτη να της επαναλαμβάνω λεξούλες, περιμένοντας καρτερικά τη δική της φωνούλα. Μάταια προσπαθώ να επικοινωνήσω παίζοντας μαζί της.
Είναι η ώρα του φαγητού, τη βάζω στο καρεκλάκι της, τρώει σα να μην έχει αίσθηση κορεσμού. Σταματώ να την ταϊζω, σταματά κι αυτή να κουνιέται στο κρεμαστό της καρεκλάκι, αποκομμένη από το περιβάλλον. Την ετοιμάζω γρήγορα για την παιδική χαρά. Ώρες ολόκληρες την κουνάω στην κούνια, της τραγουδώ, δε δείχνει ευχαριστημένη. Μα να! Ένα δυνατό τίναγμα στον αέρα την κάνει να γελά δυνατά. Πεθαίνω από χαρά, προσπαθώ να το ξανακάνω, αυτή τη φορά πιο μουδιασμένα… Συνεχίζουμε τη βόλτα στη λίμνη με τις πάπιες, είπε «πα…πα», τρέχω να αποθανατίσω τη σκηνή με την κάμερα.
Οι νύχτες είχαν κι αυτές τη δική τους οδύνη. Έπρεπε να γυρίζουμε όλη νύχτα με το αυτοκίνητο για να νανουριστεί και να κοιμηθεί για λίγο.
Οι μέρες περνούσαν, τα βήματα της μικρής δειλά, τα λόγια των «ειδημόνων» καθησυχαστικά. Στόματα κλειστά, ευθυνοφοβία, ελαφρότητα. Στο συρφετό των διαγνώσεων κράτησα το «διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή» που ούτε ήξερα καλά καλά τι είναι αυτό. Μου είπαν λοιπόν ότι πρέπει να επισκέπτομαι κάποια ψυχολόγο για ένα διάστημα και να με καθοδηγεί στον τρόπο προσέγγισης της μικρής.
Οι καρποί ελάχιστοι, οι προσπάθειές μου ανεξάντλητες, ο πόνος, η κούραση, η πίκρα, εναλλασσόμενα καθημερινά συναισθήματα. Με θυμάμαι ώρες ολόκληρες σε μια παραλία, να προσπαθώ να την πείσω να κρατήσει ένα κομμάτι ψωμί. Ο ήλιος άρχισε να πέφτει όταν απογοητευμένο το βλέμμα μου χάθηκε στο πορτοκαλοκίτρινο παιχνίδισμά του. Το ψωμάκι έπεσε στο νερό. Με μιας, το άρπαξε και άρχισε να το τρώει. Δε χόρταινα να τη κοιτάω. Η πανδαισία των χρωμάτων έδενε απόλυτα με τον ψυχισμό μου. Άλλο ένα Βήμα!
Συναναστροφή με παιδιά, σκέφτηκα. Την πήγαινα ώρες ολόκληρες στις παιδικές χαρές, την έβαζα δίπλα στα παιδάκια. Στιγμές φοβερής ψυχικής και σωματικής οδύνης όταν αντιδρούσε γκρινιάζοντας και ξαπλώνοντας κατά γης. Ήταν δύσκολο να την επαναφέρω. Δε μ’ ενοχλούσαν τα σχόλια των γύρω μου, αλλά η αποτυχία του στόχου μου και η έλλειψη σωματικής δύναμης. Την έγραψα σε ένα νηπιαγωγείο, ζήτησα από την εκεί ψυχολόγο να την προσέξει ιδιαίτερα. Αυτό ήταν. Η διάγνωση ήταν ολοκάθαρη: «αυτισμός». Η ψυχολόγος μου έδωσε ένα βιβλίο σχετικό. Δεν κατάφερα να το τελειώσω. Παρέλυσα. Το μυαλό θολό, ζητά να βρει διέξοδο. Δε μπορεί σκέφτηκα, η «ηλιαχτίδα» είναι πηγή ζωής. Είδα τον πατέρα της για πρώτη φορά να δακρύζει, αποδεχόμενος πρόσκαιρα την αλήθεια.
«Η Μιρέλα» αναφώνησα. Ναι, η αγαπημένη μου φίλη είναι παιδαγωγός για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Επιτέλους, η αρχή του τέλους πλησίαζε. Η ανεξάντλητη επιστημονική κατάρτιση των ανθρώπων που με περιβάλανε και η ζεστή ανθρώπινη παρουσία τους, μου έδινε καθημερινά δύναμη και γνώσεις να κατακτώ απάτητα κομμάτια αυτού του απόρθητου βουνού που υψωνόταν προκλητικά μπροστά μου. Να κάνω υπέρβαση του εαυτού μου για να βοηθήσω αυτό το ατίθασο αγριμάκι.
Αυτή τη στιγμή, η μικρή «ηλιαχτίδα» λάμπει κάθε μέρα και πιο πολύ. Είναι ένα όμορφο, καλόψυχο, πολύ κοινωνικό, έξυπνο, ευγενικό παιδάκι με ευαισθησία και απέραντη αγάπη για τη ζωή. Αξιοσημείωτος είναι ο τρόπος που φέρεται στ’ άλλα παιδιά, με λεπτότητα και καλοσύνη, χωρίς ίχνος ζήλιας, εκφράζοντας πηγαία θαυμασμό και χαρά για κάποιο συμμαθητή της που κατάφερε κάτι όμορφο.
Εκείνο που μου κάνει εντύπωση είναι η θέληση, ο καθημερινός της αγώνας για μια καλύτερη θέση στο δικό μας κόσμο. Έπρεπε να περάσουν επτά χρόνια για να νιώσω τα μικρά της χεράκια να με αγκαλιάζουν με αγάπη. Όταν για πρώτη φορά είδα τη μικρή μου «ηλιαχτίδα» μαζί με τ’ άλλα παιδάκια να συμμετέχει σε θεατρικό έργο, ενσωματωμένη τόσο καλά στην ομάδα, ένιωσα έντονη συγκίνηση, ένα τρέμουλο ευτυχίας, ένα γλυκό μούδιασμα, που ήθελα να ουρλιάξω και να τη γεμίσω φιλιά. Άρα, δεν είμαι πέτρινη, όπως νόμιζα...
Υπάρχουν στιγμές, που ακόμα και τώρα νιώθω ένα συναισθηματικό άδειασμα, έναν αγώνα που δεν έχει πάρει τέλος. Εγκλωβίζομαι συχνά στις ενοχές μου, γιατί νιώθω πως δεν έχω καταφέρει να τη βοηθήσω ν’ αποκτήσει το μεγαλύτερο για μένα εφόδιο στη ζωή: «αυτοπεποίθηση». Θα το παλέψω με όσες δυνάμεις μου απομένουν και πιστεύω θα τα καταφέρουμε…και οι δυο.
«Μητέρα παιδιού με αυτισμό»
